...Στις Βρυξέλες

(Αυτό το άρθρο αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου που βρίσκεται εδώ)

...Μακάρι να μπορούσα να πώ πως μου άρεσε αυτή η πόλη. Ίσως φταίει το οτι την προσέγγισα με μεγάλες προσδοκίες ήδη απο τη πρώτη φορά που την επισκέφτηκα. Μεγαλώνοντας άκουγα όλο και περισσότερο τις Βρυξέλες να αναφέροντε σε διάφορες συζητήσεις και στις ειδήσεις και ήμουν περίεργος να δώ τη πόλη απο κοντά.

Τη πρώτη φορά που ήρθα δεν είχα κάν την ευκαιρία μιας "γενικής εισαγωγής απο ψηλά" αφού η πτήση της Brussels Airlines απο το Bristol, πέταξε μέσα σε ένα σύννεφο ομίχλης που ξεκαθάρισε όταν πια μπορούσα να δώ την επιφάνεια του διαδρόμου να πλησιάζει. Τότε, στο ταξί απο το αεροδρόμιο μέχρι το ξενοδοχείο, είχαμε τη χαρά να πέσουμε πάνω σε ένα ωραιότατο μποτιλιάρισμα (Μποτιλιάροντε και στην Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα;;;;;) που μου είχε δώσει την ευκαιρία να χαζέψω λίγο περισσότερο το περιβάλον.

Ένα ανομοιογεννές μίγμα παλιών κτηρίων (~1800) μαζί με πιο νέα, ανέκφραστα, σε απλά γεωμετρικά σχήματα κτισμένα περίπου το 1960 μαζί με εμφανώς πιο νέες (~1990) μεγάλες απρόσωπες και ψυχρές κατασκευές απο ατσάλι, γυαλί και γρανίτη. Ίσως κάτι τέτοιο να περίμενε κανείς απο τα κτήρια που στεγάζουν τις διάφορες υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να είναι δηλαδή κτισμένα με μια ουδέτερη μορφή για να μην εκφράζουν κάποια ιδιαίτερη προτίμηση στην αρχιτεκτονική κάποιου συγκεκριμένου Ευρωπαϊκού λαού. Όμως εδώ oι αρχιτέκτονες είναι τσακωμένοι με τις καμπύλες και τα χρώματα και τα περισσότερα νέα κτήρια μοιάζουν με ασκήσεις απο το Autocad For (real) Dummies.

Μπετόν Ματιέ(ς)

(Δεν Πάει Με Όλα!!!)

(Ευχάριστο Περιβάλλον!)

(BABYLON!!!)

(Brusselisation...
Αυτό το κτήριο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, ακριβώς δίπλα απο το χρηματιστήριο...Δεν είναι ανάγκη να το ρίξουμε, θα πέσει μόνο του!)

Μου έκανε τόση εντύπωση που έψαξα να μάθω αν υπάρχει κάποια αιτία που η πόλη ήταν σε αυτή τη κατάσταση. Η απάντηση ήταν ήδη...όρος! Brusselisation (!). Αυτό συνέβει στις Βρυξέλες τη δεκαετία του 60, όταν γκρεμίστηκαν τα περισσότερα παλιά κτήρια με τα ξύλινα πατώματα, τα διακοσμημένα ταβάνια και τις προσόψεις και σταδιακά αντικαταστάθηκαν απο κτήρια όπου δινόταν περισσότερη έμφαση στη λειτουργικότητα παρά στην αισθητική.

Απο αυτό το κύμα γλύτωσαν κάποια ιστορικά κτήρια γύρω απο την "Grand Place", τη μεγάλη πλατεία στο κέντρο της πόλης, τα οποία όμως φαντάζουν σήμερα σαν παρείσακτα στον περίγυρο τους. Δυστυχώς, παρόμοιο "αναμορφωτικό έργο" παίζεται με μεγάλη επιτυχία σε πολλές πόλεις της Ελλάδας :-(

Μετά απο όλα αυτά, είχα ρωτήσει τον ταξιτζή μεταξύ αστείου και σοβαρού αν οι Βρυξέλες έχουν μεγάλο ρυθμό αυτοκτονιών και εκείνος μου απάντησε (εντελώς σοβαρά) να κοιτάξω το σχετικό report της Eurostat (!)... Αυτό το εξέλαβα ώς Βελγικό humour.

(To Δημαρχείο Των Βρυξελών, Είς Την Grand Place)

(Πρόσφατα ανακαινισμένο σε όλη του τη χρυσαφένια...δόξα.
Φτωχοί είμαστε;;;;)

Οι έντονες αντιθέσεις των κτηρίων, αντανακλώντε στους ανθρώπους όπως αυτοί καθρεφτίζοντε στις γυάλινες προσόψεις τους. Στα βαγόνια του υπόγειου σιδηρόδρομου στριμόχνωντε με χάρη (..."Χάρη σου κάνω") κάθε λογής εργάτες, φοιτητές, μαθητές, επιχειρηματίες και φυσικά απλοί επισκέπτες της πόλης...άνθρωποι κυριολεκτικά απο κάθε γωνιά του κόσμου χέροντε, βιάζοντε, φωνάζουν, βρίζουν, κλαίνε και μιλάνε στη δική τους γλώσσα ή στο δικό τους -ξεχωριστό- ιδίωμα Γαλλικών ή Αγγλικών.

Μαζί τους φέρνουν και τη δική τους -ξεχωριστή- ερμηνεία στο κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Παραδόξως, το πράσινο πεζό ανθρωπάκι δεν έχει καμία απολύτως σημασία στις Βρυξέλες. Σε τέτοιο σημείο που άρχισα να πιστεύω οτι η φωτεινή σηματοδότηση συμπεριλαμβάνεται στο Χριστουγεννιάτικο στολισμό της πόλης.

Αυτή ήταν λοιπόν η πόλη για την οποία οι Men At Work είχαν γράψει...

Buying bread from a man in Brussels
He was six foot four and full of muscles
I said, do you speak-a my language?
He just smiled and gave me a vegemite sandwich

Το οποίο μας φέρνει στο θέμα φαϊ! Δεν ξέρω για muscles, αλλά οι Βρυξέλες είναι όντως full of mussels, καθώς τα μύδια (και όχι τα λαχανάκια) με μπύρα και τηγανιτές πατάτες αλλά και μαγειρεμένα με ένα εκατομμύριο άλλους τρόπους είναι το χαρακτηριστικό πιάτο των Βρυξελών! Kαι τα μύδια να μην σας αρέσουν, σε αυτή τη πόλη είναι αδύνατον να μείνετε νηστικοί!

Γύρω απο το κέντρο και κυρίως το βραδάκι ανοίγουν δεκάδες μικρά και μεγάλα εστιατόρια...Βιετναμέζικα, Ταϊλανδέζικα, Τούρκικα, Ελληνικά, Μαροκινά, Αρμένια, Ιταλικά, Ιρλανδικά (...pub), Ισπανικά, Γερμανικά αλλά και Βελγικά εστιατόρια.

Μέσα σε όλο αυτό το μίγμα είναι μάλλον αδύνατον να αποφευχθούν οι βεβηλώσεις και τα μπολιάσματα ανάμεσα στα πιάτα...Όπως και να έχει, αποφύγετε εστιατόρια που έχουν στο κατάλογο τους την έκφραση "Vegeterian Mousaka" (!!!!!!!!!!)

(Στη Σουμέλα Για Πίττα)


(Εδώ βρήκε εστιατόριο, πρωτοχρονιά, ο...Karl Marx
Αυτές οι πινακίδες είναι πολυ συνηθισμένες και στο Βέλγιο αλλά και στην Αγγλία...Μας πληροφορούν οτι εδώ έφαγε ο τάδε επιφανής, ή εδώ έζησε για 6 μηνές ο τάδε συγγραφέας κλπ
Με λίγα λόγια, υπενθυμίζουν το παραμικρό κομάτι ιστορίας)

Μέσα σε όλο αυτό το μίγμα είναι επίσης αδύνατον να λείψουν και οι "μικρο-παρεξηγήσεις"...Όπως το -δήθεν- στραβοκοίταγμα του βέλγου barman όταν ακούει τη λέξη "Guiness" (Ιρλανδική μπύρα) και με το δίκιο του ίσως, τόσες μπύρες βγάζει η περιοχή! Ή ο "φιλικός καυγάς" ανάμεσα στους Γάλλους και τους Καταλονούς Ισπανούς για το αν το επιδόρπιο θα έπρεπε να λέγετε Crem Brulle ή Crema Catalana...Και να μη βρίσκεται και ένας Τούρκος εκείνη τη βραδιά να "τσακωθώ" κι εγώ για την εντοπιότητα του καφέ!!!

Μέσα σ' όλη αυτή τη δίνη όμως, υπάρχει και μια ελκυστική ομορφιά . Είναι ελπιδοφόρο, το να βλέπεις τόσους ανθρώπους απο κάθε γωνιά και πολιτισμό της Ευρώπης να καταφέρνουν ή τουλάχιστον να προσπαθούν, να συνεργαστούν, να συναντηθούν, να επικοινωνήσουν και γιατί όχι να μάθουν κιόλας ο ένας απο τον άλλο.

Περισσότερες φωτογραφίες απο τις Βρυξέλες, θα βρείτε σε αυτό το album.

Σημείωση: Οι Βρυξέλες βέβαια δεν είναι μόνο 10 φωτογραφίες απο το κέντρο της πόλης. Είναι επίσης και πάρκα, Gallery, βιβλιοπωλεία, εκθέσεις τέχνης....ΤΟ ΑΤΟΜΟ!!! και πολλά άλλα. Ίσως σε κάποια μελοντική επίσκεψη να έρθει και η σειρά τους...Πρός το παρόν όμως νομίζω οτι θα μείνω με την άποψη πως οι Βρυξέλες είναι ένας τόπος εργασίας περισσότερο απο οτιδήποτε άλλο.