Αλό, Αλό! Εδώ Ράδιο Τσιγγιρίδη...

Δεν φιλοδοξώ να μετατρέψω το blog σε συλλογή παρελθόντων υποθέσεων διαφθοράς αλλά χωρίς να κάνω τίποτα για να το προκαλέσω, έρχονται και με βρίσκουν αυτές.

Στον ένα μήνα που ήμουν στην Ελλάδα, επισκέφτηκα φίλους και γνωστούς, ζώντες και νεκρούς, μέρη ορατά τε προπάντων και αόρατα. Ειδικά αυτά τα αόρατα, χρόνο με το χρόνο που λείπω πληθαίνουν κι αρχίζω να αναρρωτιέμαι αν έζησα τίποτα ποτές ή αν οι μνήμες μου είναι φυτεμένες.

Ευτυχώς η "Διάμετρος", το δεύτερο ίσως παλιότερο βιβλιοπωλείο στη Χαλκίδα μετά τον θρυλικό "Περγάμαλη", στέκει ακόμα και κρατάει τα ράφια της ενδιαφέροντα (αντί για 'απλά τακτοποιημένα').

Βέβαια, όλα καλά με τη "Διάμετρος" που δεν είναι μόνο βιβλιοπωλείο αλλά και εκδοτικός οίκος με ιδιαίτερη έμφαση στη περιοχή της Εύβοιας αλλά το να είναι στο ίδιο ράφι ανάκατα μαζί οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης με κάτι (μ)ούφο, κάτι κοίλες Γαίες, κάτι Πυθαγόρειες ορθοπεταλιές κάτι ήλιος=καβούρι=ούζο=€75.60=γδάρσιμο κλπ ελπίζω...και θέλω...να είναι απλά απροσεξία.

Καπού εκεί πέτυχα, μεταξύ άλλων, και αυτό τον μικρό θησαυρό 87 σελίδων με τα εξής, αινιγματικά, στοιχεία:

"Όλγα Β.Πλέχοβα, 2002, "Το Πρώτο Ελληνικό Ραδιόφωνο ... και το πρώτο των Βαλκανίων", εκδόσεις Μπαρμπουνάκη, Θεσσαλονική, ISBN 960-267-107-6"

Ποιά ήταν η Όλγα Πλέχοβα; Ποιός ήταν αυτός ο κύριος με το όνομα Χρήστος Τσιγγιρίδης στο εξώφυλο;Πότε όντως να ήρθε άραγε το πρώτο ραδιόφωνο στην Ελλάδα;

Κατέβαλα το ακριβές αντίτιμο (€11) και βρήκα μια ωραία σκιά κάτω απο την οποία φύτρωναν καφέδες.

Η Όλγα Πλέχοβα, γεννήθηκε το 1979 στην πόλη Γκλάζοβ (πολιτεία Udmurt) της Ρωσίας και είναι πτυχιούχος δημοσιογράφος. Προφανώς, χειρίζεται πολύ καλά τη Ρωσσική γλώσσα γιατί σύμφωνα με το βιογραφικό της γράφει σε διάφορα Ρωσσικά έντυπα και έχει αποφοιτήσει και απο το "Τμήμα Ραδιοφωνίας του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας Lomonosov". Απ' οτι φαίνεται όμως, πρέπει να χειρίζεται πολύ καλά και την Ελληνική γλώσσα αφού "το 1999 ήταν υπότροφος του Προγράμματος Σπουδών του τμήματος Γλωσσολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών".

Το βιβλίο αυτό συνοψίζει την έρευνα που έκανε η Όλγα "στο πλαίσιο της μεταπτυχιακής της εργασίας για την ιστορία της Ελληνικής ραδιοφωνίας".

Δηλαδή, η Όλγα Πλέχοβα, ξεκίνησε απο τη Ρωσσία (!) και ήρθε στην Ελλάδα (!!) για να ψάξει τη ραδιοφωνική ιστορία της χώρας (!!!) και  μάλιστα:

"Η προσπάθεια αυτή έχει σκοπό να αποκαλύψει τον ιστορικό πυρήνα απο την αχλή του μυστηρίου και στηρίζεται στην τεκμηρίωση με βάση τον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο της εποχής, καθώς επίσης και σε διάφορα άλλα ιστορικά έγγραφα και Ντοκουμέντα. Έρχεται, δε, να συμπληρώσει τα υπάρχοντα κενά στις σελίδες της ιστορίας της Ελληνικής και Βαλκανικής ραδιοφωνίας."

Η ιστορία, όπως περιγράφεται στις 62 περίπου "χρήσιμες" σελίδες του βιβλίου, έχει τα πάντα: Τον ταλαντούχο νέο, γόνο ευκατάστατης οικογένειας, ο οποίος θα εκδιωχθεί απο την πατρίδα του βιαίως είς το αβέβαιο μέλλον της ξενιτιάς. Εκεί, θα δουλέψει σκληρά, θα σταθεί στα πόδια του, θα σπουδάσει και τελικά θα γυρίσει στην Ελλάδα για να την υπηρετήσει με τις γνώσεις και το μέγιστο των προσπαθειών του. Θα γίνει διάσημος, ένας πραγματικός ευεργέτης του τόπου του μέχρι που θα βρεθεί κι αυτός στη σκιά του πολέμου που συνταράσει ολόκληρη την Ευρώπη και τον κόσμο. Τότε, θα αντισταθεί και αυτός με κάθε μέσον είς τις απαιτήσεις του κατακτητή μέχρι την ευλογημένη εκείνη ημέρα της 'Λευτεριάς. Θα πεθάνει άσημος, πάμπτωχος και μαραζομένος.

Τα παραπάνω μπορεί να φαίνονται δραματικά, όμως δεν απέχουν και πολύ απο τη πραγματικότητα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει η Όλγα Πλέχοβα, ο Χρίστος Τσιγγιρίδης και η οικογένεια του εκδιώχθηκαν, (μαζί με χιλιάδες άλλους ανθρώπους) απο τη Φιλλιπούπολη της Βουλγαρίας το 1891 λόγω των γεγονότων της εποχής. Κατέληξε στη Γερμανία όπου δούλεψε, έκανε κάποια λεφτά και αργότερα σπούδασε στη Σχολή Ηλεκτρικών Μηχανημάτων του Πολυτεχνείου της Στουτγάρδης. Όταν γύρισε στην Ελλάδα, το 1923, δούλεψε σαν μηχανικός αλλά πολύ σύντομα ξεκίνησε τις δικές του προσπάθειες για να εγκαταστήσει ένα ραδιοφωνικό σταθμό στην Ελλάδα έχοντας ακούσει τις εκπομπές απο άλλες χώρες. Ξεκινάει μετατρέποντας ένα παλιό εγκαταλελειμένο ασύρματο της Γαλλικής Στρατειάς Ανατολής ισχύος 500 W που αγοράζει απο "μάντρα".

Δεν του φέρνει λίγο σε αυτή τη φωτογραφία;!;!;! (ξέρεις ποιόν λέω... :-D )

(Η φωτογραφία προέρχεται απο αυτό το site και την βρήκα μέσω Google Image Search. 

Η ίδια φωτογραφία υπάρχει και μέσα στο εν λόγω βιβλίο)

Το κλίμα στην Ελλάδα εκείνη την εποχή (δεκαετία του 30 πλέον) ήταν αποκαρδιωτικό. Τον καιρό που έκανε πειράματα και προσπαθούσε να πάρει άδεια ο Τσιγγιρίδης σχεδόν κανείς δεν ήξερε στην Ελλάδα τι θα πεί ραδιόφωνο γιατί απαγορευόταν η εισαγωγή τους. Έτσι ξεκίνησε στην αρχή να εμπορεύεται μεγάφωνα (ή όπως τα αποκαλούσε τότε "Μεγίστους Λέκτας") και αργότερα ραδιόφωνα, εγκαθιστώντας τα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.

Συνέχισε τις προσπάθειες για να ιδρύσει το δικό του ραδιοφωνικό σταθμό και τελικά το καταφέρνει τη δεκαετία του 40 λίγο πρίν τον πόλεμο. Κατά τον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο παίζει Ελληνικό πρόγραμμα και τζαμάρει τον Ιταλικό σταθμό του Μπάρι που εξέπεμπε τότε προπαγάνδα στα Ελληνικά για "σπάσιμο". Κατά τη Γερμανική κατοχή προφασίζεται συνεχώς βλάβες μέχρι που τον μαζεύει η Γκεστάπο για κατασκοπεία. Παρ' όλα αυτά είναι απαραίτητος για τη λειτουργία του σταθμού και επανέρχεται στη θέση του υπο πολύ στενή παρακολούθηση. Με το τέλος του πολέμου, οι Γερμανοί υποχωρώντας απο τη Θεσσαλονίκη προσπαθούν να ανατινάξουν τον σταθμό αλλά ο Τσιγγιρίδης κλείνεται μέσα και παραγγέλνει πως θα τιναχτεί μαζί του. Πάνω στη βιασύνη τους, την πληρώνει τελικά μόνο η κεραία.

Μετά την απελευθέρωση, ιδρύεται στην Ελλάδα το "Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας" το οποίο αναλαμβάνει αποκλειστικά την εκμετάλευση, λειτουργία και τεχνική υποστήριξη σταθμών ανα την χώρα.Το Ε.Ι.Ρ προσπαθεί να κλείσει τον σταθμό του Τσιγγιρίδη γιατί είναι ιδιωτικός, στη συνέχεια προσπαθεί να τον αγοράσει. Ο Τσιγγιρίδης αρνείται, παλεύει τουλάχιστον δύο μήνες απο υπηρεσία σε υπηρεσία για να πάρει άδεια εκπομπής συναντώντας γελοίες δικαιολογίες όπως το οτι "ο σταθμός αποτελείται κατά ένα μέρος απο εξαρτήματα που ανήκαν στους Γερμανούς που τον χρησιμοποιούσαν κατά την κατοχή και θεωρούνται 'Λεία Πολέμου'". Τελικά τα καταφέρνει με την υποστήριξη του τοπικού περιοδικού "Ράδιο Καραγιάννης" το οποίο δημοσιοποιεί την υπόθεση. Ο σταθμός (υπο)λειτουργεί για ένα περίπου χρόνο και εξαγοράζεται τελικά απο το Ε.Ι.Ρ. υπο εξευτελιστικούς όρους οι οποίοι ούτε κάν τηρούνται.

"Ο Χρίστος Τσιγγιρίδης πεθαίνει απο στενοχώρια στις 17 Δεκεμβρίου του 1947".

Η κηδεία του ήταν, φυσικά, μεγαλοπρέπης. Παρευρέθηκε, φυσικά, μεγάλος αριθμός τοπικών και μη παραγόντων...Δημάρχοι, δημοτικά συμβούλια, βουλευτές (ΟΛΩΝ των κομμάτων), διευθυντές υπηρεσιών, καθηγητές πανεπιστημίου και βέβαια (το σημαντικότερο) "μέγα πλήθος συμπολιτών, φίλων και ακροατών"....Το πιο ειρωνικό στοιχείο όμως, είναι οτι τον επικήδειο εκφώνησε "ο λογοτέχνης Γ.Δέλιος ώς εκπρόσωπος του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας".

Δεν θα μπώ στον κόπο να αναφερθώ στον επικήδειο. Νομίζω πως η επιλογή του Ε.Ι.Ρ. να στείλει ένα λογοτέχνη στη συγκεκριμένη αποστολή ήταν η χειρότερη...(και τέλος πάντων, lol).

Ένα απο τα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση όμως είναι το εξής περιστατικό που συνέβει στην αρχή της πορείας του Τσιγγιρίδη, περίπου το 1929:

"Αφού εγκατέστησε τον πρώτο στη χώρα Ραδιοφωνικό Σταθμό, ο Χρίστος Τσιγγιρίδης ήλπιζε να πάρει άδεια μόνιμης λειτουργίας, αλλά οι περιστάσεις δυστυχώς δεν ήταν υπέρ αυτού. Το ίδιο έτος, 1929, η τότε κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου αποφασίζοντας να οργανώσει το σύστημα ραδιοφωνίας στη χώρα, προκηρύσσει διαγωνισμό για την εγκατάσταση Εθνικού Ραδιοφωνικού Σταθμού με φορολογική επιβάρυνση 1 δραχμή την ημέρα για κάθε κάτοχο ραδιοφώνου.

Σύμφωνα με δημοσίευση της εφημερίδας "Μακεδονία" στις 16/10/1936, η επιτυχία στον διαγωνισμό εξαρτιόταν απο τη "μίζα" που ο συμμετέχων υποσχόταν στους αρμοδίους. Ο Χρίστος Τσιγγιρίδης, ο οποίος δεν είχε οικονομικές δυνατότητες αλλά είχε ήδη ραδιοσταθμό σε λειτουργία, επίσης υποβάλλει την υποψηφιότητα του:
"...Οι εν Αθήναις Δαλάϊλάμαι και οι εδώ εκπρόσωποι τους, μόλις είδαν τον ραδιοφωνικό σταθμό αλληλοεκοιτάχθηκαν και είπαν:
-Τι θέλει αυτός;
-Να κάνη σταθμό.
-Και τι δίνει;
-Τίποτα"

Νικητής του διαγωνισμού κυρήσσεται ένας Εμμ. Μάρκογλου, εκπρόσωπος του οίκου Α.Δημητριάδη, ο οποίος αναλαμβάνει να προμηθεύσει και να εγκαταστήσει πόμπο "Μαρκόνι" ισχύος 13kW μεσαίων κυμάτων αλλά σύντομα κυρήσσει πτώχευση και αδυνατεί να εκπληρώσει τους όρους της σύμβασης. Νέο δικαίωμα εγκατάστασης σταθμού ανατίθεται χωρίς διαγωνισμό στην Αμερικάνικη Ανώνυμη Ραδιοφωνική Εταιρία "ΝΤΥΡΧΑΜ", με έδρα τη Βοστώνη, την οποία αντιπροσώπευε ο Αναστ.Ακύλογλου. Το κέρδος της εταιρίας θα ήταν η εκμετάλευση για ορισμένο χρόνο της λειτουργίας των ραδιοφωνικών πομπών.

Υποψιαζόμενος οτι ο σκοπός της "ΝΤΥΡΧΑΜ" ήταν ο έλεγχος της σφαίρας των επικοινωνιών στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή, ο Τσιγγιρίδης προσπαθεί να προειδοποιήσει την κυβέρνηση για τον πιθανό κίνδυνο: "Μιαν ωραίαν πρωίαν, ο ραδιοφωνικός σταθμός Θεσσαλονίκης, δια της Μεφιστοφελικής φωνής του Τσιγγιρίδη μετέδιδε τα εξής: "Αλό, αλό. Προσοχή, προσοχή. Κύριοι αρμόδιοι προσέξτε να μη σας τη σκαρώσει η ΝΤΥΡΧΑΜ. Η σύμβασης της να είναι μανίκι που δεν μεταγίνεται"

Ο Τσιγγιρίδης είχε δίκαιο.Η σύμβαση με τη "ΝΤΥΡΧΑΜ" γίνεται για την Ελλάδα πεντάχρονος "Ραδιοφωνικός Γολγοθάς", που παρασύρει τη χώρα σε μια πρωτοφανή δικαστική περιπέτεια, η οποία για πολλά χρόνια μπλοκάρει τις ραδιοφωνικές εξελίξεις"

Όπως έχουμε ξαναπεί, μερικές τεχνικές μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο.

Προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο της Όλγας όπου αναφέρονται πολύ περισσότερες λεπτομέρειες και περιστατικά απ' όσα πρόφτασα να χωρέσω εγώ σε ετούτο εδώ το κείμενο αλλά υπάρχουν και πολλά διαγράμματα και φωτογραφίες της εποχής.

Όσο για τον Χρίστο Τσιγγιρίδη...τα λέει όλα ο συνεργάτης του, Νίκος Καρμίρης (τότε, νέος πτυχιούχος της Εμπορικής Σχολής):

"Υπολογίζοντας απο επαγγελματική άποψη όλες τις προοπτικές, ο Καρμίρης πρώτα απο όλα αποφασίζει να οργανώσει τις διαφημίσεις και χάρις σ' αυτόν ο σταθμός αρχίζει να έχει έσοδα, το 25% απο τα οποία ανήκουν στον Καρμίρη. Εκτός απο συστηματικές εκφωνήσεις και προετοιμασίες δελτίων ειδήσεων, ο νεαρός οικονομολόγος αναλαμβάνει και το "λογιστήριο" του σταθμού, κάνοντας απογραφές όλων των εσόδων και εξόδων του, επειδή, κατα τα λόγια του ίδιου του Νίκου Καρμίρη "ο Τσιγγιρίδης ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για χρήματα".

Είδες Η Δ.Ε.Η?

Επιστροφή στη σειρά κειμένων με θέμα άρθρα απο μια μικρή συλλογή τευχών των Τεχνικών Χρονικών, της επιστημονικής έκδοσης του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας(1) που βρέθηκαν μέσα σε μια ξύλινη χρονομηχανή.

Το κείμενο που παρουσιάζεται σήμερα, δημοσιεύτηκε τον Φεβρουάριο του 1961 και υπογράφεται απο τον κ. Δ. Ν. Φουντούλη (Πολιτικό Μηχανικό).

Έχει (νομίζω) μια κάποια ιστορική αξία επειδή πιάνει την ιστορία της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού (Δ.Ε.Η) απο τόσο πάλια που δεν λεγόταν κάν Δ.Ε.Η, είχε μόνο μια ("μικροτάτη") μονάδα παραγωγής και δύο "πελάτες": Τις λάμπες της πλατείας του Νέου Φαλήρου και τον (ατμοκίνητο τότε) Σιδηρόδρομο Αθηνών-Πειραιώς. Η ιστορική αναδρομή του άρθρου δηλαδή, ξεκινάει απο το 1894 απο προσωπικές μνήμες του συγγραφέα:

"...το δέ Νέον Φάληρον ήτο ανθηρά μικρά κηπούπολις με ωραίας επαύλεις, ώς ταύτα πάντα καλώς ενθυμούμαι"

Άρα το 1961 ο συγγραφέας ήταν τουλάχιστον 67 χρονών κι αν υποτεθεί οτι θυμάται την πλατεία του Νέου Φαλήρου απο παιδί 10 χρονών περίπου τότε μια πιο ακριβής εκτίμηση της ηλικίας θα ήταν τα 70-75 χρόνια. Το αναφέρω αυτό για δύο κυρίως λόγους: 1) Ο συγγραφέας έχει πεθάνει (αλλιώς είναι σήμερα >118 χρονών), 2) η εκτίμηση της ηλικίας έχει μια σημασία επειδή μέσα στο κείμενο αναφέρεται πως:

"...το προεκτεθέν διεξοδικόν Ιστορικόν του εξ ηλεκτρισμού εν Ελλάδι, το οποίον καλώς γνωρίζω εξ ιδίας αντιλήψεως, διότι ο πολύπλαγκτος 50ετής επιστημονικός και επιχειρηματικός μου βίος με έκανε να λάβω ενίοτε μέρος εκ του σύνεγγυς είς τας σχετικάς εξελίξεις"

Ένας δευτερεύοντας λόγος που το αναφέρω είναι επειδή ο κ. Ν. Φουντούλης ανήκει στην "τυχερή" εκείνη γενιά ανθρώπων που έζησαν για να δούν δύο παγκόσμιους πολέμους και, δώρο, έναν εμφύλιο και, δεν το ξέρει ακόμα αλλά σε 6 χρόνια απο τη δημοσίευση του άρθρου πιθανότατα να τον πρόλαβε και το πραξικόπημα του 1967.

Συνοπτικά, το άρθρο καλύπτει το ιστορικό του εξηλεκτρισμού της Ελλάδας μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και προτάσεις για το πώς θα μπορούσε η κατάσταση να βελτοιωθεί σε αναλογία 5.5 σελίδες ιστορικό, 2.5 σελίδες προτάσεις.

Όπως και ο κ. Φ. Κρίσπης, έτσι και ο κ. Ν. Φουντούλης είναι μεγάλος άνθρωπος σε ηλικία, με μεγάλη πια τεχνική εμπειρία και φυσικά...Ού γαρ έρχεται μόνον, καθότι συνοδεύεται μετα της επάρσεως. Ενώ το άρθρο είναι ένας ιστορικός θησαυρός, οι πρώτες 4 παράγραφοι, το σημαντικό κομμάτι της εισαγωγής δηλαδή, δεν προετοιμάζουν τον αναγνώστη για το τι θα επακολουθήσει στις επόμενες 8-9 σελίδες αλλά αναλώνονται σε ένα "ποσό δίκιο έχω" το οποίο είναι περιττό σε άρθρο με αυτό το περιεχόμενο.

Αναφέρει οτι η αποστολή της Δ.Ε.Η, τουλάχιστον μετά τον πόλεμο, ήταν να παρέχει ενέργεια στις βιομηχανίες (που ΘΑ αναπτύσονταν) αλλά τελικά, κατέληξε να προσπαθεί να φέρει και στο μικρότερο χωριό....μια λάμπα:

"...η παραγόμενη υπο της Δ.Ε.Η.  Ηλ. Ενέργεια, αντί να διατεθή παραγωγικώς μέσω των ηλεκτροβόρων Βιομηχανιών, διατίθεται ήδη καταναλωτικώς είς την πρωτεύουσαν και είς τας επαρχίας, επι μεγίστη ζημία του κυρίου σκοπού, δι ον ιδρύθη και ο οποίος δεν είναι ο ηλεκτροφωτισμός της Χώρας αλλ' η παραγωγή ενέργειας δια την εκβιομηχάνισιν της Χώρας."

 

Πρίν εξοργιστείτε στο τέλος της προηγούμενης φράσης ("Δηλαδή τι εννοείς; Δεν έπρεπε να πάει το ρεύμα και στο μικρότερο χωριό;!;!;") επιτρέψτε μου να αναφέρω (απο το κείμενο) οτι υπάρχει τεχνικός και οικονομικός λόγος που αυτό δεν έπρεπε να γίνει τόσο σύντομα και (κυρίως) μέσω ενός κεντρικού δικτύου και αυτός ο λόγος είναι οι απώλειες κατα τη μεταφορά.

 "Όλα τα ανωτέρω καταλήγουν είς μεγάλας απώλειας κατα την διανομήν και είς κακόν βαθμόν λειτουργίας των Ηλ. Εργοστασίων, με συνέπειαν την αύξησιν του συνόλου του κόστους της παραγωγής και διανομής της Ηλ. Ενέργειας, είς την οποίαν δέον να προστεθούν τα εκ της τοιάυτης διασποράς προκαλούμενα, δυσανάλογα πρός την μικρήν σχετικώς κατανάλωσιν, γενικά και άλλα έξοδα της Δ.Ε.Η.". (επίσης, δείτε [2])

Αυτή η "λεπτομέρεια" έφερε μαζί της και άλλα τεχνικά προβλήματα, που διορθώθηκαν με λύσεις ανάγκης. Για κάθε λύση, γινόταν (και φυσικά πληρωνόταν) "μελέτη" απο "ειδικούς" και κάποια στιγμή η μελέτη έφτανε και στην υλοποίηση (ή τερατογέννεση, όπως το πάρει κανείς).

Ο λόγος που αποφάσισα να συμπεριλάβω αυτό το άρθρο εδώ, εκτός απο το ιστορικό (ίσως) ενδιαφέρον που έχει, ήταν το οτι μαζί με το άρθρο για την αγορά του υποβρυχίου Nordenfelt-1 (γεγονός απο το 1885), δείχνουν μια ιστορία Ελληνικής διαφθοράς που εκτίνεται πολύ πιο πίσω στο χρόνο απο τη νεότερη ιστορία που φαίνεται να είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι της μεγαλύτερης εικόνας. Αυτό που επίσης φαίνεται είναι οτι κάποια πρότυπα εκμετάλευσης "...διαφόρων υπαναπτύκτων βιομηχανικώς και πολιτικώς χώρας ώς ήτο το Σουδάν, η Ελλάς κτλ..." είναι διαχρονικά:



"Διατελέσας κατά το 1928 ιδιαίτερος Τεχνικός Σύμβουλος του τότε αρμοδίου δια τον εξηλεκτρισμόν Υπουργού της Συγκοινωνίας αειμνήστου Αντ. Χριστομάνου, έσχον την ευκαιρίαν, εν συνεργασία μετά του αειμνήστου συναδέλφου Στυλιανού Στυλιανίδη, Μηχανικού ηλεκτρολόγου, να διαπιστώσω ότι:


α) Αι εγκαταστάσεις της Πάουερ [σημ: 1924] είχον χρεωθή κατα 120% υπεράνω των ανωτάτων τρεχουσών τιμών.


β) Ήσαν παλαιού δια την εποχήν τύπου, αναλίσκουσαι υπο την χαμηλήν δια την εποχήν πίεσην των 15 ατμ. άνθρακα τριπλοκοσκινισμένων του πανακρίβου τότε τύπου "Ναυαρχείου", τον οποίον προ καιρού είχον παύσει να καίουν τα πλοία του "Ναυαρχείου", διότι έκαιον πετρέλαιον.


γ) Οτι ενώ κατα τον αυτόν χρόνον το μέγα εν Βερολίνω Ηλ. Εργοστάσιον του Κλιμπεργκ έκαιεν ευτελούς αξίας κονιοποιημένον, ώς και σήμερον πανταχού γίνεται, άνθρακα, με κατανάλωσιν, και σήμερον έτι μη σοβαρώς μειωθείσαν, 400 γραμμ. άνθρακος κατα παραγόμενον χβω, το εργοστάσιον της Πάουερ του Αγ. Γεωργίου έκαιε περίπου εν χιλιόγραμμον πανακρίβου αγγλικού άνθρακος, ήτοι εξεπλήρου τον αντικειμενικόν σκοπόν της καρβουνοφαγίας, δια τον οποίον κατασκευάσθη."



Και αυτό είναι μόνο ένα περιστατικό που αναφέρεται στο κείμενο, τα υπόλοιπα, πολυάριθμα, περιστατικά είναι ακόμα πιο ωμά.

Το άρθρο κλείνει με μια όχι και τόσο αισιόδοξη πρόβλεψη οτι αυτή η κατάσταση θα έχει σαν συνέπεια τη συνεχή άνοδο του κόστους της ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα κυρίως επειδή:

"...οι οικονομοτεχνικοί αρμόδιοι ουδέποτε και επ' ουδενί λόγω ανακαλούν ληφθείσαν υπ' αυτών απόφασιν, έστω και αν η απόφασις αυτή άγη ευθέως πρός τον όλεθρον. Κατα τούτο υπερβαίνουν και αυτόν τον ιστορικόν πρό 65 ετών δράσαντα Άγγλον Ναύαρχον, τον γνωστόν εν τη ναυτική ιστορία ώς Ναύαρχον "Εκτελέσατε και βυθίσατε". Ούτως διατάξας, κατα την διάρκειαν γυμνασίων, τον ελιγμόν του πλοίου του στόλου του, όστις θα απέληγεν εις βύθισην της ναυαρχίδος του, και δεχθείς σήμα του διατασσόμενου, οτι η εκτέλεσης της διαταγής θα απέληγεν εις εμβολισμόν της ναυαρχίδος, απήντησεν: "Εκτελέσατε και βυθίσατε"

Κυρίες και κύριοι, απο τα βάθη του παρελθόντος... "Εξηλεκτρισμού Αστοχίαι Αι Συνέπειαι Και Η Θεραπεία Αυτών: Πρός Μιαν Κρατικήν Υδατικήν Πολιτικήν" Υπό Δ.Ν Φουντούλη, Πολ. Μηχανικού:

Σημειώσεις:
1: Το copyright των άρθρων ανήκει στα Τεχνικά Χρονικά.

2: Σχετικά με την ηλεκτροδότηση ή μή των χωριών, ο κ. Δ. Ν. Φουντούλης, αναφέρει πρός το τέλος της εργασίας, στο κομμάτι με τίτλο "Των αστοχιών συνέπειαι και τα εξ' αυτών διδάγματα":

"α) Να καταπαύση η αλόγιστος σπατάλη Ηλ. Ενέργειας χάριν της διαδόσεως των ηλ. πυγολαμπίδων εις τας χωρία μέσω του γενικού δικτύου διανομής Ηλ. Ενέργειας. Επειδή παρα ταύτα είναι εκπολιτιστική η ανάγκη της διαδόσεως του ηλεκτρισμού είς την ύπαιθρον, δέον να μελετηθή, ώς εγένετο αλλαχού, η κατα περιφερείας ή και τοπική έτι παραγωγή Ηλ. Ενέργειας υπο μικρών τοπικών υδατοπτώσεων και θερμικών εγκαταστάσεων, των οποίων τα εργοστάσια, πρός οικονομίαν δαπανών εκ προσωπικού, λειτουργούν αυτομάτως, ελεγχόμενα εξ αποστάσεως καθ΄ ομάδας, όπως τούτο γίνεται εν Γαλλία και αλλαχού (*)"

Ποιανού Είσαι 'σύ;

Πρίν απο το Big Bang του internet, αρκετά πράγματα (βιβλία, εργασίες, ησυχία, φωτογραφικές συλλογές, διάφορα αρχεία, βαριεστημένες βιβλιοθηκονόμους με όρεξη για κουβέντα) τα έβρισκε κανείς σε...βιβλιοθήκες.

Σε μια απο αυτές, θυμάμαι ένα καταπληκτικό τεράστιο πόστερ που απεικόνιζε το γεννεαλογικό δέντρο Ελληνικών θεών και ημίθεων μαζί με τη πιο δημοφιλή τους απεικόνηση. Τα χρώματα του δεν ήταν τόσο εντυπωσιακά όσο το μέγεθος και οι λεπτομέρειες του. Μετά έγινε μια ανακαίνηση, αμέσως μετά ένας σεισμός (και σύντομα φυσικά ανα-ανακαίνηση) και δεν το ξαναείδα αν και κοίταζα στα βιβλιοπωλεία μήπως το πετύχω πουθενά.

Παρ' όλα αυτά, πρίν απο λίγο καιρό βρήκα μια λιγότερο φιλότεχνη αλλά εξ' ίσου εντυπωσιακή απεικόνηση:

Το γεννεαλογικό δέντρο των Θεών απο καταβολής κόσμου.

Όλα πήγαιναν καλά (με εξαίρεση μια αρπαχτή της Γαίας με τον Ουρανό) μέχρι που εμφανίστηκε ο Δίας...και δημιουργήθηκε η ανάγκη σύστασης και λειτουργίας ενός οργανωμένου μητρώου επιτέλους!

Τη φωτογραφία τη βρήκα απο μια αναζήτηση μέσω του Google Images. Ώς αρχική της πηγή αναφερόταν κάποιο προσωπικό website το οποίο αξίζει ίσως να επισκεφθείτε αφού παρέχει μερικές συμπληρωματικές πληροφορίες, εναλλακτικές πηγές απο διαφορετικές εκδόσεις του γενεαλογικού δέντρου και τη δυνατότητα να μεταβείτε στο άρθρο της Wikipedia που είναι αφιερωμένο στη κάθε θεότητα. Επίσης νομίζω πως αξίζει να αναφερθεί και η Encyclopedia Mythica. Ένα ενδιαφέρον και προσεγμένο website που περιλαμβάνει μυθολογίες πολλών λαών και έχει κάποια επιμέρους στοιχεία για το παραπάνω δέντρο.

SEAT...Καβάφης

Ευτυχώς η αυτοκινητοβιομηχανία δεν έχει πάει ακόμα τόσο μακριά ώστε να αρχήσει να δίνει ονόματα ποιητών σε νέα μοντέλα. Μπορεί όμως να χρησιμοποιήσει στίχους για να τα προβάλει.

Κάποια στιγμή προχθές μεταξύ δείπνου και ύπνου νόμιζα οτι κάνανε τα αυτιά μου Καβάφηδες στα Αγγλικά, αλλά δεν πρόλαβα να δώ απο πού προερχόταν η απαγγελία. Εχθές το βράδυ όμως να σου ξανά ο Καβάφης... ("Γιατρέ μου! Ακούω Φωνές!")

Οι πρώτοι στίχοι της Ιθάκης στη διαφήμηση του νέου Seat Exeo, στα Αγγλικά, τα Ισπανικά και τα Γαλλικά (πρός το παρόν).

(Χαμηλή ποιότητα αλλά αυτή είναι η διαφήμηση που παίζεται αυτή τη στιγμή στην Αγγλική τηλεόραση)

(Η Ισπανική έκδοση των στίχων είναι η πιο εντυπωσιακή)

(Καβάφης στο Λονδίνο, Καβάφης στη Μαδρίτη, Καβάφης τώρα και στο Παρίσι)

Ολόκληρη την Ιθάκη, μπορείτε να τη βρείτε εδώ, αλλά κυρίως εδώ

(Σημείωση: Προσοχή στις απομιμήσεις για να μην βρεθείτε προ-εκπλήξεων...)

Είδες Το Λευκαντί;

Γράφω αυτό το post με αφορμή άλλη μια απο εκείνες τις εκπλήξεις που φαίνεται να μου την έχουν στημένη στα ράφια των βιβλιοπωλείων, όπως σας είχα ίσως προϊδεάσει σε προηγούμενο post μου.

Ένα Σαββάτο Πρωί...
Το σκηνικό ήταν παρόμοιο με αυτό που περιγράφω και σε εκείνο το προηγούμενο post. Περιδιάβαινα αμέριμνος γύρω-γύρω στα ράφια του βιβλιοπωλείου ψάχνοντας για κάτι ενδιαφέρον και περνόντας απο τον ιστορικό τομέα το μάτι μου έπεσε επάνω σε ένα βιβλίο με τον μαγικό τίτλο Egypt, Greece and Rome: Civilisations Of The Ancient Mediterannean κάποιου κυρίου Charles Freeman. Κόστιζε περίπου £26 λίρες και ούτε λίγο ούτε πολύ μετρούσε απο εξώφυλλο σε εξώφυλλο περίπου 700 σελίδες.

(Το εξώφυλλο του βιβλίου Egypt, Greece and Rome. Φωτογραφία απο το Amazon.co.uk)

Ήξερα τότε πως η θεματολογία και οι λεπτομέρειες αυτού του βιβλίου είναι μακριά απο το γνωστικό μου αντικείμενο, η τιμή του είναι στα όρια του "ακριβού" δεδομένου οτι δεν θα το χρησιμοποιούσα στη δουλειά μου και δεν είχα και τη πολυτέλεια να του αφιερώσω το χρόνο που του αξίζει, με το διδακτορικό στη μέση. Το βιβλίο έπρεπε να μείνει πάσει θυσία στο ράφι!

Το βούτηξα απο τη χοντρή του πλάτη και χωρίς να κοιτάξω κάν τα περιεχόμενα άνοιξα μια τυχαία σελίδα και άρχησα να διαβάζω...

Στην αρχή εξεπλάγην και μόνο με τη σύμπτωση! Στις δύο σελίδες που είχα ανοίξει εντελώς τυχαία αναλυόταν το πως και το γιατί μια ανασκαφή στο Λευκαντί της Εύβοιας είναι ίσως απο τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανασκαφές που έχουν γίνει τα τελευταία 15 χρόνια στον Ελληνικό χώρο.

Ήταν δυνατόν; Ήταν δυνατόν να έχω ζήσει για 25 χρόνια σε απόσταση 20 λεπτών της ώρας με το αυτοκίνητο απο το Λευκαντί, να έχω φίλους και γνωστούς εκεί, να έχω φάει στη παραλία αμέτρητες φορές να έχω πάει σε σπίτια περίπου 10 λεπτά της ώρας περπάτημα απο την ανασκαφή την ίδια(*) και να ταξιδεύω 2500 km μακριά για να μάθω την ύπαρξη και τις συνέπειες της;

Πέρασαν 20 λεπτά της ώρας, όσο ακριβώς απέχει η Χαλκίδα απο το Λευκαντί Παρασκευή βράδυ κατά τις 01:00 μέχρι να αποφασίσω αν θα αγοράσω το βιβλίο ή όχι. Το ξεφύλισα πάλι, είδα τα περιεχόμενα, είδα τις πολυάριθμες αναφορές σε άλλα συγγράματα, έριξα μια ματιά στη βιογραφία του συγγραφέα, ξαναδιάβασα την περίληψη και πέρασα φευγαλέα απο κάποιες σελίδες του...

Στο τέλος...έβαλα το βιβλίο πίσω στο ράφι και έφυγα. Κατα κάποιο τρόπο είχα πείσει τον εαυτό μου οτι, για εκείνη τη χρονική περίοδο, είχα κάνει τη σωστή κίνηση.

Μια Κυριακή Πρωί...
Περίπου μια εβδομάδα μετά, επέστρεψα στο βιβλιοπωλείο και μη μπορώντας να βγάλω εκείνες τις δύο σελίδες και την αδιανόητη σύμπτωση απο το μυαλό μου πέρασα και πάλι απο τον ιστορικό τομέα. Το βιβλίο που προανέφερα βέβαια είχε κάνει φτερά και πραγματικά θα απορούσα αν το έβρισκα ακόμα εκεί.

(Το εξώφυλλο του βιβλίου History Of Greece And The Hellenistic World. Φωτογραφία απο το Amazon.co.uk)

Λίγο πιο δίπλα, πρόβαλε ένα μικρότερο βιβλίο με τον επίσης ενδιαφέροντα τίτλο "The Oxford History Of Greece And The Hellenistic World" των κυρίων Boardman (Sir), Griffin και Murray, μεταξύ άλλων. Εντελώς αδιάφορα, το σήκωσα και το ξεφύλισα. Σ' ένα σημείο έλεγε τα εξής:

"There existed archaelogically in central Greece an area of common culture: Southern Thessaly, Boeotia, Euboea, and the islands around its eastern coast, an area which has been given new focus by the discovery of a major settlement at Lefkandi on the west coast of Euboea, half way between what have hitherto been regarded as the island's two main cities, Chalcis [Χαλκίδα] and Eretria.

Stunningly prosperous (by contemporary standards) throughout the Dark Age, say 1100 to 750, it appears to have reached a height of wealth in the late ninth century, but more than a century earlier it could offer the tomb of a hero, buried with his consort and with his horses, of unparalleled grandeur and wealth.

On available archaelogical evidence, Lefkandi was the core of the wider community. Was it also the religious core? It is tempting to say that it was not, to think rather that Thermopylae some 60 miles to the north across the narrow water, the site of the amphictyony which it was said, originally included precisely those same peoples, Thessalians, Boetians, the smaller tribes between them and the Ionians, no doubt the Ionians of Euboea. Did it, or Thermopylae, provide any kind of political core? Who knows? But stories or hints of early collaboration, commercial and military between various parts of the area, read against the firm archaeological background and with the likelihood of some religious association argue for some much greater degree of cohesion than has previously been countenanced."

Στεκόμουν άφωνος (για να μη πώ τίποτα πιο βαρύ) διαβάζοντας αυτές τις γραμμές αλλά και τις παρακάτω για τον πόλεμο του Ληλάντιου Πεδίου που θυμάμαι μια φευγαλέα αναφορά -ίσως επειδή είμαστε και κοντά στη περιοχή- στην ιστορία του Γυμνασίου και για τις σχέσεις αυτής της περιοχής με τη Φρυγία και την Ασσυρία και άλλα γεγονότα και γνωστά τοπονύμια.

Στεκόμουν άφωνος και διάβαζα την ιστορία του τόπου μου. Όπως μου την περιέγραφε κάποιος κύριος George Forrest, διακεκριμένη μορφή στο χώρο του όπως ανακάλυψα αργότερα απο το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης...2500km μακριά απο την Ελλάδα.

Αυτό το βιβλίο ήταν αρκετά φθηνό (£11) και "μικρό" (400 σελίδες ατόφιου ιστορικού κειμένου σε μικρότερου μεγέθους μορφή απο το βιβλίο που αναφέρω παραπάνω) για να έχω την αίσθηση οτι θα το καταφέρω στον ελεύθερο χρόνο μου.

Παρ΄όλο που δεν το έχω τελειώσει ακόμα, μπορώ να πώ οτι στάθηκε η αφορμή για να ψάξω και να μάθω περισσότερα πράγματα για τον τόπο μου, το νησί της Εύβοιας αλλά και για τη γεννέτειρα μου τη Χαλκίδα και να ανακαλύψω εντυπωσιακά γεγονότα που δεν θυμάμαι να συνάντησα τουλάχιστον στην ιστορία του σχολείου για να μη πώ στα βιβλιοπωλεία. (Το Χαλκιδικό Αλφάβητο είναι ένα απο αυτά)

Το ερώτημα εδώ είναι ίσως προφανές. Γιατί αυτή η γνώση είναι τόσο εύκολα προσβάσιμη στο μέσο Άγγλο που μπαίνει μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο στο Plymouth, στην άλλη άκρη της Ευρώπης και δεν είναι τόσο εύκολα προσβάσιμη στην Ελλάδα;

Ο αντίλογος ενός φίλου όταν κάναμε αυτή τη συζήτηση πρίν απο καιρό ήταν οτι στην Ελλάδα ίσως δεν είχα ψάξει ποτέ να βρώ αυτές τις πληροφορίες στα βιβλιοπωλεία ή σε συγκεκριμένα βιβλία. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και το περίεργο της υπόθεσης. Εδώ δεν έκανα τίποτα το ιδιαίτερο για να βρώ αυτό το βιβλίο...δεν ρώτησα καμία υπάλληλο, δεν με ανέβασε σε κανένα πατάρι και δεν πήρε τη σκάλα για να κοιτάξει στο πάνω πάνω ράφι αν είχε ένα συγκεκριμένο τίτλο βιβλίου.

Όχι, αυτή η γνώση ήταν μπροστά στα μάτια μου και είναι μπροστά στα μάτια οποιουδήποτε έχει την τύχη να διαβεί αυτό το ράφι και να τραβήξει έτσι τυχαία ένα βιβλίο...

Η Εύβοια, για παράδειγμα, έχει τη τύχη να έχει δύο "εταιρίες" (με την έννοια ίσως του Society) που παράγουν βιβλιοδετημένα συγγράματα για μελέτες της περιοχής. Αυτές είναι οι:

• Εταιρία Ευβοϊκών Σπουδών
• Ευβοϊκή Αρχαιόφιλος Εταιρία
  

Τους οργανισμούς όμως αυτούς και τις ενδιαφέρουσες δραστηριότητες τους θα πρέπει να τις ψάξετε για να τις βρείτε ακόμα και αν βρίσκεστε μέσα στη Χαλκίδα. Δυστυχώς, αμφότερες δεν έχουν καμία απολύτως ηλεκτρονική παρουσία απο μέρους τους (Παρ' όλο που εκδίδουν τόμους με σχετικές δημοσιεύσεις κάθε δύο μήνες αν δεν κάνω λάθος). Έστω δηλαδή, μια σελίδα που να αναφέρει απλά τις δραστηριότητες τους. Για να μην αναφέρω όλες τις κλασικές "ευκολίες" που θα μπορούσαν να παρέχουν όπως RSS με γενικού ενδιαφέροντος νέα (πότε εκδίδεται ο επόμενος τόμος, ομιλίες, κλπ) και βιβλιοθήκη με τεύχη των εκδόσεων τους σε PDF μορφή έστω και με κάποια συνδρομή. Λειτουργίες που παρέχουν πολλά Content Management Systems χωρίς κανένα απολύτως κόστος.

Ίσως τελικά είναι θέμα marketing με τη καλή έννοια...αν έχει απομείνει καμία.

Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν παράγει σημαντικές εργασίες και συμβολή στην ιστορία αλλά το έργο τους να εξακολουθεί να μένει θαμένο, αφανές και άγνωστο στο κοινό.

Γιατί;




(*): Μετά απο αυτό, ρώτησα που ήταν και πήγα και βρήκα το χώρο της ανασκαφής. Ο χώρος ήταν σκεπασμένος με μια δυνατή σιδηροκατασκευη, κάποια σημεία ήταν καλυμένα με νάυλον και για μια περίοδο, έμαθα οτι φυλασόταν με Security και κάμερες. Μέσα στη Χαλκίδα αλλά και στις γύρω περιοχές έχω δεί πολλές ανασκαφές αλλά καμία να έχει αυτή την αντιμετώπιση/

Ζήτω Το Σύνταγμα...Του Φαραώ!!!

Απο τότε που έφυγα απο την Ελλάδα, τη βρίσκω συνέχεια μπροστά μου, πιο πολύ κι απο όταν ήμουν εκεί. Οι υπενθυμήσεις είναι παντού, μέσα σε φωτογραφίες, ντοκυμαντέρ, σημειώσεις και ράφια βιβλιοπωλείων.

Ιδιαίτερα στα ράφια των βιβλιοπωλείων έχω βρεί ώς τώρα τις μεγαλύτερες εκπλήξεις... Με συλαμβάνουν απροετοίμαστο, στη "ρουτίνα" της (χαλαρωτικής υποτίθεται) Σαββατιάτικης βόλτας, όπως πριν απο λίγο καιρό όταν περιφερόμουν μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο, ώς συνήθως χωρίς λόγο, φυλομετρώντας ότι μου τραβούσε τη προσοχή.

Η σειρά με την οποία τοποθετούντε οι θεματικοί τομείς μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο λέει πολλά για το μαγαζί. Στο συγκεκριμένο για παράδειγμα, οι φωτογραφικές συλλογές με θεματολογία Erotica βρίσκοντε "πλάτη με πλάτη" πίσω ακριβώς απο τους οδηγούς εγκυμοσύνης / "Μείνετε έγκυος για dummies" / "Θηλάστε Σωστά", κλπ...Τόσο μακριά κι όμως τόσο κοντά!...Που σημαίνει οτι η διεύθυνση έχει τουλάχιστον...humour.

Ο Ιστορικός τομέας δέ...τοποθετημένος στο πίσω μέρος του κτηρίου, ανάμεσα στα Πολεμικού ενδιαφέροντος και "Φιλοσοφία και Πνευματική Αναζήτηση" και φορτωμένος με λογής-λογής τίτλους της αρχαίας αλλά και της νεότερης ιστορίας του κόσμου.

Κάπου ανάμεσα στους Ελληνιστικούς και Αιγυπτιακούς χρόνους λοιπόν φόρτωνε ελάχιστα το ράφι με το βάρος του ένα πολύ μικρό συνοπτικό και ενδιαφέρον βιβλιαράκι για τις "Πυραμίδες της Γκίζας!" με τον τίτλο "The Pyramids Of Giza - Facts, Legends and Mysteries" του Jean Pierre Cortegianni.

Το ωραίο με το θέμα των πυραμίδων της Γκίζας είναι οτι όπως και να έχει, το βιβλίο θα είναι διασκεδαστικό! Είτε πρόκειται για κάποιο βιβλίο με συλογισμούς τύπου Erich Von Daniken όπου τα πάντα καταλήγουν στους εξωγήινους, είτε πρόκεται για κάποιο ορθολογιστικό ιστορικό βιβλίο για τον Αιγυπτιακό πολιτισμό, η διασκέδαση είναι εγγυημένη!

Παρ' όλα αυτά, μόλις στη δεύτερη σελίδα του, σε μια μικρή φωτογραφική αναδρομή, πριν κάν αρχήσει η εισαγωγή με τίτλο "Απο τον Ηρόδοτο στον Ναπολέοντα", είχα ήδη συναντήσει το Ελληνικό στοιχείο στη παρακάτω φωτογραφία:

(Εργάτες επάνω απο μια απο τις εισόδους της Μεγάλης Πυραμίδας. Μπορείτε να διακρίνετε τους Ελληνικούς χαρακτήρες αν κάνετε κλίκ επάνω στην εικόνα και παρατηρήσετε προσεκτικά γύρω απο τα κεφάλια των εργατών που κάθοντε στο ίδιο επίπεδο. Η φωτογραφία είναι απο το βιβλίο του Jean Pierre Cortegianni, The Pyramids Of Giza - Facts, Legens And Mysteries)

Έκπληκτος διέκρινα σε αυτό το φωτογραφικό αποτύπωμα του παρελθόντος, επάνω στις πυραμίδες, χαραγμένες Ελληνικές λέξεις και ονόματα που ανήκουν ξεκάθαρα στη νεότερη ιστορία αυτού το μνημείου.

(Οι δύο αυτές φωτογραφίες είναι τα συγκεκριμένα σημεία στα οποία αναγράφοντε οι Ελληνικοί χαρακτήρες και έχω απλά αυξήσει την αντίθεση για να διακρίθούν καλύτερα)

Απο τη πρώτη φωτογραφία: "Ν. Σίδερης", "Ζήτω το σύνταγμα, Όσον αι πυραμίδες..., Αλέξανδρος σ..τσος, αρχιτ.."

Και απο τη δεύτερη φωτογραφία διακρίνεται καθαρά το όνομα "Λουκάς Κουρ[ής]"

Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι; Τι φταίνε οι πυραμίδες για το Ελληνικό σύνταγμα; Ποιός είναι τελικά ο Αλέξανδρος σ..τσος, αρχιτ..;

Πρίν γράψω ετούτες εδώ τις γραμμές έψαξα όσο μπορούσα να βρώ περισσότερες φωτογραφίες ή τουλάχιστον κάποιες πληροφορίες για εκείνη την εποχή.

Φωτογραφίες παρόμοιες δεν κατάφερα να βρώ αλλά είμαι σίγουρος οτι αυτές δεν είναι οι μόνες νεότερες Ελληνικές αναγραφές επάνω στη πυραμίδα.

Όσο για το συγκεκριμένο σύνθημα "Ζήτω το σύνταγμα!"...θυμόμουν αμυδρά απο την ιστορία του λυκείου οτι είχε κάποια σχέση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Απο οτι έμαθα απο το συνοπτικό άρθρο της -άτυχα ονομασμένης- Βικιπαίδειας, προέρχεται απο την έκρυθμη πολιτική κατάσταση που επικρατούσε περίπου το 1910 στην Ελλάδα (τι πρωτότυπο) ανάμεσα στους πολιτικούς που ζητούσαν τη λεγόμενη Συντακτική βουλή -που σήμαινε οτι θα παρέμενε ο τότε βασιλιάς- και Αναθεωρητική βουλή που σήμαινε ουσιαστικά οτι το πολίτευμα θα άλλαζε -και άρα ο βασιλιάς θα...εξέπιπτε. Περισσότερες λεπτομέρειες...απο εδώ.

Βενιζέλος ξε-Βενιζέλος, δεν υπάρχει πιο αηδιαστικό θέαμα απο τα πολιτικά συνθήματα (και άλλες εκδηλώσεις αγάπης όπως Νίτσα + Τάκης = L.S.D) γραμμένα όπου λάχει πόσο μάλλον επάνω σε ένα παμπάλαιο μνημείο, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απο τον τόπο της πολιτικής κατάστασης που περιγράφουν.

Κατανοώ οτι τότε η Αίγυπτος είχε περισσότερους Έλληνες αλλά τι στο καλό; Πόσοι Έλληνες θα διάβαζαν αυτό το συγκεκριμένο μήνυμα επάνω απο μια πύλη στις πυραμίδες που βρίσκοντε σε αρκετά μεγάλη απόσταση απο τη πόλη του Καϊρου και ειδικά το 1910;;;;;;

Τείνω να πιστεύω οτι με αυτή τη φωτογραφία έχω ανακαλύψει τους προγόνους του Μπάμπη του Σουγιά.