Πρίν απο δύο εβδομάδες παρακολουθήσαμε μαζί με τον Α.Δ. το Advanced Powerboating σεμινάριο του οργανισμού Royal Yachting Association (R.Y.A.). Είχαμε ήδη περάσει απο το αντίστοιχο Level 2 πρίν απο καιρό και είχαμε μαζέψει και κάποιες ώρες πρακτικής, οπότε αποφασίσαμε να επιχειρήσουμε να πάμε στο επόμενο επίπεδο. Αυτό το σεμινάριο για ταχύπλοα περιελάμβανε ένα μεγάλο μέρος θεωρητικής κατάρτησης στη πλοήγηση και τους ναυτικούς χάρτες, κάποιες μανούβρες επάνω σε ρεύμα και μια καταπληκτική νυχτερινή άσκηση πλοήγησης.
Κατά τη νυχτερινή αυτή άσκηση έπρεπε να οδηγήσουμε τα σκάφη (6 μέτρα με μηχανές 100HP και 4μελές πλήρωμα μαζί με τον εκπαιδευτή) πάνω απο μια πορεία που είχαμε σχεδιάσει και υπολογίσει νωρίτερα στην αίθουσα. Η πορεία αυτή περνούσε πάνω απο 15 περίπου φωτισμένα ή σκοτεινά σημεία μέσα και κυρίως έξω απο το κυματοθραύστη που βρίσκεται στο Plymouth Sound και είχαμε υπολογίσει οτι στα σκέλη που βρισκόμαστε εκτός ορίων ταχύτητας, ουσιαστικά δηλαδή έξω απο το χώρο του λιμανιού, θα τα κάναμε με 15-20 κόμβους που σημαίνει περίπου 40 km/h. Ο εκπαιδευτής που είδε τη πορεία, τις ταχύτητες και τους χρόνους μας είπε χαμογελόντας "You should be alright in this weather!" και δεν είχαμε λόγο να μη τον πιστέψουμε.
Ένα μέλος του πληρώματος οδηγούσε το σκάφος κρατώντας τη διεύθηνση και τη ταχύτητα που του έθετε το δεύτερο μέλος του πληρώματος που ήταν ο πλοηγός και το τρίτο μέλος του πληρώματος κρατούσε το χρόνο που είχε περάσει απο το τελευταίο σημείο. Οι οδηγίες του εκπαιδευτή ήταν οτι ο οδηγός δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αλλάζει πορεία απο αυτή που του δίνεται και οτι ο πλοηγός δεν θα πρέπει να κοιτάει το περιβάλλον και να υποθέτει που βρίσκεται με μόνη εξαίρεση όταν εκτιμά οτι έχει χάσει τη θέση του. Σε αυτή τη περίπτωση το σκάφος σταματάει και ο πλοηγός βρίσκει τη τρέχουσα θέση του επάνω στο χάρτη πέρνωντας διοπτεύσεις (bearings) πρός γνωστές -απο το χάρτη- φωτισμένες σημαδούρες ή φάρους.
Καθ' όση διάρκεια βρισκόμασταν μέσα απο τον κυματοθραύστη η άσκηση προχωρούσε χωρίς κάποια ουσιαστική δυσκολία, κυρίως επειδή υπήρχαν πολλά φωτά και σημαδούρες και βλέπαμε τη θάλασσα και τα κύματα που παίρναμε. Ο καιρός ήταν πολύ καλός με 13-14 mph αέρα, πολύ καλή ορατότητα και περίπου 10 βαθμούς θερμοκρασία. Είχαμε βρεί τις 4 πρώτες σημαδούρες απο τις οποίες η τέτταρτη δεν ήταν φωτισμένη και σε γενικές γραμμές νοιώθαμε πολύ καλά.
Το επόμενο σκέλος μας έφερνε στη πρώτη σημαδούρα πολύ κοντά στο κυματοθράυστη που σημαίνει οτι τα κύματα θα μεγάλωναν αλλά και θα σκοτείνιαζε πλέον τελείως αφού θα αφήναμε πίσω μας την ακτή με τα φώτα απο τα μαγαζιά και τα σπίτια.
Αλλάζουμε θέσεις, περνάω απο τη πλοήγηση στο τιμόνι, δένω το κλειδί ασφαλείας στο πόδι μου και περιμένω το επόμενο σημείο. 195 μοίρες 15 κόμβοι, κάνω ένα κύκλο γύρω απο τη σημαδούρα και τη περνάω με 12 περίπου κόμβους, δε βλέπω τίποτα και νοιώθω οτι πάμε γρήγορα, "You are doing 12.4", ανοίγω περισότερρο το γκάζι μέχρι που φτάνουμε τους 15. Εξακολουθώ να πιστεύω οτι πάμε πολύ γρήγορα για αυτές τις συνθήκες. Δε βλέπω τίποτα, καταλαβαίνω τα κύματα μόνο απο τη συμπεριφορά του σκάφους, ζορίζεται όταν ανεβαίνουμε και ξαφνικά χωρίς να το περιμένω γίνεται ανάλαφρο και νοιώθω οτι πέφτουμε μέχρι που συναντάμε την επιφάνεια. Σκέφτομαι τους κορμούς μικρών δέντρων και τα κλαδιά που κατεβάζει μερικές φορές το ποτάμι και τα βλέπουμε να επιπλέουν την ημέρα. Θα προλάβουμε να τα αποφύγουμε με αυτή τη ταχύτητα; Θα τα δούμε; "ONE MINUTE", άλλα 30 δευτερόλεπτα για να βρούμε τη σημαδούρα, στο μαύρο της θάλασσας διακρίνω το λευκό των μικρών κυμάτων που κατρακυλάνε απάνω στον εαυτό τους. "250 Μοίρες 15 κόμβοι", είναι το επόμενο σημείο, στρίβω δεξιά και νοίωθω τα κύματα να έρχοντε απο αρίστερα μας, μας παρασύρουν δεξιά, προσπαθώ να κρατήσω τη πορεία κοιτώντας κλεφτά την πυξίδα, δε βλέπω τίποτα, εκτός απο ένα αχνό κίτρινο φώς σε αυτό που νομίζω οτι είναι ο ορίζοντας. Αναβοσβήνει, άλλες φορές το βλέπω χαμηλά, άλλες φορές λίγο ψηλότερα, πρέπει να είναι το σημείο μας, πηγαίνουμε απάνω του. Όχι φαίνεται πιο αριστερά απο τη πορεία που πρέπει να κρατήσω, "You are doing 13 knots", τα κύματα μας ελατώνουν τη ταχύτητα, ανοίγω περισσότερο το γκάζι, δε βλέπω τίποτα...
Μέσα στο γενικότερο καταιγισμό πληροφοριών, δε μπορώ παρα να σκέφτομαι ένα πράγμα:
"ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ Ο SHACKLETON ΓΙΑ 800 ΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗ;;;;;", ο εκπαιδευτής με ακούει και γελάει...
Η Αποστολή Endurance:
O Ernest Shackleton ξεκίνησε το 1914 μια αποστολή για να βρεί τον γεωγραφικό Νότιο πόλο με ένα ειδικά κατασκευασμένο ιστιοφόρο το Endurance. Λίγο περισσότερο απο ένα χρόνο αργότερα (Νοέμβριος 1915) και ενώ προσπαθούσε να φτάσει όσο το δυνατόν πιο κοντά στο ηπειρωτικό κομάτι της Ανταρκτικής για να αποβιβάσει την αποστολή και να συνεχίσουν με έλκυθρα, το πλοίο παγιδεύτηκε στον πάγο. Ο Shackleton σαν αρχηγός της αποστολής έπρεπε να αποφασίσει αν θα έμεναν με το πλοίο και θα περίμεναν να ανοίξει ο καιρός ή αν θα το εγκατέλειπαν. Αποφάσισε να το εγκαταλείψουν. Ακολούθησε μια περίοδος 5-6 μηνών ζωής επάνω στο πάγο, με το πλήρωμα να τραβάει τις βάρκες ασφαλείας που είχαν πάρει απο το Endurance γεμάτες με προμήθειες και εφόδια. Στις 27 Μαρτίου, ο πάγος είχε αρχήσει να αδυνατίζει και το πλήρωμα συνέχισε μέσα στη θάλασσα με τις βάρκες...με κουπιά. Που πήγαιναν; Το σχέδιο του Shackleton για να σώσει το πλήρωμα και τον εαυτό του ήταν να βρούν πρώτα "στέρεη" γή. Και τη βρήκαν περίπου 80 μίλια βορειότερα απο το σημείο που έριξαν τις βάρκες στο νερό.
Στο νησί Elephant Island, ένα έρημο ακατοίκητο νησί στη μέση του Ανταρκτικού πουθενά! Μόλις οργάνωσαν τη κατασκήνωση ο μαραγκός της αποστολής ξεκίνησε να ενισχύει τις δύο απο τις 4 βάρκες που είχαν μαζί τους σύμφωνα με τις υποδείξεις του Shackleton. Τις προετοίμαζε για ένα ταξίδι 800 μιλίων μέσα στην ανοιχτή θάλασσα προς το νησί South Georgia, το κοντινότερο κατοικημένο νησί στη τωρινή τους θέση απο όπου θα μπορούσαν να φέρουν βοήθεια για το υπόλοιπο πλήρωμα.
800 Μίλια μόνο με ένα αυτοσχέδιο πανί, τα κουπιά, μια πυξίδα και ένα χάρτη (είχαν και εξάντα μαζί τους αλλά οι άσχημες καιρικές συνθήκες τους επέτρεψαν να πάρουν το στίγμα τους ελάχιστες φορές)...
...Και τα κατάφερε! Ή μάλλον, περίπου τα κατάφερε. Γιατί έφτασε στο νησί South Georgia απο την ακατοίκητη μεριά του και ο καιρός ήταν τόσο άσχημος που δεν ήθελε να διακινδηνεύσει να βγεί με τις ήδη ταλαιπωρημένες βάρκες και να κάνει τον περίπλου του νησιού. Και τι αποφάσισε τελικά να κάνει; Ήξερε οτι το νησί δεν ήταν καν χαρτογραφημένο και αποφάσισε να το διασχίσει απο τη στεριά, περπατόντας μέσα απο μια τελείως αφιλόξενη γή που αποτελεί το φυσικό περιβάλλον ελάχιστων ζωντανών οργανισμών, μέχρι τον σταθμό φαλαινοθηρικών στην άλλη μεριά του νησιού!
Απο την αποστολή του Shackleton δεν πέθανε ούτε ένας άνθρωπος. Κατάφερε και γύρισε πίσω με ένα άλλο πλοίο και να περισυνελέξει όλο το πλήρωμα του απο το Elephant Island!
Όταν μετά απο πολλά χρόνια ο Ernest Shackleton πέθανε, τον έθαψαν στο νησί South Georgia. Η βάρκα με την οποία ο ίδιος και το πλήρωμα του έκαναν αυτό το απίστευτο ταξίδι πρός τη σωτηρία, η ίδια βάρκα που οι γέροι ναυτικοί στο σταθμό φαλαινοθηρικών στο νησί South Georgia μετέφεραν στα χέρια μέχρι τη πλατεία του σταθμού σαν σπάνιο αξιοθέατο, εκτίθεται μέχρι σήμερα στο κολέγιο Dulwich, στο Λονδίνο.
Πίσω Στη Στεριά:
Τα φώτα της αποβάθρας έχουν φανεί απο ώρα, πλευρίζουμε και δένουμε απο την έξω μεριά. Πίσω στην αίθουσα με αυτό το πανέμορφο συναίσθημα αγωνίας και ενθουσιασμού ακόμα μέσα μου. Η φίλη μας η Irma απο τη Λιθουανία, το τρίτο μέλος του πληρώματος, πιστεύει οτι ο Shackleton ήταν απλά τυχερός που κατάφερε να βρεί το νησί μέσα στην ανοιχτή θάλασσα. Εκείνη δείχνει να προτιμά περισσότερο τους άθλους της Ellen McArthur και των δικών της ταξιδιών γύρω απο τον πλανήτη (φορτωμένη με όλα τα gadgets του σύγχρονου πλοηγού!). Ίσως...απο την άλλη όμως είναι τόσοι πολλοί κίνδυνοι μαζεμένοι που ο Shackleton δε μπορεί να γλύτωσε τυχαία.
Αποχωρούμε απο το εκπαιδευτικό διήμερο με το Intermediate δίπλωμα (ανάμεσα στο Level 2 και το Advanced) λόγο κάποιων λαθών που κάναμε επανειλημένα στη νυχτερινή πλοήγηση και επειδή αποτύχαμε να αναγνωρίσουμε κάποια παραδείγματα φωτεινών σημάτων στην αίθουσα.
Τα καλά νέα είναι οτι μας δίνεται η ευκαιρία να ξαναπροσπαθήσουμε μόνο τη νυχτερινή πλοήγηση και τα φωτεινά σήματα προς το τέλος του Απριλίου για την απόκτηση του Advanced Powerboating τίτλου.
Άλλη μια νυχτερινή άσκηση; Πως θα μπορούσαμε να αρνηθούμε τέτοια προσφορά;;; :-D
(
Σημείωση: Στις παραπάνω γραμμές δίνεται μια πολύ σύντομη περιγραφή της αποστολής του Sir Ernest Shackleton χωρίς κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερες πληροφορίες για την αποστολή, μαζί με εντυπωσιακές φωτογραφίες μπορείτε να δοκιμάσετε τα παρακάτω συνοπτικά άρθρα...
...ή τα παρακάτω βιβλία:
- South - The Endurance Exhibition (Γραμμένο απο τον ίδιο με φωτογραφίες του Jack Hurley, φωτογράφου της αποστολής)
4 σχόλια:
Ανταποδίδω την blogεπίσκεψη απ'την γειτονική Βρετάνη. Να είστε καλά και να κάνετε όμορφα θαλασσινά ταξίδια!
Να είσαι καλά Δέσποινα...
Είς το blogεπανειδήν...
Μεγάλη μορφή ο Shackleton. Αλήθεια πήγες να δεις το καράβι που ταξίδεψε ο εν λόγω θαλασσοπόρος; Από ότι έχω ακούσει εκτείθεται σε μουσείο. Πάντως μεγάλο κατόρθωμα να σώσει τους φίλους του. Έχω διαβάσει την ιστορία του σε ένα αγγλικό βιβλίο.
'Γεια σου hackaday
Όχι στη βάρκα (James Caird) δεν έχω πάει για προσκύνημα ακόμα :-) αλλά είναι μέσα στο πρόγραμμα!
Την ιστορία της αποστολής την είχα διαβάσει πρίν απο 2-3 χρόνια σε ένα βιβλίο που περιείχε αποσπάσματα απο το ημερολόγιο που κρατούσε ο Shackleton κατά τη διάρκεια της αποστολής και το οποίο έχει διασωθεί ακέραιο! Αυτό αξίζει πραγματικά το χρόνο του!
Ιδιαίτερα στο σημείο που περνάνε απο μέσα απο το νησί South Georgia (πάνω απο κάτι βουνά μέσα στο χιόνι και το κρύο) αναφέρει οτι αισθανόταν και μια τρίτη "υπέρτατη" παρουσία να τους οδηγεί.......Άγιο είχαν :-) :-) :-)
Να είσαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου