SEAT...Καβάφης

Ευτυχώς η αυτοκινητοβιομηχανία δεν έχει πάει ακόμα τόσο μακριά ώστε να αρχήσει να δίνει ονόματα ποιητών σε νέα μοντέλα. Μπορεί όμως να χρησιμοποιήσει στίχους για να τα προβάλει.

Κάποια στιγμή προχθές μεταξύ δείπνου και ύπνου νόμιζα οτι κάνανε τα αυτιά μου Καβάφηδες στα Αγγλικά, αλλά δεν πρόλαβα να δώ απο πού προερχόταν η απαγγελία. Εχθές το βράδυ όμως να σου ξανά ο Καβάφης... ("Γιατρέ μου! Ακούω Φωνές!")

Οι πρώτοι στίχοι της Ιθάκης στη διαφήμηση του νέου Seat Exeo, στα Αγγλικά, τα Ισπανικά και τα Γαλλικά (πρός το παρόν).

(Χαμηλή ποιότητα αλλά αυτή είναι η διαφήμηση που παίζεται αυτή τη στιγμή στην Αγγλική τηλεόραση)

(Η Ισπανική έκδοση των στίχων είναι η πιο εντυπωσιακή)

(Καβάφης στο Λονδίνο, Καβάφης στη Μαδρίτη, Καβάφης τώρα και στο Παρίσι)

Ολόκληρη την Ιθάκη, μπορείτε να τη βρείτε εδώ, αλλά κυρίως εδώ

(Σημείωση: Προσοχή στις απομιμήσεις για να μην βρεθείτε προ-εκπλήξεων...)

Δια-Φήμηση Και Συμμόρφωση...

Πρίν απο λίγο καιρό η Mediterranean Kiwi, είχε γράψει δύο λόγια για μια έκθεση στον προαύλιο χώρο του Γενικού Νοσοκομείου Χανιών.

(Απο τη μια στιγμή στην άλλη...παλιοσίδερα.
Φωτογραφία: Mediterranean Kiwi - One Day In Chania)

Τα εκθέματα ήταν έργα ασθενών του νοσοκομείου (πιθανότατα) και μιας σειράς παραγόντων τους οποίους διαλέγω πρός το παρόν να στριμώξω υπο τον όρο "Τύχη" (Η κακιά η στιγμή, κλπ).

Αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες παραμορφωμένα απο τις δυνάμεις της σύγκρουσης, εκτεθειμένα ίσως με σκοπό να σε κάνουν "να το ξανασκεφτείς" την επόμενη φορά που θα βρεθείς στο δρόμο, νευριασμένος, με λίγο παραπάνω αλκοόλ στο αίμα ή με διάθεση να θέσεις το επόμενο επίγειο record ταχύτητας. (Το οποίο παίρνει κάτι παραπάνω απο ένα στημένο αυτοκίνητο που νομίζεις οτι το έχεις κάνει αεροπλάνο επειδή ακούγεται πιο...κακό)

Πριν απο χρόνια, ένας δήμαρχος της Αθήνας είχε την ιδέα να στήσει μερικά τέτοια "γλυπτά" στις εισόδους / εξόδους της πόλης με τον ίδιο ίσως σκοπό που έχει κάθε έργο τέχνης. Να σε κάνει να αναρρωτηθείς, να σε κάνει να σκεφτείς, να σου μεταφέρει ένα μήνυμα.

Θυμάμαι εκείνο το καιρό να κοιτάω ένα τέτοιο συντετριμένο αυτοκίνητο στην Λεωφόρο Αθηνών μέσα στο Α15 (Address Bus, και ο νοών νοείτω :-D ). Είχα όλο το χρόνο να το περιεργαστώ καθώς ήμουν παγιδευμένος μέσα σε ένα μποτιλιάρισμα δεύτερου βαθμού* που δεν έδειχνε να τελειώνει σύντομα.

Ήμουν κουρασμένος, ιδρωμένος, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και παρ' όλο που το λεωφορείο κόντευε να σκάσει ήδη απο τις δύο πρώτες στάσεις μέχρι να βγεί στην εθνική ο οδηγός εξακολουθούσε να σταματάει και να φορτώνει κι άλλα....ζώα ζώντα προς σφαγή.

Και παρ' όλο που οι υπόλοιποι οδηγοί γύρω μας είχαν εμφανώς περισσότερο χώρο και μπορούσαν τουλάχιστον να αναπνεύσουν μέσα στα αυτοκίνητα τους, δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση απο εμάς. Άλλοι είχαν παραδωθεί ήδη στη στιγμή (που δεν περνούσε με τίποτα όμως) ενώ άλλοι ήταν στο αμέσως προηγούμενο στάδιο...αυτό της άρνησης...
"Δε μπορεί να μου συμβαίνει αυτό το πράγμα, κοίτα κατάσταση, ξεκίνησα να πάρω το παιδί απο το σχολείο και θα φτάσω στην αποφοίτηση...ΚΟΥΝΗΘΕΙΤΕ ΡΕ ΓΑ*BEEEEEEEEEEEP"....κι άλλες κόρνες και εκνευρισμός, απογοήτευση, κούραση...

Στο απέναντι ρεύμα, η κυκλοφορία ήταν λιγότερη. Τα αυτοκίνητα περνούσαν μπροστά απο το έκθεμα πιο γρήγορα, μερικοί μόνο έδειχναν να ξαφνιάζοντε...έκαναν να φρενάρουν, να δούν τι έγινε, πώς, γιατί, αλλά γρήγορα καταλάβαιναν γιατί το αμάξι ήταν πάνω στη σκαλωσιά και έφευγαν κατεβάζοντας τρίτη.

Καλή η πρόθεση αλλά δεν ξέρω αν πετυχαίνουν το σκοπό τους οι εκθέσεις με αυτά τα γλυπτά της "κακιάς της ώρας", όταν σε βρίσκουν ήδη στο δρόμο. Ίσως το βλέπεις σαν κάτι ξένο, το παίρνεις σαν δεδομένο κάτι που... "πάει έγινε" και "κρίμα το παλικάρι είχε και δύο παιδιά".

Για φαντάσου όμως:
Έξω βρέχει και φυσάει για τρίτη μέρα, μέσα έχεις ζεστούλα, είσαι με τη πυτζάμα και τη παντοφλίτσα σα να βλέπεις τον Κωνσταντάρα στις παλιές Ελληνικές ταινίες. Πίνεις το... χαμομηλάκι σου (Ι.Β δεν άντεξα!! :-D ) και αράζεις στην αγαπημένη σου θέση κάτω απο τη ζεστή κουβερτούλα σου για να δείς την αγαπημένη σου ταινία.

Στο διάλειμα και ενώ είσαι χαλαρός και ίσως ενθουσιασμένος με τη ταινία βλέπεις αυτό:

ή αυτό:

ή ετούτο:

ή αυτό εδώ:

Αλλά και πιο ήπιες διαφημήσεις όπως ίσως οι δύο παρακάτω:

και:

Τη πρώτη φορά που είδα μια τέτοια διαφήμηση είχα μείνει άφωνος (το λιγότερο) για 5 λεπτά.

Είναι τόσο σύντομες, έντονες και σε βρίσκουν τόσο ανυποψίαστο στην ασφάλεια της άνεσης σου που αντηχούν για ώρα στο μυαλό σου και σε βάζουν (αναπόφευκτα) για λίγο στη θέση του θύματος.

Ένα άλλο στοιχείο αυτής της καμπάνιας είναι οτι οι διαφημήσεις αυτές δεν παίζοντε πολύ σύχνα και εναλλάσοντε γρήγορα με τις υπόλοιπες οπότε δεν σε αφήνουν να συνηθίσεις το θέαμα και την ανταπόκριση που σου δημιουργούν.

Και η οδήγηση δεν είναι το μόνο θέμα που έχει τέτοιου είδους διαφημήσεις στην Αγγλία. Οι σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες, η χρήση προφυλακτικού και φυσικά η υψηλή κατανάλωση αλκοόλ είναι μερικά απο τα θέματα για τα οποία έχουν δημιουργηθεί παρόμοιες διαφημήσεις που απευθύνοντε στο κοινό αλλά κυρίως στους εφήβους. Να εδώ μερικές απο αυτές:

Μερικά απο αυτά τα spot ίσως φαντάζουν υπερβολικά, αλλά πραγματικά το θέμα με το αλκοόλ είναι πολύ μεγάλο στην Αγγλία.

Δεν έχω βρεί στατιστικές για το πόσο αποτελεσματικές είναι τελικά αυτές οι διαφημήσεις αλλά δεν νομίζω οτι αφήνουν ένα θεατή ασυγκίνητο, όσα τρακαρισμένα συντρήμια και αν έχει δεί.


* Το πρώτης τάξης μποτιλιάρισμα είναι όταν η κίνηση είναι τόσο πυκνή που τα αυτοκίνητα ακινητοποιούντε. Το δεύτερης τάξης μποτιλιάρισμα το παθαίνεις μέσα στο λεωφορείο, όταν ο κόσμος είναι τόσος πολύς που δεν μπορείς να κουνηθείς καθόλου....Ανώτερης τάξης φρακαρίσματα δεν έχω διαπιστώσει...ακόμα.

**Περισσότερες επιτυχημένες προσπάθειες για να μεταφέρεις ένα μήνυμα, μέρες που είναι (και δε μιλάω για το πνεύμα των Χριστουγέννων! :-/ ), στο blog του Adsurd ο οποίος βλέπει τη διαφήμηση απο...μέσα.