800 Μίλια Με Μάτια Ερμητικά Κλειστά

Η Δοκιμασία:
Πρίν απο δύο εβδομάδες παρακολουθήσαμε μαζί με τον Α.Δ. το Advanced Powerboating σεμινάριο του οργανισμού Royal Yachting Association (R.Y.A.). Είχαμε ήδη περάσει απο το αντίστοιχο Level 2 πρίν απο καιρό και είχαμε μαζέψει και κάποιες ώρες πρακτικής, οπότε αποφασίσαμε να επιχειρήσουμε να πάμε στο επόμενο επίπεδο. Αυτό το σεμινάριο για ταχύπλοα περιελάμβανε ένα μεγάλο μέρος θεωρητικής κατάρτησης στη πλοήγηση και τους ναυτικούς χάρτες, κάποιες μανούβρες επάνω σε ρεύμα και μια καταπληκτική νυχτερινή άσκηση πλοήγησης.

Κατά τη νυχτερινή αυτή άσκηση έπρεπε να οδηγήσουμε τα σκάφη (6 μέτρα με μηχανές 100HP και 4μελές πλήρωμα μαζί με τον εκπαιδευτή) πάνω απο μια πορεία που είχαμε σχεδιάσει και υπολογίσει νωρίτερα στην αίθουσα. Η πορεία αυτή περνούσε πάνω απο 15 περίπου φωτισμένα ή σκοτεινά σημεία μέσα και κυρίως έξω απο το κυματοθραύστη που βρίσκεται στο Plymouth Sound και είχαμε υπολογίσει οτι στα σκέλη που βρισκόμαστε εκτός ορίων ταχύτητας, ουσιαστικά δηλαδή έξω απο το χώρο του λιμανιού, θα τα κάναμε με 15-20 κόμβους που σημαίνει περίπου 40 km/h. Ο εκπαιδευτής που είδε τη πορεία, τις ταχύτητες και τους χρόνους μας είπε χαμογελόντας "You should be alright in this weather!" και δεν είχαμε λόγο να μη τον πιστέψουμε.

Ένα μέλος του πληρώματος οδηγούσε το σκάφος κρατώντας τη διεύθηνση και τη ταχύτητα που του έθετε το δεύτερο μέλος του πληρώματος που ήταν ο πλοηγός και το τρίτο μέλος του πληρώματος κρατούσε το χρόνο που είχε περάσει απο το τελευταίο σημείο. Οι οδηγίες του εκπαιδευτή ήταν οτι ο οδηγός δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αλλάζει πορεία απο αυτή που του δίνεται και οτι ο πλοηγός δεν θα πρέπει να κοιτάει το περιβάλλον και να υποθέτει που βρίσκεται με μόνη εξαίρεση όταν εκτιμά οτι έχει χάσει τη θέση του. Σε αυτή τη περίπτωση το σκάφος σταματάει και ο πλοηγός βρίσκει τη τρέχουσα θέση του επάνω στο χάρτη πέρνωντας διοπτεύσεις (bearings) πρός γνωστές -απο το χάρτη- φωτισμένες σημαδούρες ή φάρους.

Καθ' όση διάρκεια βρισκόμασταν μέσα απο τον κυματοθραύστη η άσκηση προχωρούσε χωρίς κάποια ουσιαστική δυσκολία, κυρίως επειδή υπήρχαν πολλά φωτά και σημαδούρες και βλέπαμε τη θάλασσα και τα κύματα που παίρναμε. Ο καιρός ήταν πολύ καλός με 13-14 mph αέρα, πολύ καλή ορατότητα και περίπου 10 βαθμούς θερμοκρασία. Είχαμε βρεί τις 4 πρώτες σημαδούρες απο τις οποίες η τέτταρτη δεν ήταν φωτισμένη και σε γενικές γραμμές νοιώθαμε πολύ καλά.

Το επόμενο σκέλος μας έφερνε στη πρώτη σημαδούρα πολύ κοντά στο κυματοθράυστη που σημαίνει οτι τα κύματα θα μεγάλωναν αλλά και θα σκοτείνιαζε πλέον τελείως αφού θα αφήναμε πίσω μας την ακτή με τα φώτα απο τα μαγαζιά και τα σπίτια.

Αλλάζουμε θέσεις, περνάω απο τη πλοήγηση στο τιμόνι, δένω το κλειδί ασφαλείας στο πόδι μου και περιμένω το επόμενο σημείο. 195 μοίρες 15 κόμβοι, κάνω ένα κύκλο γύρω απο τη σημαδούρα και τη περνάω με 12 περίπου κόμβους, δε βλέπω τίποτα και νοιώθω οτι πάμε γρήγορα, "You are doing 12.4", ανοίγω περισότερρο το γκάζι μέχρι που φτάνουμε τους 15. Εξακολουθώ να πιστεύω οτι πάμε πολύ γρήγορα για αυτές τις συνθήκες. Δε βλέπω τίποτα, καταλαβαίνω τα κύματα μόνο απο τη συμπεριφορά του σκάφους, ζορίζεται όταν ανεβαίνουμε και ξαφνικά χωρίς να το περιμένω γίνεται ανάλαφρο και νοιώθω οτι πέφτουμε μέχρι που συναντάμε την επιφάνεια. Σκέφτομαι τους κορμούς μικρών δέντρων και τα κλαδιά που κατεβάζει μερικές φορές το ποτάμι και τα βλέπουμε να επιπλέουν την ημέρα. Θα προλάβουμε να τα αποφύγουμε με αυτή τη ταχύτητα; Θα τα δούμε; "ONE MINUTE", άλλα 30 δευτερόλεπτα για να βρούμε τη σημαδούρα, στο μαύρο της θάλασσας διακρίνω το λευκό των μικρών κυμάτων που κατρακυλάνε απάνω στον εαυτό τους. "250 Μοίρες 15 κόμβοι", είναι το επόμενο σημείο, στρίβω δεξιά και νοίωθω τα κύματα να έρχοντε απο αρίστερα μας, μας παρασύρουν δεξιά, προσπαθώ να κρατήσω τη πορεία κοιτώντας κλεφτά την πυξίδα, δε βλέπω τίποτα, εκτός απο ένα αχνό κίτρινο φώς σε αυτό που νομίζω οτι είναι ο ορίζοντας. Αναβοσβήνει, άλλες φορές το βλέπω χαμηλά, άλλες φορές λίγο ψηλότερα, πρέπει να είναι το σημείο μας, πηγαίνουμε απάνω του. Όχι φαίνεται πιο αριστερά απο τη πορεία που πρέπει να κρατήσω, "You are doing 13 knots", τα κύματα μας ελατώνουν τη ταχύτητα, ανοίγω περισσότερο το γκάζι, δε βλέπω τίποτα...

Μέσα στο γενικότερο καταιγισμό πληροφοριών, δε μπορώ παρα να σκέφτομαι ένα πράγμα:
"ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ Ο SHACKLETON ΓΙΑ 800 ΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗ;;;;;", ο εκπαιδευτής με ακούει και γελάει...


Η Αποστολή Endurance:

(Ernest Henry Shackleton, Photo Απο Wikipedia)

O Ernest Shackleton ξεκίνησε το 1914 μια αποστολή για να βρεί τον γεωγραφικό Νότιο πόλο με ένα ειδικά κατασκευασμένο ιστιοφόρο το Endurance. Λίγο περισσότερο απο ένα χρόνο αργότερα (Νοέμβριος 1915) και ενώ προσπαθούσε να φτάσει όσο το δυνατόν πιο κοντά στο ηπειρωτικό κομάτι της Ανταρκτικής για να αποβιβάσει την αποστολή και να συνεχίσουν με έλκυθρα, το πλοίο παγιδεύτηκε στον πάγο. Ο Shackleton σαν αρχηγός της αποστολής έπρεπε να αποφασίσει αν θα έμεναν με το πλοίο και θα περίμεναν να ανοίξει ο καιρός ή αν θα το εγκατέλειπαν. Αποφάσισε να το εγκαταλείψουν. Ακολούθησε μια περίοδος 5-6 μηνών ζωής επάνω στο πάγο, με το πλήρωμα να τραβάει τις βάρκες ασφαλείας που είχαν πάρει απο το Endurance γεμάτες με προμήθειες και εφόδια. Στις 27 Μαρτίου, ο πάγος είχε αρχήσει να αδυνατίζει και το πλήρωμα συνέχισε μέσα στη θάλασσα με τις βάρκες...με κουπιά. Που πήγαιναν; Το σχέδιο του Shackleton για να σώσει το πλήρωμα και τον εαυτό του ήταν να βρούν πρώτα "στέρεη" γή. Και τη βρήκαν περίπου 80 μίλια βορειότερα απο το σημείο που έριξαν τις βάρκες στο νερό.

Στο νησί Elephant Island, ένα έρημο ακατοίκητο νησί στη μέση του Ανταρκτικού πουθενά! Μόλις οργάνωσαν τη κατασκήνωση ο μαραγκός της αποστολής ξεκίνησε να ενισχύει τις δύο απο τις 4 βάρκες που είχαν μαζί τους σύμφωνα με τις υποδείξεις του Shackleton. Τις προετοίμαζε για ένα ταξίδι 800 μιλίων μέσα στην ανοιχτή θάλασσα προς το νησί South Georgia, το κοντινότερο κατοικημένο νησί στη τωρινή τους θέση απο όπου θα μπορούσαν να φέρουν βοήθεια για το υπόλοιπο πλήρωμα.

800 Μίλια μόνο με ένα αυτοσχέδιο πανί, τα κουπιά, μια πυξίδα και ένα χάρτη (είχαν και εξάντα μαζί τους αλλά οι άσχημες καιρικές συνθήκες τους επέτρεψαν να πάρουν το στίγμα τους ελάχιστες φορές)...

...Και τα κατάφερε! Ή μάλλον, περίπου τα κατάφερε. Γιατί έφτασε στο νησί South Georgia απο την ακατοίκητη μεριά του και ο καιρός ήταν τόσο άσχημος που δεν ήθελε να διακινδηνεύσει να βγεί με τις ήδη ταλαιπωρημένες βάρκες και να κάνει τον περίπλου του νησιού. Και τι αποφάσισε τελικά να κάνει; Ήξερε οτι το νησί δεν ήταν καν χαρτογραφημένο και αποφάσισε να το διασχίσει απο τη στεριά, περπατόντας μέσα απο μια τελείως αφιλόξενη γή που αποτελεί το φυσικό περιβάλλον ελάχιστων ζωντανών οργανισμών, μέχρι τον σταθμό φαλαινοθηρικών στην άλλη μεριά του νησιού!

Απο την αποστολή του Shackleton δεν πέθανε ούτε ένας άνθρωπος. Κατάφερε και γύρισε πίσω με ένα άλλο πλοίο και να περισυνελέξει όλο το πλήρωμα του απο το Elephant Island!

Όταν μετά απο πολλά χρόνια ο Ernest Shackleton πέθανε, τον έθαψαν στο νησί South Georgia. Η βάρκα με την οποία ο ίδιος και το πλήρωμα του έκαναν αυτό το απίστευτο ταξίδι πρός τη σωτηρία, η ίδια βάρκα που οι γέροι ναυτικοί στο σταθμό φαλαινοθηρικών στο νησί South Georgia μετέφεραν στα χέρια μέχρι τη πλατεία του σταθμού σαν σπάνιο αξιοθέατο, εκτίθεται μέχρι σήμερα στο κολέγιο Dulwich, στο Λονδίνο.

(The James Caird, Photo: Tomroyal)

Πίσω Στη Στεριά:

Τα φώτα της αποβάθρας έχουν φανεί απο ώρα, πλευρίζουμε και δένουμε απο την έξω μεριά. Πίσω στην αίθουσα με αυτό το πανέμορφο συναίσθημα αγωνίας και ενθουσιασμού ακόμα μέσα μου. Η φίλη μας η Irma απο τη Λιθουανία, το τρίτο μέλος του πληρώματος, πιστεύει οτι ο Shackleton ήταν απλά τυχερός που κατάφερε να βρεί το νησί μέσα στην ανοιχτή θάλασσα. Εκείνη δείχνει να προτιμά περισσότερο τους άθλους της Ellen McArthur και των δικών της ταξιδιών γύρω απο τον πλανήτη (φορτωμένη με όλα τα gadgets του σύγχρονου πλοηγού!). Ίσως...απο την άλλη όμως είναι τόσοι πολλοί κίνδυνοι μαζεμένοι που ο Shackleton δε μπορεί να γλύτωσε τυχαία.

Αποχωρούμε απο το εκπαιδευτικό διήμερο με το Intermediate δίπλωμα (ανάμεσα στο Level 2 και το Advanced) λόγο κάποιων λαθών που κάναμε επανειλημένα στη νυχτερινή πλοήγηση και επειδή αποτύχαμε να αναγνωρίσουμε κάποια παραδείγματα φωτεινών σημάτων στην αίθουσα.

Τα καλά νέα είναι οτι μας δίνεται η ευκαιρία να ξαναπροσπαθήσουμε μόνο τη νυχτερινή πλοήγηση και τα φωτεινά σήματα προς το τέλος του Απριλίου για την απόκτηση του Advanced Powerboating τίτλου.

Άλλη μια νυχτερινή άσκηση; Πως θα μπορούσαμε να αρνηθούμε τέτοια προσφορά;;; :-D


(
Σημείωση: Στις παραπάνω γραμμές δίνεται μια πολύ σύντομη περιγραφή της αποστολής του Sir Ernest Shackleton χωρίς κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερες πληροφορίες για την αποστολή, μαζί με εντυπωσιακές φωτογραφίες μπορείτε να δοκιμάσετε τα παρακάτω συνοπτικά άρθρα...
...ή τα παρακάτω βιβλία:
  • South - The Endurance Exhibition (Γραμμένο απο τον ίδιο με φωτογραφίες του Jack Hurley, φωτογράφου της αποστολής)
)

Νέο Album Απο Τους Market!!!

Πρόκειται ουσιαστικά για τα μισά μέλη της καταιγιστικής elelctronica μπάντας Camden Market οι οποίοι διαλύθηκαν τραγικά πέρσι το Φεβρουάριο όταν ο απίστευτα πηγαίος και δημιουργικός frontman τους, Chris Takis πήγε φαντάρος.

(Photo: Marakesh Night Market By Rob Baker)

Οι Market συνεχίζουν τη παράδοση του συγκροτήματος (μόνοι) αντλώντας την έμπνευση τους κυρίως απο μπλιμπλίκια της δεκαετίας του 80, το Super Mario, ένα σπασμένο mini Moog και τα jingles των τηλεφωνικών κέντρων όταν σε βάζουν σε αναμονή.

Το τέτταρτο album τους έχει το τίτλο "Jeffersonian political philosophy" και περιέχει κομάτια ώς επι το πλείστον γραμμένα απο το μπασίστα του συγκροτήματος Jon Jefferson. Ο ίδιος δήλωσε οτι η μεγαλύτερη επιρροή του σε αυτή τη δουλειά ήταν ο πατέρας του Jeffer Johanson και φυσικά ο παππούς του Johan Johanson.

Το album περιέχει τα εξής κομμάτια:

Parrot Film Company:
Με μια εισαγωγή που θυμίζει έντονα το γνωστό ύμνο της ομόνυμης κινηματογραφικής ομάδας που είχε δημιουργήσει ο Jerfferson όταν ήταν στο πανεπιστήμιο, αυτό το τραγούδι μας δίνει μια γεύση απο τις θερμές καλλιτεχνικές σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της ομάδας στις αρχές του 1967.
Το κομάτι "Οι φίλοι της ταινίας με τον Παπαγάλο" (Υπότιτλος "The Party") τελειώνει με 31415928 επαναλήψεις της έκφρασης "Birdy Nam Nam" θυμίζοντας μας αμυδρά τις ελικοειδής καταβολές του συγκροτήματος.

Minnesota State Highway 261:
Τα ντελικάτα μπάσα του ρυθμικού Parrot Film Company δίνουν τόπο στην οργή του "Minesota State Highway 261".
Νομίζω οτι ο ίδιος ο Jefferson περιγράφει με το καλύτερο τρόπο το έναυσμα για αυτό το κομμάτι:
"Όταν ήμουν στη Σουηδία για μια συναυλία γνώρισα μια δημοσιογράφο και πραγματικά ένιωθα σα να την ήξερα χρόνια. (Βήχει) Έτσι δεν ένιωσα καμία έκπληξη όταν μου πρότεινε να χαθούμε στο δάσος πίνοντας μεγάλες ποσότητες (βήχει)ναρ(βή..)κωτ(..χει)ικών.
Όταν συνήλθα ήμουν 22 χρονών και εκείνη είχε χαθεί για πάντα απο τη ζωή μου. Ο πρώτος άνθρωπος που βρήκα όταν βγήκα στο δρόμο με κοίταξε σα μια σπασμένη κούκλα. Που είμαι; τον ρώτησα....Minesota State Highway 261 μου απάντησε...Διάολε, δεν αξίζει να γράψεις ένα τραγούδι (ρεύεται) για αυτό;"

Haut-Ogooué Province:
Το μόνο κομμάτι του δίσκου που μας άφησε μια υπόξυνη γεύση. Εδώ οι Market διασκευάζουν τη χειρότερη δουλειά του Γερμανικού Trash Punk συγκροτήματος Halavastergnost σε μια προσπάθεια να την ανεβάσουν στο επόμενο επίπεδο. Μπορεί το κομάτι να κερδίζει τις εντυπώσεις για τη πρωτότυπη χρήση του τσέλου ώς κρουστικό τρυπάνι, αλλά ο 4ος παπαγάλος στο δεύτερο σόλο είναι τελείως φάλτσος όση καλλιτεχνική αδεία και αν θέλετε να επικαλεστείτε! Γιατί τέτοιο κύλημα παιδιά;

Xalam:
Έμμετρος ακουστικός διθύραμβος στα comics της δεκαετίας του 50. Όπως λέει και στο Refrain ο ίδιος ο Jefferson "You love is like SNIFF SNIFF KAPOW - XALAM"

Ruffey Lake Park:
Θα θυμάστε φυσικά την πληθωρική Ruffey Tompkins (στενή φίλη του Chris Takis) που είχε πετάξει τα ρούχα της στη συναυλία των Camden Market πέρσι όταν είχε βραχεί και αναφλεγεί απο ασυνείδητο οπαδό του συγκροτήματος ο οποίος προσπαθούσε να γεμίσει το Zippo του κάνοντας headbanging κατα τη διάρκεια του τραγουδιού "ΑΕΡΑ!!! m(BEEEEP)ucker".

Σε αυτό το τραγούδι, στη συγγραφή του οποίου συμμετείχε η ίδια η Ruffey σε τηλεδιάσκεψη απο το Β φρενοκομείο της Haut-Ogooue Province (σύμπτωση;), ο Jefferson εξιστορεί το πόνο της Ruffey όταν χώρισε με τον Chris Takis. "Διάολε, με τόσα δάκρυα που έχυσε αυτό το κορίτσι θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μια λίμνη και ένα ολόκληρο πάρκο γύρω γύρω...με παγκάκια"
("Girl Stop Crying, It Feels Like Sinking (δίς)")

Wilhelm Paulson:
Μουσική που θυμίζει την αναγέννηση παιγμένη απο 8μπιτο υπολογιστή και κεραμικό ηχείο κινητού, σε ένα κομμάτι που φιλοδοξεί να αποκαταστήσει όλη την αλήθεια για τον ετεροθαλλή αδελφό του Γουλιέλμου Τέλου που αν και τυφλός ήταν πολύ καλύτερος τοξότης απο το δημοφιλή συγγενή του. Πραγματικά ενδιαφέρουσα θεματολογία.

Monkland and Kirkintilloch Railway:
Θυμάστε το Hip Metal που είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα με το τίτλο "Ο Τίγρης Και Τα Τρία Τιγράκια (Άουτς!)" (Along Came A Tigger With Three Little Birds In Her Mouth). Ειδού το "Monkland and Kirkintilloch Railway" που συνεχίζει στο δρόμο που χάραξε ο Busta Rhymes, φτήνοντας γλωσσοδέτες σε καταιγιστικούς ρυθμούς.

Jacumba, California:
(Επίσης γνωστό και ώς Ja(h)cumba, California)
Ανάμεσα στα συνηθισμένα του συγκροτήματος και ένα πειραματικό κομμάτι σε Waltz Blue Grass ρυθμούς που συνδιάζει τη μουσική παράδοση των Εσκιμόων με τη Τζαμαϊκανή κουλτούρα.

Golden Apes:
Σε μελαγχολικούς ρυθμούς που θυμίζουν Bristol στα μέσα της δεκαετίας του 90, αυτό το ατμοσφαιρικό (6 bar) κομάτι περιγράφει την αγωνία και τα συναισθήματα του Jefferson μέχρι τη τελετή απονομής των βραβείων Golden Ape 2002.

Lisa Fowler:
Ωδή σε 9/17 στη σπιτονοικοκυρά του Jefferson με αφορμή την απόφαση της να παραχωρήσει το τέτταρτο υπόγειο της πολυκατοικίας στο συγκρότημα για τις πρόβες τους.
Ειδικά για αυτό το κομάτι αξίζουν συγχαρητήρια στο μηχανικό ήχου. Τα λεπτεπίλεπτα ψιλά παραμορφώθηκαν ελάχιστα απο το High End σύστημα που χρησιμοποιήσαμε στη δοκιμή του album με αποτέλεσμα ο δίσκος να κάνει το καλύτερο χρόνο του στο 5ο γύρο με 33 1/3 στροφές ακριβώς!!!

Analemma Calendar:
Ο δίσκος κλείνει με αυτό το μακρόσυρτο Blues (24:55) και τα 7 μέλη του συγκροτήματος να τραγουδούν σε 5φωνικά μοτίβα καταγγέλοντας την απόφαση πρόσφατου δικαστηρίου να προχωρήσει σε δέσμευση της καλλιτεχνικής περιουσίας του συγκροτήματος.
Η απόφαση αυτή ήταν η απρόσμενη κατάληξη της γνωστής και πολυετούς διαμάχης ανάμεσα στον drummer του συγκροτήματος και γνωστή φαρμακοβιομηχανία για τα δικαιώματα χημικής φόρμουλας που καθιστά τον ύπνο εντελώς άχρείαστο!.


Περισσότερες λεπτομέρειες για την ιστορία πίσω απο τη γέννηση των Market αλλά και τους πολλά υποσχόμενους "European Space Camp" μπορείτε να βρείτε εδώ.
Ο καιρός που επικρατεί αυτές τις μέρες και οι εικόνες της θάλασσας μπροστά μας μου θύμισαν κάποια ποιήματα του Νίκου Καββαδία. Μετά το προηγούμενο post με το πρώτο στίχο απο το ποίημα "Οι Επτά Νάνoι Στο s/s Cyrenia" σειρά είχε ο πρώτος στίχος απο το Πούσι.


Είναι Μάρτιος και έχει πέσει ομίχλη και είναι κάπως έτσι:


Αν θέλετε να ρίξετε μια μάτια στο τι φαίνεται απο αυτή τη κάμερα κάποια άλλη στιγμή μπορείτε να την επισκευθείτε εδώ.

Άλλη μια camera μέσα στο λιμάνι αυτή τη φορά. Η συγκεκριμένη μεταδίδει σχεδόν ζωντανά απο αυτή τη διεύθηνση.



Και τέλος μια camera με αρκετά γρήγορο ρυθμό ανανέωσης απο όπου θα έπρεπε να φαίνεται ένας μεγάλος φάρος σε απόσταση περίπου 30 μετρά και τέρμα δεξιά στο κάδρο όπως επίσης και ένα μικρό νησί και κάποιοι λόφοι πίσω του...κάπου εκεί.
(Σημείωση: ίσως χρειαστεί να κάνετε ένα refresh μόλις επισκευθείτε τη διεύθηνση...για κάποιο λόγο μερικές φορές δεν έρχεται αμέσως η εικόνα.)


Ποιός ξέρει τι έβλεπε (ή τι δεν έβλεπε ίσως) ο Καββαδίας όταν έγραφε:

Έπεσε το πούσι αποβραδίς
- το καραβοφάναρο χαμένο -

Εφτά Σε Παίρνει Αριστερά, Μη Το Ζορίζεις...

Τι μήνας κι αυτός, όχι απαραίτητα ο ημερολογιακός αλλά οι τελευταίες τέσσερες περίπου εβδομάδες. Ξεκίνησε με μέτριο φόρτο εργασίας και ένα γρήγορο ταξίδι στο Λονδίνο για ένα meeting που έπρεπε να παρακολουθήσω, συνέχισε με το προγραμματισμένο σεμινάριο για ταχύπλοα που είχαμε κλείσει εδώ και 2 μήνες περίπου με τον Α.Δ και σχεδόν ώς φυσικό επακόλουθο της κούρασης (έβαλε το χεράκι του και ο καιρός), ένα κρύωμα με έριξε στο καναβάτσο για 2-3 μέρες που έγιναν 5 μέχρι να μου φύγουν οι πονοκέφαλοι και το μπλοκάρισμα στη μύτη. Τη τελευταία εβδομάδα κάτι μικρό-τρεξίματα στη δουλειά και το διδακτορικό δε με άφησαν να πάρω ανάσα και ο φόρτος εργασίας προβλέπεται να "χειροτερέψει". Λίγο πολύ σαν τον καιρό που μας έκανε δώρο ο Ατλαντικός Ωκεανός και τα πανέμορφα φαινόμενα του τις τελευταίες δύο ημέρες.

Εχθές το βράδυ τίποτα δεν έδειχνε οτι θα μας χτυπούσε τέτοια κακοκαιρία, εκτός ίσως απο ένα αεράκι που όλο και δυνάμωνε, τη βροχή που την έχουμε λίγο πολύ συνηθίσει και το website της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας που είχε εκδόσει Ανακοινώσεις Ακραίων Καιρικών Φαινομένων που έπιαναν σχεδόν όλη την επιφάνεια του νησιού απο τις νότιες ακτές μέχρι τη Σκωτία για τις επόμενες δύο ημέρες!

Περίπου είκοσιτέσσερες ώρες μετά, οι προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν και ευτυχώς θα έλεγα. Η Μετεωρολογική Υπηρεσία της Αγγλίας ξόδεψε πρίν απο 3-4 χρόνια ένα μεγάλο ποσό για να αγοράσει ένα πολύ δυνατό NEC Supercomputer. Αυτό το Supercomputer κάθεται στο Exeter (περίπου 42 μίλια Βόρεια Ανατολικά απο το Plymouth) και καταβροχθίζει τεράστιες ποσότητες αριθμών απο μετεωρολογικούς σταθμούς προσπαθώντας να προβλέψει τον μαθηματικά αποδεδειγμένα απρόβλεπτο καιρό όσο το δυνατόν καλύτερα. Και απ' οτι φαίνεται τα τελευταία χρόνια τα καταφέρνει μια χαρά πληροφορώντας το ευρύ κοινό εγκαίρως με τις περιοχές που πιθανότατα να δημιουργηθούν προβλήματα. Νομίζω οτι είναι πολύ θετική αυτή η φιλοσοφία της πρόληψης απο αυτή της αντιμετώπισης ενός προβλήματος.

Για παράδειγμα, η (τουλάχιστον εντυπωσιακή) πρόβλεψη για ανέμους που ίσως να έφταναν (στις ειδήσεις άκουσα πριν απο λίγο οτι ξεπέρασαν) και τα 75 μίλια την ώρα στη περιοχή μας (75 μίλια, ταχύτητα ριπής) ήταν κάπως έτσι για σήμερα (10/03/08):


Η online πρόβλεψη είναι διαθέσιμη απο το site του Met Office μαζί με διάφορες σχετικές πληροφορίες.

Αρκετές φορές κατα τη διάρκεια της σημερινής ημέρας θυμήθηκα τη σκηνή απο το Twister όπου ηχογραφούν τις συνθήκες του τυφώνα και κάποια στιγμή "We Have Cows!!!"...Ιπτάμενες αγελάδες βέβαια δεν είχαμε αλλά κάτι κάδους σκουπιδιών που τους βρήκε εύχερους ο αέρας, τους τακτοποίησε καταλλήλως!

Αυτή τη στιγμή ο αέρας και η βροχή συνεχίζουν να χτυπάνε το τζάμι καθώς φυλομετράω τις σκόρπιες ηλεκτρονικές σημειώσεις που κράτησα όλες αυτές τις ημέρες για μικρά και μεγάλα πράγματα που ήθελα να περιγράψω αλλά δεν έβρισκα το χρόνο ή το κουράγιο. Τα ξαναλέμε...εν καιρό (και μακάρι αίθριο).
top