Απεχθής Ακρωτηριασμός...

Εκείνο το βράδυ, πώς να σου το πώ; Ήταν σαν να είχε κατέβει ο Θεός ο ίδιος και μας έψαχνε.
Τα 'φερε έτσι η τύχη και μας έπιασε η καταιγίδα μεσοπέλαγα. Λίγο πιο νωρίς και δεν θα το
είχαμε κουνήσει κάν απο το λιμάνι. Λίγο πιο αργά και θα είχαμε προλάβει να καβατζάρουμε
τον Καλαντάν και να μπούμε στο Σάϊτβέ. Ετούτη τη φορά, μας έπιασε ο καιρός απάνω
που περνάγαμε το στενό.

Εκεί κάτω και στις καλές του όταν είναι, κατεβαίνει το ποτάμι σαν τρελό και έχει πολύ δυνατά
ρεύματα. Εκείνο το βράδυ δέ, έσπασε ο διάολος το ποδάρι του κι είχαμε μπροστά μας το ρεύμα
και πίσω μας τον άερα.

Να τον σηκώνει τον "Νικολή" το κύμα και να τον αφήνει...στον αέρα! Και σε κάθε μπάφ! να λές "τώρα φεύγουμε κι εμείς μαζί". Κάθε φορά που κάναμε πρός το ποτάμι, ερχόντουσαν κάτι αναθεματισμένα κύματα, ρε 'σύ Αντώνη, δεν έχεις δεί τέτοιο πράγμα. Ρηχό στην αρχή, πως θα το καβατζάρεις εύκολα και απο πίσω ψηλό και κοφτό σαν τοίχος!

Αφού σε κανα δυό γερά μπάμ, άκουσα τον γέρο να ψελίζει "Έχει γούστο, έχει γούστο", πως βρήκαμε
στον πάτο, γιατί κι απο τα ρεύματα εκεί ούτε και το χάρτη μπορείς να εμπιστευτείς. Και καλά
ο γέρος, είχε το νού του σε 100 μεριές κι ούτε να φοβηθεί δεν προλάβαινε. Εγώ, τα χρειάστηκα. Πιο
πολύ επειδή άκουγα το καράβι να βογγά και να βγάνει κάτι ήχους περίεργους που δεν τους είχε ξαναπεί. Ο μουγγο-Θόδωρας ρε, που δεν του έπαιρνες ούτε καλημέρα, δεν έβαλε ο κερατάς γλώσσα μέσα του κι είχε πιάσει τον Χασάν στο μονότερμα κι αυτός ο έρημος δεν μίλαγε ούτε λέξη Ελληνικά.

Αλλά, ο πιο άτυχος εκείνο το βράδυ, ήταν ο Μανωλιός ρε 'σύ Αντώνη. Όπως θα θυμάσαι...

ο Μανωλιός ξεκίνησε, σ' ένα καράβι μούτσος 

...κι ο "Νικολής" ήταν το τρίτο μπάρκο του. Τρίτο και φαρμακερό που λένε.

Σ' ένα απο εκείνα τα αναθεματισμένα τα κύματα, η πλώρη του "Νικολή" μπήκε ολόκληρη κάτω απο το νερό και οι αφροί φτάσανε μέχρι τη γέφυρα. Ακριβώς εκεί απο κάτω, είχαμε ένα κουτί μεταλικό
που βάζαμε μέσα κάτι γάτζους μυστήριους και ένα παλάγκο που είχε σκαρφιστεί ο γέρος για να βιράρουμε τα κοντά τα κοντέηνερ δύο-δύο.

Ανοίγει που λές το κουτί και σκορπάνε τα εξαρτήματα στο κατάστρωμα. Τα βλέπει ο Μανωλιός και χωρίς να τον πάρει κανείς χαμπάρι, βγαίνει έξω, πώς θα τα μαζέψει να μην τα πάρει το νερό!

Εγώ δεν είδα τίποτα γιατί ήμουνα σκυμμένος στο ραντάρ αλλά σε κάποια στιγμή, ακούω τον
Σαντορινιό να φωνάζει "Ρε 'σείς ο Μανωλιός!". Πετάγονται οι δύο Ινδοί που ήταν κοντά στη
πόρτα να τον προλάβουν. Ευτυχώς που τους φώτισε ο Θεός και τους τρείς και μόλις βγήκανε
απο τη πόρτα δεθήκανε αμέσως. Παραπατάει ο μουρλο-Μανωλιός, πέφτει κάτω, έρχεται το νερό, τον βουτάει και τον περνάει, ανάμεσα απ' τα κάγκελα κι όξω απο τη κουπαστή!

Τρέχουν οι Ινδοί, βουτάνε το σχοινί, κάνουν να τον σηκώσουν, που να σηκωθεί ο Μανωλιός,
με το που τον πήρε το κύμα και μούλιασε έγινε ασήκωτος. Ε, κι εκεί ξεκολώθηκε τελείως ο
σατανάς κι έπαθε το παιδί ότι έπαθε.

Βλέπεις, η θάλασσα εκεί είναι γεμάτη ψάρια. Δεν μπορείς να το φανταστείς, έχει σου λέω
τους πιο χαζούς ψαράδες στον κόσμο, με τα χέρια τα πετάνε έξω, ειδικά σ' εκείνο το μέρος, στο κατέβασμα του ποταμού.

Κι αυτό το έχει καταλάβει ο σκύλος κι είχε έρθει βραδιάτικα να κολατσίσει...και ξέρεις πώς τρώνε
οι σκύλοι, ανοίγουν το στόμα, κι όποιον πάρει ο Χάρος. Κι αυτός, δεν πήγαινε για τον Μανωλιό αλλά τον έφερε ψηλά το κύμα.

Να ουρλιάζει ο καημένος και να ακούγεται, απάνω απο όλο αυτό το χαμό! Το αίμα; Ποτάμι! Ποτάμι σου λέω, γιατί ξέρεις, εκεί χαμηλά, στα αχαμνά να πούμε, περνάνε όλες οι αρτηρίες.

Όταν τον φέρανε τελικά απάνω με τα χίλια ζόρια οι Ινδοί, τον είχαμε για ξεγραμμένο. Έπεσε απάνω του ο Σαντορινιός, του έδεσε σφιχτά τα πόδια, ψηλά, βάλαμε κι οτι είχαμε πρόχειρο μπάς και σταματήσουμε το αίμα.

Ο γέρος, απο τη μύτη να τον έπιανες θα έσκαγε. Εκείνο το βράδυ, τον πήγε τον "Νικολή" στα 14. Και άντε και σιγά-σιγά και άντε και σιγά-σιγά, καβατζάρουμε τον Καλαντάν και με το που μπαίνουμε στο μπέϊ λάσκαρε η θάλασσα. Μη νομίζεις, μια ώρα υπόθεση ήταν, το πολύ....Η κακιά η ώρα.

Δένουμε στο λιμάνι όπως-όπως, παίρνουνε τον Μανωλιό σηκωτό. Είχε ασπρίσει και παραμίλαγε. Κάτι μεξικάνοι που είχαμε μόλις είδανε το φορίο, βγάλανε τις μπαντάνες και κάτσανε σεβάσμια να πούμε με τα χέρια σταυρωμένα κι όπως πέρναγε ο γέρος τους τα χτύπαγε να λυθούνε..."Not yet, π'ανάθεμα σας, Not yet!!"...Όχι ακόμα, να πούμε, κατάλαβες;

Που τον πήγανε εκείνο το βράδυ, δεν έμαθα. Μόνο την άλλη μέρα, έρχεται μια κοπέλα στο λιμάνι...Ρε 'σύ Αντώνη, δεν θα το πιστέψεις ήταν η γιατρός. Στην άλλη άκρη του κόσμου, ρε 'σύ...και πετύχαμε Ελληνίδα γιατρό! Να! Στο σταυρό που σου κάνω, αφού το έβγαλα φωτογραφία το ιατρείο, κάπου εδώ την έχω.....Νάτη:




 Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή γεγονότα είναι εντελώς συμπτωματική


Η Κακιά Η Ώρα...

Και για κάθε κακιά ώρα...Γιάννης Κατάρας...Στο πλευρό σας! Και στο αυτί σας! Και στα πνευμόνια σας.


Van Cursed
 Το κατάστημα βρίσκεται...σε ωραία γειτονιά.

 Πώς να μην την αγαπάς αυτή την πόλη;

Το Έχει Και Πρός Καύκημα...

Εκκενώσεις βόθρων, Κορνήλιος Καστοριάδης...
Αποθήκη / Χονδρεμπόριο, Κορνήλιος Καστοριάδης...   
Γύψος Μάρμαρο Δημιουργία, Κορνήλιος Καστοριάδης... 
Ζώα ζώντα πρός σφαγή, Κορνήλιος Καστοριάδης...
Καφέδες / Τέια, Κορνήλιος Καστοριάδης...



"Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής"...Κορνήλιος Καστοριάδης (Αυτό, μάλιστα!)



Απο την άλλη μεριά...



Kafka...
Το κατάστημα βρίσκεται στη Χαλκίδα, επι της οδού Ληλαντίων.


Αλό, Αλό! Εδώ Ράδιο Τσιγγιρίδη...

Δεν φιλοδοξώ να μετατρέψω το blog σε συλλογή παρελθόντων υποθέσεων διαφθοράς αλλά χωρίς να κάνω τίποτα για να το προκαλέσω, έρχονται και με βρίσκουν αυτές.

Στον ένα μήνα που ήμουν στην Ελλάδα, επισκέφτηκα φίλους και γνωστούς, ζώντες και νεκρούς, μέρη ορατά τε προπάντων και αόρατα. Ειδικά αυτά τα αόρατα, χρόνο με το χρόνο που λείπω πληθαίνουν κι αρχίζω να αναρρωτιέμαι αν έζησα τίποτα ποτές ή αν οι μνήμες μου είναι φυτεμένες.

Ευτυχώς η "Διάμετρος", το δεύτερο ίσως παλιότερο βιβλιοπωλείο στη Χαλκίδα μετά τον θρυλικό "Περγάμαλη", στέκει ακόμα και κρατάει τα ράφια της ενδιαφέροντα (αντί για 'απλά τακτοποιημένα').

Βέβαια, όλα καλά με τη "Διάμετρος" που δεν είναι μόνο βιβλιοπωλείο αλλά και εκδοτικός οίκος με ιδιαίτερη έμφαση στη περιοχή της Εύβοιας αλλά το να είναι στο ίδιο ράφι ανάκατα μαζί οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης με κάτι (μ)ούφο, κάτι κοίλες Γαίες, κάτι Πυθαγόρειες ορθοπεταλιές κάτι ήλιος=καβούρι=ούζο=€75.60=γδάρσιμο κλπ ελπίζω...και θέλω...να είναι απλά απροσεξία.

Καπού εκεί πέτυχα, μεταξύ άλλων, και αυτό τον μικρό θησαυρό 87 σελίδων με τα εξής, αινιγματικά, στοιχεία:

"Όλγα Β.Πλέχοβα, 2002, "Το Πρώτο Ελληνικό Ραδιόφωνο ... και το πρώτο των Βαλκανίων", εκδόσεις Μπαρμπουνάκη, Θεσσαλονική, ISBN 960-267-107-6"

Ποιά ήταν η Όλγα Πλέχοβα; Ποιός ήταν αυτός ο κύριος με το όνομα Χρήστος Τσιγγιρίδης στο εξώφυλο;Πότε όντως να ήρθε άραγε το πρώτο ραδιόφωνο στην Ελλάδα;

Κατέβαλα το ακριβές αντίτιμο (€11) και βρήκα μια ωραία σκιά κάτω απο την οποία φύτρωναν καφέδες.

Η Όλγα Πλέχοβα, γεννήθηκε το 1979 στην πόλη Γκλάζοβ (πολιτεία Udmurt) της Ρωσίας και είναι πτυχιούχος δημοσιογράφος. Προφανώς, χειρίζεται πολύ καλά τη Ρωσσική γλώσσα γιατί σύμφωνα με το βιογραφικό της γράφει σε διάφορα Ρωσσικά έντυπα και έχει αποφοιτήσει και απο το "Τμήμα Ραδιοφωνίας του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας Lomonosov". Απ' οτι φαίνεται όμως, πρέπει να χειρίζεται πολύ καλά και την Ελληνική γλώσσα αφού "το 1999 ήταν υπότροφος του Προγράμματος Σπουδών του τμήματος Γλωσσολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών".

Το βιβλίο αυτό συνοψίζει την έρευνα που έκανε η Όλγα "στο πλαίσιο της μεταπτυχιακής της εργασίας για την ιστορία της Ελληνικής ραδιοφωνίας".

Δηλαδή, η Όλγα Πλέχοβα, ξεκίνησε απο τη Ρωσσία (!) και ήρθε στην Ελλάδα (!!) για να ψάξει τη ραδιοφωνική ιστορία της χώρας (!!!) και  μάλιστα:

"Η προσπάθεια αυτή έχει σκοπό να αποκαλύψει τον ιστορικό πυρήνα απο την αχλή του μυστηρίου και στηρίζεται στην τεκμηρίωση με βάση τον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο της εποχής, καθώς επίσης και σε διάφορα άλλα ιστορικά έγγραφα και Ντοκουμέντα. Έρχεται, δε, να συμπληρώσει τα υπάρχοντα κενά στις σελίδες της ιστορίας της Ελληνικής και Βαλκανικής ραδιοφωνίας."

Η ιστορία, όπως περιγράφεται στις 62 περίπου "χρήσιμες" σελίδες του βιβλίου, έχει τα πάντα: Τον ταλαντούχο νέο, γόνο ευκατάστατης οικογένειας, ο οποίος θα εκδιωχθεί απο την πατρίδα του βιαίως είς το αβέβαιο μέλλον της ξενιτιάς. Εκεί, θα δουλέψει σκληρά, θα σταθεί στα πόδια του, θα σπουδάσει και τελικά θα γυρίσει στην Ελλάδα για να την υπηρετήσει με τις γνώσεις και το μέγιστο των προσπαθειών του. Θα γίνει διάσημος, ένας πραγματικός ευεργέτης του τόπου του μέχρι που θα βρεθεί κι αυτός στη σκιά του πολέμου που συνταράσει ολόκληρη την Ευρώπη και τον κόσμο. Τότε, θα αντισταθεί και αυτός με κάθε μέσον είς τις απαιτήσεις του κατακτητή μέχρι την ευλογημένη εκείνη ημέρα της 'Λευτεριάς. Θα πεθάνει άσημος, πάμπτωχος και μαραζομένος.

Τα παραπάνω μπορεί να φαίνονται δραματικά, όμως δεν απέχουν και πολύ απο τη πραγματικότητα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει η Όλγα Πλέχοβα, ο Χρίστος Τσιγγιρίδης και η οικογένεια του εκδιώχθηκαν, (μαζί με χιλιάδες άλλους ανθρώπους) απο τη Φιλλιπούπολη της Βουλγαρίας το 1891 λόγω των γεγονότων της εποχής. Κατέληξε στη Γερμανία όπου δούλεψε, έκανε κάποια λεφτά και αργότερα σπούδασε στη Σχολή Ηλεκτρικών Μηχανημάτων του Πολυτεχνείου της Στουτγάρδης. Όταν γύρισε στην Ελλάδα, το 1923, δούλεψε σαν μηχανικός αλλά πολύ σύντομα ξεκίνησε τις δικές του προσπάθειες για να εγκαταστήσει ένα ραδιοφωνικό σταθμό στην Ελλάδα έχοντας ακούσει τις εκπομπές απο άλλες χώρες. Ξεκινάει μετατρέποντας ένα παλιό εγκαταλελειμένο ασύρματο της Γαλλικής Στρατειάς Ανατολής ισχύος 500 W που αγοράζει απο "μάντρα".

Δεν του φέρνει λίγο σε αυτή τη φωτογραφία;!;!;! (ξέρεις ποιόν λέω... :-D )
(Η φωτογραφία προέρχεται απο αυτό το site και την βρήκα μέσω Google Image Search. 
Η ίδια φωτογραφία υπάρχει και μέσα στο εν λόγω βιβλίο)

Το κλίμα στην Ελλάδα εκείνη την εποχή (δεκαετία του 30 πλέον) ήταν αποκαρδιωτικό. Τον καιρό που έκανε πειράματα και προσπαθούσε να πάρει άδεια ο Τσιγγιρίδης σχεδόν κανείς δεν ήξερε στην Ελλάδα τι θα πεί ραδιόφωνο γιατί απαγορευόταν η εισαγωγή τους. Έτσι ξεκίνησε στην αρχή να εμπορεύεται μεγάφωνα (ή όπως τα αποκαλούσε τότε "Μεγίστους Λέκτας") και αργότερα ραδιόφωνα, εγκαθιστώντας τα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.

Συνέχισε τις προσπάθειες για να ιδρύσει το δικό του ραδιοφωνικό σταθμό και τελικά το καταφέρνει τη δεκαετία του 40 λίγο πρίν τον πόλεμο. Κατά τον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο παίζει Ελληνικό πρόγραμμα και τζαμάρει τον Ιταλικό σταθμό του Μπάρι που εξέπεμπε τότε προπαγάνδα στα Ελληνικά για "σπάσιμο". Κατά τη Γερμανική κατοχή προφασίζεται συνεχώς βλάβες μέχρι που τον μαζεύει η Γκεστάπο για κατασκοπεία. Παρ' όλα αυτά είναι απαραίτητος για τη λειτουργία του σταθμού και επανέρχεται στη θέση του υπο πολύ στενή παρακολούθηση. Με το τέλος του πολέμου, οι Γερμανοί υποχωρώντας απο τη Θεσσαλονίκη προσπαθούν να ανατινάξουν τον σταθμό αλλά ο Τσιγγιρίδης κλείνεται μέσα και παραγγέλνει πως θα τιναχτεί μαζί του. Πάνω στη βιασύνη τους, την πληρώνει τελικά μόνο η κεραία.

Μετά την απελευθέρωση, ιδρύεται στην Ελλάδα το "Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας" το οποίο αναλαμβάνει αποκλειστικά την εκμετάλευση, λειτουργία και τεχνική υποστήριξη σταθμών ανα την χώρα.Το Ε.Ι.Ρ προσπαθεί να κλείσει τον σταθμό του Τσιγγιρίδη γιατί είναι ιδιωτικός, στη συνέχεια προσπαθεί να τον αγοράσει. Ο Τσιγγιρίδης αρνείται, παλεύει τουλάχιστον δύο μήνες απο υπηρεσία σε υπηρεσία για να πάρει άδεια εκπομπής συναντώντας γελοίες δικαιολογίες όπως το οτι "ο σταθμός αποτελείται κατά ένα μέρος απο εξαρτήματα που ανήκαν στους Γερμανούς που τον χρησιμοποιούσαν κατά την κατοχή και θεωρούνται 'Λεία Πολέμου'". Τελικά τα καταφέρνει με την υποστήριξη του τοπικού περιοδικού "Ράδιο Καραγιάννης" το οποίο δημοσιοποιεί την υπόθεση. Ο σταθμός (υπο)λειτουργεί για ένα περίπου χρόνο και εξαγοράζεται τελικά απο το Ε.Ι.Ρ. υπο εξευτελιστικούς όρους οι οποίοι ούτε κάν τηρούνται.

"Ο Χρίστος Τσιγγιρίδης πεθαίνει απο στενοχώρια στις 17 Δεκεμβρίου του 1947".

Η κηδεία του ήταν, φυσικά, μεγαλοπρέπης. Παρευρέθηκε, φυσικά, μεγάλος αριθμός τοπικών και μη παραγόντων...Δημάρχοι, δημοτικά συμβούλια, βουλευτές (ΟΛΩΝ των κομμάτων), διευθυντές υπηρεσιών, καθηγητές πανεπιστημίου και βέβαια (το σημαντικότερο) "μέγα πλήθος συμπολιτών, φίλων και ακροατών"....Το πιο ειρωνικό στοιχείο όμως, είναι οτι τον επικήδειο εκφώνησε "ο λογοτέχνης Γ.Δέλιος ώς εκπρόσωπος του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας".

Δεν θα μπώ στον κόπο να αναφερθώ στον επικήδειο. Νομίζω πως η επιλογή του Ε.Ι.Ρ. να στείλει ένα λογοτέχνη στη συγκεκριμένη αποστολή ήταν η χειρότερη...(και τέλος πάντων, lol).

Ένα απο τα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση όμως είναι το εξής περιστατικό που συνέβει στην αρχή της πορείας του Τσιγγιρίδη, περίπου το 1929:

"Αφού εγκατέστησε τον πρώτο στη χώρα Ραδιοφωνικό Σταθμό, ο Χρίστος Τσιγγιρίδης ήλπιζε να πάρει άδεια μόνιμης λειτουργίας, αλλά οι περιστάσεις δυστυχώς δεν ήταν υπέρ αυτού. Το ίδιο έτος, 1929, η τότε κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου αποφασίζοντας να οργανώσει το σύστημα ραδιοφωνίας στη χώρα, προκηρύσσει διαγωνισμό για την εγκατάσταση Εθνικού Ραδιοφωνικού Σταθμού με φορολογική επιβάρυνση 1 δραχμή την ημέρα για κάθε κάτοχο ραδιοφώνου.

Σύμφωνα με δημοσίευση της εφημερίδας "Μακεδονία" στις 16/10/1936, η επιτυχία στον διαγωνισμό εξαρτιόταν απο τη "μίζα" που ο συμμετέχων υποσχόταν στους αρμοδίους. Ο Χρίστος Τσιγγιρίδης, ο οποίος δεν είχε οικονομικές δυνατότητες αλλά είχε ήδη ραδιοσταθμό σε λειτουργία, επίσης υποβάλλει την υποψηφιότητα του:
"...Οι εν Αθήναις Δαλάϊλάμαι και οι εδώ εκπρόσωποι τους, μόλις είδαν τον ραδιοφωνικό σταθμό αλληλοεκοιτάχθηκαν και είπαν:
-Τι θέλει αυτός;
-Να κάνη σταθμό.
-Και τι δίνει;
-Τίποτα"

Νικητής του διαγωνισμού κυρήσσεται ένας Εμμ. Μάρκογλου, εκπρόσωπος του οίκου Α.Δημητριάδη, ο οποίος αναλαμβάνει να προμηθεύσει και να εγκαταστήσει πόμπο "Μαρκόνι" ισχύος 13kW μεσαίων κυμάτων αλλά σύντομα κυρήσσει πτώχευση και αδυνατεί να εκπληρώσει τους όρους της σύμβασης. Νέο δικαίωμα εγκατάστασης σταθμού ανατίθεται χωρίς διαγωνισμό στην Αμερικάνικη Ανώνυμη Ραδιοφωνική Εταιρία "ΝΤΥΡΧΑΜ", με έδρα τη Βοστώνη, την οποία αντιπροσώπευε ο Αναστ.Ακύλογλου. Το κέρδος της εταιρίας θα ήταν η εκμετάλευση για ορισμένο χρόνο της λειτουργίας των ραδιοφωνικών πομπών.

Υποψιαζόμενος οτι ο σκοπός της "ΝΤΥΡΧΑΜ" ήταν ο έλεγχος της σφαίρας των επικοινωνιών στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή, ο Τσιγγιρίδης προσπαθεί να προειδοποιήσει την κυβέρνηση για τον πιθανό κίνδυνο: "Μιαν ωραίαν πρωίαν, ο ραδιοφωνικός σταθμός Θεσσαλονίκης, δια της Μεφιστοφελικής φωνής του Τσιγγιρίδη μετέδιδε τα εξής: "Αλό, αλό. Προσοχή, προσοχή. Κύριοι αρμόδιοι προσέξτε να μη σας τη σκαρώσει η ΝΤΥΡΧΑΜ. Η σύμβασης της να είναι μανίκι που δεν μεταγίνεται"

Ο Τσιγγιρίδης είχε δίκαιο.Η σύμβαση με τη "ΝΤΥΡΧΑΜ" γίνεται για την Ελλάδα πεντάχρονος "Ραδιοφωνικός Γολγοθάς", που παρασύρει τη χώρα σε μια πρωτοφανή δικαστική περιπέτεια, η οποία για πολλά χρόνια μπλοκάρει τις ραδιοφωνικές εξελίξεις"

Όπως έχουμε ξαναπεί, μερικές τεχνικές μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο.

Προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο της Όλγας όπου αναφέρονται πολύ περισσότερες λεπτομέρειες και περιστατικά απ' όσα πρόφτασα να χωρέσω εγώ σε ετούτο εδώ το κείμενο αλλά υπάρχουν και πολλά διαγράμματα και φωτογραφίες της εποχής.

Όσο για τον Χρίστο Τσιγγιρίδη...τα λέει όλα ο συνεργάτης του, Νίκος Καρμίρης (τότε, νέος πτυχιούχος της Εμπορικής Σχολής):

"Υπολογίζοντας απο επαγγελματική άποψη όλες τις προοπτικές, ο Καρμίρης πρώτα απο όλα αποφασίζει να οργανώσει τις διαφημίσεις και χάρις σ' αυτόν ο σταθμός αρχίζει να έχει έσοδα, το 25% απο τα οποία ανήκουν στον Καρμίρη. Εκτός απο συστηματικές εκφωνήσεις και προετοιμασίες δελτίων ειδήσεων, ο νεαρός οικονομολόγος αναλαμβάνει και το "λογιστήριο" του σταθμού, κάνοντας απογραφές όλων των εσόδων και εξόδων του, επειδή, κατα τα λόγια του ίδιου του Νίκου Καρμίρη "ο Τσιγγιρίδης ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για χρήματα".

"Εκτελέσατε και Βυθίσατε"

Στο προηγούμενο κείμενο, παρουσιάστηκε εδώ ένα τεχνικό άρθρο του κ. Ν. Φουντούλη δημοσιευμένο στα Τεχνικά Χρονικά πρίν απο 51 χρόνια το οποίο περιείχε μια ιστορική αναδρομή που έβλεπε πίσω (απο το 1961) τουλάχιστον 60 χρόνια.

Μέσα σε όλη αυτή την αναδρομή είναι ίσως αναμενόμενο να χαθούν κάποια κοινά σημεία αναφοράς. Συγκεκριμένα, έκτός απο τις διάφορες παροιμίες που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας μέσα στο κείμενο, οι οποίες είναι εύκολα κατανοητές, η τελευταία παράγραφος αναφέρει τα εξής:


"...οι οικονομοτεχνικοί αρμόδιοι ουδέποτε και επ' ουδενί λόγω ανακαλούν ληφθείσαν υπ' αυτών απόφασιν, έστω και αν η απόφασις αυτή άγη ευθέως πρός τον όλεθρον. Κατα τούτο υπερβαίνουν και αυτόν τον ιστορικόν πρό 65 ετών δράσαντα Άγγλον Ναύαρχον, τον γνωστόν εν τη ναυτική ιστορία ώς Ναύαρχον "Εκτελέσατε και βυθίσατε". Ούτως διατάξας, κατα την διάρκειαν γυμνασίων, τον ελιγμόν του πλοίου του στόλου του, όστις θα απέληγεν εις βύθισην της ναυαρχίδος του, και δεχθείς σήμα του διατασσόμενου, οτι η εκτέλεσης της διαταγής θα απέληγεν εις εμβολισμόν της ναυαρχίδος, απήντησεν: "Εκτελέσατε και βυθίσατε"


Γιατί διάλεξε αυτό το περιστατικό ο συγγραφέας; Τι προσπαθούσε να πεί; Ήταν όντως μια δημοφιλής φράση ή ήταν ένας μύθος; Γιατί να μην κλείσει με μια άλλη παροιμία; Για παράδειγμα: "Στου κουφού τη (μ)πόρτα όσο θέλεις βρόντα"; Ποιός ήταν αυτός ο Άγγλος Ναύαρχος; Τι ακριβώς είχε συμβεί τότε;
Με αυτά τα ερωτήματα κατα νού, άρχησε το ψάξιμο:

Κατα πάσα πιθανότητα, ο ναύαρχος "εκτελέσατε και βυθίσατε" ήταν ο Sir George Tryon και το περιστατικό δεν είχε συμβεί 65 χρόνια πρίν (απο την ημερομηνία που γραφόταν το άρθρο) αλλά 68*

Το 1893 λοιπόν σε γυμνάσια του Βρετανικού στόλου στην Μεσόγειο, ο συγκεκριμένος ναύαρχος διέταξε δύο νηοπομπές που έπλεεαν παράλληλα να εκτελέσουν στροφη 180 μοιρών "Διατηρώντας την τάξη του στόλου", εννοώντας δηλαδή οτι, η νηοπομπή που ήταν στα δεξιά ΠΡΙΝ τη στροφή, θα παραμείνει στα δεξιά και ΜΕΤΑ τη στροφή.

Αυτό σημαίνει οτι έπρεπε να υπάρξει συνεννόηση για το ποιά νηοπομπή θα βρεθεί στο εσωτερικό της στροφής. Τέτοια συννενόηση όμως δεν υπήρξε (για συγκεκριμένους λόγους) και τα δύο οδηγά πλοία αποφάσισαν να επιλέξουν το εσωτερικό της στροφής.

Στην πορεία και μάλιστα ακόμα και πρίν εκτελεστεί η διαταγή, το σφάλμα έγινε αντιληπτό απο το πλήρωμα αλλά ο ναύαρχος, γνωστός για την ισχυρογνωμία του και την προσήλωση στην απόλυτη πειθαρχία δεν έπαιρνε πίσω τη διαταγή, ειδικά απο τη στιγμή που η αμφισβήτηση της ορθότητας της ερχόταν απο τα χαμηλότερα στρώματα της ιεραρχίας.

Μετά τη σύγκρουση και ενώ το πλοίο του είχε αρχίσει να βυθίζεται γρήγορα, ο ναύαρχος διέταξε στροφή πρός τη στεριά (στα 5 μίλια) μήπως και προλάβει να το προσαράξει και το σώσει. Στο μεταξύ, τα άλλα πλοία απο όπου φαινόταν το μέγεθος της ζημιάς (μια τρύπα με επιφάνεια περίπου 9 τετραγωνικά μέτρα), άρχισαν να στέλνουν τις βάρκες τους για να σώσουν το πλήρωμα τις οποίες ο εν λόγω ναύαρχος διέταξε να γυρίσουν πίσω!

Η ναυαρχίδα (HMS Victoria) εκτοπίσματος 11000 τόνων περίπου, βυθίστηκε μέσα σε 13 λεπτά παίρνοντας μαζί της 358 ανθρώπους...μαζί και τον καπετάνιο της, Sir George Tryon. Τα τελευταία του λόγια ήταν "It is entirely my doing, entirely my fault"...("Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη")


Πραγματική και συγκεκριμένη λοιπόν η ιστορία που οδήγησε στο "εκτελέσατε και βυθίσατε", αν και η φράση αυτή δεν εμφανίζεται πουθενά κατα λέξη. Αντίθετα, αναφέρεται ο διάλογος ανάμεσα στους δύο καπετάνιους των οδηγών πλοίων ο οποίος γινόταν με σήματα όπου ο Tryon φαίνεται να λέει απλά "What are you waiting for!?":

"Although some of his officers knew what Tryon was planning they did not raise an objection. Markham, at the head of the other column, was confused by the dangerous order and delayed raising the flag signal indicating that he had understood it. Tryon queried the delay in carrying out his orders, as the fleet was now heading for the shore and needed to turn soon. He ordered a semaphore signal be sent to Markham, asking, "What are you waiting for?" Stung by this public rebuke from his commander, Markham immediately ordered his column to start turning. Various officers on the two flagships confirmed later that they had either assumed or hoped that Tryon would order some new manoeuvre at the last minute."


Σχετικά με το γιατί χρησιμοποίηθηκε αυτό το περιστατικό υπάρχει μια λεπτομέρεια. Απ' οτι φαίνεται, τουλάχιστον απο τη σελίδα της Wikipedia για τον Sir George Tryon, ο ναύαρχος δεν ήταν κανένας τυχαίος. Είχε μεγάλη εμπειρία στο ναυτικό και σύμφωνα με τον επαγγελματικό του περίγυρο, ήταν εξαιρετικός στη δουλειά του αλλά είχε αυτό το κακό της υπέρμετρης προσωπικότητας ("overbearing personality") που τελικά συνέβαλε και στο δυστύχημα. Αν λοιπόν ο συγγραφέας χρησιμοποιεί το περιστατικό σαν μια πλήρη αναλογία, τότε οι αρμόδιοι στους οποίους αναφέρεται ήταν σεβαστοί επαγγελματίες αλλά όχι και τόσο καλοί στην ομαδική δουλειά. Διαφορετικά, η αναλογία είναι πολύ πιο απλή και εστιάζεται μόνο και μόνο στην ανόητη στάση της "αυθεντίας".

Σημειώσεις:
*: Ίσως αυτή η μικρή σύγχηση να φανερώνει οτι το άρθρο γράφτηκε πολύ νωρίτερα απο την ημερομηνία έκδοσης του (;)

Είδες Η Δ.Ε.Η?

Επιστροφή στη σειρά κειμένων με θέμα άρθρα απο μια μικρή συλλογή τευχών των Τεχνικών Χρονικών, της επιστημονικής έκδοσης του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας(1) που βρέθηκαν μέσα σε μια ξύλινη χρονομηχανή.

Το κείμενο που παρουσιάζεται σήμερα, δημοσιεύτηκε τον Φεβρουάριο του 1961 και υπογράφεται απο τον κ. Δ. Ν. Φουντούλη (Πολιτικό Μηχανικό).

Έχει (νομίζω) μια κάποια ιστορική αξία επειδή πιάνει την ιστορία της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού (Δ.Ε.Η) απο τόσο πάλια που δεν λεγόταν κάν Δ.Ε.Η, είχε μόνο μια ("μικροτάτη") μονάδα παραγωγής και δύο "πελάτες": Τις λάμπες της πλατείας του Νέου Φαλήρου και τον (ατμοκίνητο τότε) Σιδηρόδρομο Αθηνών-Πειραιώς. Η ιστορική αναδρομή του άρθρου δηλαδή, ξεκινάει απο το 1894 απο προσωπικές μνήμες του συγγραφέα:



"...το δέ Νέον Φάληρον ήτο ανθηρά μικρά κηπούπολις με ωραίας επαύλεις, ώς ταύτα πάντα καλώς ενθυμούμαι"


Άρα το 1961 ο συγγραφέας ήταν τουλάχιστον 67 χρονών κι αν υποτεθεί οτι θυμάται την πλατεία του Νέου Φαλήρου απο παιδί 10 χρονών περίπου τότε μια πιο ακριβής εκτίμηση της ηλικίας θα ήταν τα 70-75 χρόνια. Το αναφέρω αυτό για δύο κυρίως λόγους: 1) Ο συγγραφέας έχει πεθάνει (αλλιώς είναι σήμερα >118 χρονών), 2) η εκτίμηση της ηλικίας έχει μια σημασία επειδή μέσα στο κείμενο αναφέρεται πως:



"...το προεκτεθέν διεξοδικόν Ιστορικόν του εξ ηλεκτρισμού εν Ελλάδι, το οποίον καλώς γνωρίζω εξ ιδίας αντιλήψεως, διότι ο πολύπλαγκτος 50ετής επιστημονικός και επιχειρηματικός μου βίος με έκανε να λάβω ενίοτε μέρος εκ του σύνεγγυς είς τας σχετικάς εξελίξεις"



Ένας δευτερεύοντας λόγος που το αναφέρω είναι επειδή ο κ. Ν. Φουντούλης ανήκει στην "τυχερή" εκείνη γενιά ανθρώπων που έζησαν για να δούν δύο παγκόσμιους πολέμους και, δώρο, έναν εμφύλιο και, δεν το ξέρει ακόμα αλλά σε 6 χρόνια απο τη δημοσίευση του άρθρου πιθανότατα να τον πρόλαβε και το πραξικόπημα του 1967.

Συνοπτικά, το άρθρο καλύπτει το ιστορικό του εξηλεκτρισμού της Ελλάδας μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και προτάσεις για το πώς θα μπορούσε η κατάσταση να βελτοιωθεί σε αναλογία 5.5 σελίδες ιστορικό, 2.5 σελίδες προτάσεις.

Όπως και ο κ. Φ. Κρίσπης, έτσι και ο κ. Ν. Φουντούλης είναι μεγάλος άνθρωπος σε ηλικία, με μεγάλη πια τεχνική εμπειρία και φυσικά...Ού γαρ έρχεται μόνον, καθότι συνοδεύεται μετα της επάρσεως. Ενώ το άρθρο είναι ένας ιστορικός θησαυρός, οι πρώτες 4 παράγραφοι, το σημαντικό κομμάτι της εισαγωγής δηλαδή, δεν προετοιμάζουν τον αναγνώστη για το τι θα επακολουθήσει στις επόμενες 8-9 σελίδες αλλά αναλώνονται σε ένα "ποσό δίκιο έχω" το οποίο είναι περιττό σε άρθρο με αυτό το περιεχόμενο.

Αναφέρει οτι η αποστολή της Δ.Ε.Η, τουλάχιστον μετά τον πόλεμο, ήταν να παρέχει ενέργεια στις βιομηχανίες (που ΘΑ αναπτύσονταν) αλλά τελικά, κατέληξε να προσπαθεί να φέρει και στο μικρότερο χωριό....μια λάμπα:



"...η παραγόμενη υπο της Δ.Ε.Η.  Ηλ. Ενέργεια, αντί να διατεθή παραγωγικώς μέσω των ηλεκτροβόρων Βιομηχανιών, διατίθεται ήδη καταναλωτικώς είς την πρωτεύουσαν και είς τας επαρχίας, επι μεγίστη ζημία του κυρίου σκοπού, δι ον ιδρύθη και ο οποίος δεν είναι ο ηλεκτροφωτισμός της Χώρας αλλ' η παραγωγή ενέργειας δια την εκβιομηχάνισιν της Χώρας."

 

Πρίν εξοργιστείτε στο τέλος της προηγούμενης φράσης ("Δηλαδή τι εννοείς; Δεν έπρεπε να πάει το ρεύμα και στο μικρότερο χωριό;!;!;") επιτρέψτε μου να αναφέρω (απο το κείμενο) οτι υπάρχει τεχνικός και οικονομικός λόγος που αυτό δεν έπρεπε να γίνει τόσο σύντομα και (κυρίως) μέσω ενός κεντρικού δικτύου και αυτός ο λόγος είναι οι απώλειες κατα τη μεταφορά.



 "Όλα τα ανωτέρω καταλήγουν είς μεγάλας απώλειας κατα την διανομήν και είς κακόν βαθμόν λειτουργίας των Ηλ. Εργοστασίων, με συνέπειαν την αύξησιν του συνόλου του κόστους της παραγωγής και διανομής της Ηλ. Ενέργειας, είς την οποίαν δέον να προστεθούν τα εκ της τοιάυτης διασποράς προκαλούμενα, δυσανάλογα πρός την μικρήν σχετικώς κατανάλωσιν, γενικά και άλλα έξοδα της Δ.Ε.Η.". (επίσης, δείτε [2])


Αυτή η "λεπτομέρεια" έφερε μαζί της και άλλα τεχνικά προβλήματα, που διορθώθηκαν με λύσεις ανάγκης. Για κάθε λύση, γινόταν (και φυσικά πληρωνόταν) "μελέτη" απο "ειδικούς" και κάποια στιγμή η μελέτη έφτανε και στην υλοποίηση (ή τερατογέννεση, όπως το πάρει κανείς).

Ο λόγος που αποφάσισα να συμπεριλάβω αυτό το άρθρο εδώ, εκτός απο το ιστορικό (ίσως) ενδιαφέρον που έχει, ήταν το οτι μαζί με το άρθρο για την αγορά του υποβρυχίου Nordenfelt-1 (γεγονός απο το 1885), δείχνουν μια ιστορία Ελληνικής διαφθοράς που εκτίνεται πολύ πιο πίσω στο χρόνο απο τη νεότερη ιστορία που φαίνεται να είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι της μεγαλύτερης εικόνας. Αυτό που επίσης φαίνεται είναι οτι κάποια πρότυπα εκμετάλευσης "...διαφόρων υπαναπτύκτων βιομηχανικώς και πολιτικώς χώρας ώς ήτο το Σουδάν, η Ελλάς κτλ..." είναι διαχρονικά:



"Διατελέσας κατά το 1928 ιδιαίτερος Τεχνικός Σύμβουλος του τότε αρμοδίου δια τον εξηλεκτρισμόν Υπουργού της Συγκοινωνίας αειμνήστου Αντ. Χριστομάνου, έσχον την ευκαιρίαν, εν συνεργασία μετά του αειμνήστου συναδέλφου Στυλιανού Στυλιανίδη, Μηχανικού ηλεκτρολόγου, να διαπιστώσω ότι:


α) Αι εγκαταστάσεις της Πάουερ [σημ: 1924] είχον χρεωθή κατα 120% υπεράνω των ανωτάτων τρεχουσών τιμών.


β) Ήσαν παλαιού δια την εποχήν τύπου, αναλίσκουσαι υπο την χαμηλήν δια την εποχήν πίεσην των 15 ατμ. άνθρακα τριπλοκοσκινισμένων του πανακρίβου τότε τύπου "Ναυαρχείου", τον οποίον προ καιρού είχον παύσει να καίουν τα πλοία του "Ναυαρχείου", διότι έκαιον πετρέλαιον.


γ) Οτι ενώ κατα τον αυτόν χρόνον το μέγα εν Βερολίνω Ηλ. Εργοστάσιον του Κλιμπεργκ έκαιεν ευτελούς αξίας κονιοποιημένον, ώς και σήμερον πανταχού γίνεται, άνθρακα, με κατανάλωσιν, και σήμερον έτι μη σοβαρώς μειωθείσαν, 400 γραμμ. άνθρακος κατα παραγόμενον χβω, το εργοστάσιον της Πάουερ του Αγ. Γεωργίου έκαιε περίπου εν χιλιόγραμμον πανακρίβου αγγλικού άνθρακος, ήτοι εξεπλήρου τον αντικειμενικόν σκοπόν της καρβουνοφαγίας, δια τον οποίον κατασκευάσθη."



Και αυτό είναι μόνο ένα περιστατικό που αναφέρεται στο κείμενο, τα υπόλοιπα, πολυάριθμα, περιστατικά είναι ακόμα πιο ωμά.

Το άρθρο κλείνει με μια όχι και τόσο αισιόδοξη πρόβλεψη οτι αυτή η κατάσταση θα έχει σαν συνέπεια τη συνεχή άνοδο του κόστους της ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα κυρίως επειδή:



"...οι οικονομοτεχνικοί αρμόδιοι ουδέποτε και επ' ουδενί λόγω ανακαλούν ληφθείσαν υπ' αυτών απόφασιν, έστω και αν η απόφασις αυτή άγη ευθέως πρός τον όλεθρον. Κατα τούτο υπερβαίνουν και αυτόν τον ιστορικόν πρό 65 ετών δράσαντα Άγγλον Ναύαρχον, τον γνωστόν εν τη ναυτική ιστορία ώς Ναύαρχον "Εκτελέσατε και βυθίσατε". Ούτως διατάξας, κατα την διάρκειαν γυμνασίων, τον ελιγμόν του πλοίου του στόλου του, όστις θα απέληγεν εις βύθισην της ναυαρχίδος του, και δεχθείς σήμα του διατασσόμενου, οτι η εκτέλεσης της διαταγής θα απέληγεν εις εμβολισμόν της ναυαρχίδος, απήντησεν: "Εκτελέσατε και βυθίσατε"


Κυρίες και κύριοι, απο τα βάθη του παρελθόντος... "Εξηλεκτρισμού Αστοχίαι Αι Συνέπειαι Και Η Θεραπεία Αυτών: Πρός Μιαν Κρατικήν Υδατικήν Πολιτικήν" Υπό Δ.Ν Φουντούλη, Πολ. Μηχανικού:





Σημειώσεις:
1: Το copyright των άρθρων ανήκει στα Τεχνικά Χρονικά.

2: Σχετικά με την ηλεκτροδότηση ή μή των χωριών, ο κ. Δ. Ν. Φουντούλης, αναφέρει πρός το τέλος της εργασίας, στο κομμάτι με τίτλο "Των αστοχιών συνέπειαι και τα εξ' αυτών διδάγματα":

"α) Να καταπαύση η αλόγιστος σπατάλη Ηλ. Ενέργειας χάριν της διαδόσεως των ηλ. πυγολαμπίδων εις τας χωρία μέσω του γενικού δικτύου διανομής Ηλ. Ενέργειας. Επειδή παρα ταύτα είναι εκπολιτιστική η ανάγκη της διαδόσεως του ηλεκτρισμού είς την ύπαιθρον, δέον να μελετηθή, ώς εγένετο αλλαχού, η κατα περιφερείας ή και τοπική έτι παραγωγή Ηλ. Ενέργειας υπο μικρών τοπικών υδατοπτώσεων και θερμικών εγκαταστάσεων, των οποίων τα εργοστάσια, πρός οικονομίαν δαπανών εκ προσωπικού, λειτουργούν αυτομάτως, ελεγχόμενα εξ αποστάσεως καθ΄ ομάδας, όπως τούτο γίνεται εν Γαλλία και αλλαχού (*)"

10 Χρόνια Και 41 Πρωτιές Αργότερα...

Σαν σήμερα σκοτώθηκε ο Ayrton Senna da Silva.

Ήταν 1994, ήταν πάσχα και για κάποιο λόγο ο αγώνας ΔΕΝ ήταν στην ΕΤ. Έξω έτρωγαν αρνί και χωροπηδάγανε σα τα κατσίκια, μέσα προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι έλεγαν οι γερμανοί στο RTL γιατί σε αυτό τον αγώνα είχαν ήδη σκοτωθεί 2-3 άνθρωποι πρίν κάν ξεκινήσει..

Πράσινη σημαία, βγαίνει ο "αλυτάρχης" απο τη πίστα, μία στροφή, δύο, τρείς...Γκάπ. Τέλος.

Τρία χρόνια νωρίτερα, ο Nigel Mansell βγαίνει υποβασταζόμενος απο το αυτοκίνητο (κι εμείς μαζί του) μετά απο την έντονη αναμέτρηση στο Monaco.

Αυτά είναι που μένουν:

top