Αυτό το μέρος δε με άφηνε να το αφήσω. Σε αυτό το δεύτερο post εκτός απο τα μάτια μου, ανοίγω και τα αυτιά μου στους ήχους του τόπου. Ανακαλύπτω μικρές ευχάριστες εκπλήξεις και δυνατά ταλέντα που το λέει η καρδιά τους στις 4 ώρες που έχω στη πόλη του Galway, μέχρι να υποκύψω στις επιταγές των ημερών που με θέλουν στο αεροδρόμιο 2 ώρες (τουλάχιστον!) πρίν την αναχώρηση της πτήσης.
Χωρίς να έχω τη παραμικρή ιδέα για τη πόλη πήρα τους δρόμους σχεδόν στη τύχη περπατόντας πρός οτιδήποτε φαινόταν ενδιαφέρον απο μακριά (και δεν ήταν απαραίτητα ενδιαφέρον απο κοντά :-D)...Δεν έψαχνα κάτι συγκεκριμένο, αλλά βρήκα τα εξής:
Σχεδόν όλες οι pub που είδα είχαν στη πρόσοψη τους ένα ρολόϊ που απο κάτω έγραφε Guiness...Προφανώς, για όσους δεν πιάνουν το υπονοούμενο, μερικές pub το εξηγούν και ολογράφως, όπως σε αυτή στη φωτογραφία...."Κάθε στιγμή, είναι στιγμή Guiness", στην υγειά μας!!! 
...H Pub είναι κάπως σαν το καφενείο / παντοπωλείο που έχουν τα μικρά χωριά (όσα έχουν απομείνει) στην Ελλάδα αλλά για όλη την οικογένεια (έτσι λειτουργούν και στην Αγγλία). Σε μια pub μπορείς να βρείς οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, φαϊ (πρωινό, γεύμα, δείπνο), ποτό (είπαμε, κάθε στιγμή είναι στιγμή Guiness!!!) και "είδη καπνιστού"...Τα απαραίτητα εφόδια δηλαδή για μια υγειηνή ζωή :-). Στις φωτογραφίες, μια απο τις δεκάδες pub με...άποψη στο Galway. Οι Ιρλανδικές pub (παντού, ακόμα και στην Αγγλία) είναι οι μόνες που περνόντας απ έξω το βράδυ μπορεί να ακούσεις δυνατή μουσική και δυνατά γέλια.
Η κέλτικη κληρονομιά των Ιρλανδών είναι έκδηλη παντού. Απο αυτή τη σκαλιστή ξύλινη πινακίδα...
...που μας πληροφορεί στα Ιρλανδικά για το όνομα του μέρους πρίν χτιστεί ο ναός της κατανάλωσης γύρω του...
...μέχρι το μοτίβο στα μικρά καπάκια της εταιρίας ύδρευσης!!!
και φυσικά παρόμοια όμορφα μοτίβα εμφανίζοντε και κεντημένα ή ζωγραφιστά επάνω σε ρούχα...Σε αυτή την ομολογουμένως κακοτραβηγμένη φωτό (δυστυχώς η κάμερα του τηλεφώνου δεν παίρνει πολωτή :-/ ) απεικονίζεται ένα.....νυφικό (!) Καθώς στεκόμουν κάτω απο τη τέντα του μαγαζιού της παραπάνω φωτογραφίας, άκουσα μουσική απο το απέναντι μαγαζί. Ένα μικρό πράσινο....δισκοπωλείο.
Μια ξανθιά κοντή γαλανομάτα κυρία (μπορεί να είχε και μυτερά αυτιά) μου μιλούσε κάτι που έμοιαζε με αγγλικά και που ίσα μπορούσα να καταλάβω. Τη ρώτησα ποιός παίζει στο τραγούδι που ακούγαμε και μου είπε
ο Rodrigo και η Gabriella. Δύο παιδιά που ξεκίνησαν να παίζουν μουσική στη Νότια Αμερική. Δυστυχώς τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά και ταξίδεψαν στην Ευρώπη κηνυγώντας το όνειρο με τις κιθάρες τους.....Όχι σε μέγαρα γεμάτα με φίλους της μουσικής...στο Δρόμο. Με τα πολλά, ο άνεμος τους φύσηξε στο Dublin (Και όχι ΔΟΥΒΛΙΝΟ....δεν βρίσκεται στο νομό Ημαθίας!!!) , όπου τους ανακάλυψε ο John Leckie, ένας Ιρλανδός παραγωγός και καλά τους έκανε!!!. Το παρακάτω κομάτι είναι ένα μικρό απόσπασμα απο μια καταπληκτική διασκευή που κάνανε στο Orion των Metalica (
Μάνο, "άκουσα αυτό και σε θυμήθηκα" που χάθηκες πάλι ρε γαμμώτο; :-D )
Έτσι το πάνε σε όλο το CD το οποίο πρόκειται για ένα διπλό CD / DVD / ένθετο, με μια μικρή ιστορία του τι έχει γίνει μέχρι τώρα, DVD απο συναυλίες / ηχογραφήσεις και φυσικά το μουσικό CD με τα κομάτια.
Η τιμή του πακέτου είναι €12 (!!!!) και αξίζουν αυτή τη συνδρομή μεχρί το τελευταίο cent!
Αναζητήστε αυτό το μάτι!Με τους Rodrigo & Gabriella στη τσέπη, είχα κατί ακόμα απο τον ήχο της Βραζιλίας / Ισπανίας αλλά ακόμα τίποτα απο Ιρλανδία. Η ξανθιά κυρία συνέχισε να μου μιλάει στη γλώσσα της, εγώ συνέχισα να χαμογελάω και να κουνάω το κεφάλι μου συγκαταβατικά όταν καταλάβαινα και αυτή η παντομίμα μας οδήγησε στους Planxty.
Πιάνω το CD στο χέρι μου το γυρνάω να δώ τα κομάτια και βλέπω το εξής:
Bouzouki το Ιρλανδικόν! μοιάζει εμφανισιακά με το μπουζούκι που έχουμε συνηθίσει παρ' όλο που το σκάφος του δεν είναι όλο απειδοειδές (αχλαδόσχημο;;;;).
Διατηρεί την εμφάνιση του στο επάνω και κάτω μέρος αλλά μοιάζει περισσότερο με κιθάρα (το σκάφος έχει γωνίες). Προσωπικά μου θύμισε περισσότερο τη
Πορτογαλλική Κιθάρα των Fados (αρκετά συγγενές είδος με τα δικά μας ρεμπέτικα) παρά το μπουζούκι. Ο ήχος του είναι κάπως έτσι:
Οι Planxty στα τραγούδια τους χρησιμοποιούν κλασικά Ιρλανδικά όργανα και εικόνες δανεισμένες απο τη παράδοση τους, παρ' όλο που έχουν και δικά τους κομάτια πιο σύγχρονα. Μιλάνε για πονειρούς πελάτες που ξεγέλεσαν τον ταβερνιάρη για μια ακόμα κούπα μπύρα....γενναίους και περήφανους ιππότες που άφησαν πίσω τους πανέμορφες γυναίκες και καταπράσινη γή για "υψηλότερους σκοπούς", για έρωτες που συνεχίστηκαν και στην επόμενη ζωή κλπ.
Ομολογώ οτι κάπου μετάνοιωσα να μην έχω μαζί μου τον Ερωτόκριτο. Έτσι κι αλλιώς η καθομιλουμένη μας με τη κυρία που είχε το δισκοπωλείο ακουγόταν σα σπασμένο τηλέφωνο και ίσως αν αφήναμε τον Ξυλούρη και τους Planxty να μιλήσουν μπορεί να έλεγαν πολύ περισσότερα σε 6:31 που διαρκεί ένα (σωστό) κομάτι.
Η αναζήτηση του Ιρλανδικού ήχου στο Galway σταμάτησε, κάπως απότομα, στους
Chiftains, τους οποίους μπορεί να έχει ακούσει κανείς απο δουλειές τους σε soundtrack ταινιών. Είναι πιο γνωστοί ίσως απο τους Planxty και πιο εμπορικοί αλλά εξακολουθούν να κρατάνε τον ήχο και τα μουσικά μοτίβα της Ιρλανδίας.
Στο ένα απο τα δύο CD που βρήκαν το δρόμο τους στη χάρτινη τσάντα μου έχουν μια συλλογή απο 13 τραγούδια, όλα στα Ιρλανδικά, με καλλιτέχνες όπως ο Sting, Mick Jagger, Sinead O' Connor, Van Morisson, Mark Knopfler, Ry Cooder, Marianne Faithful και.....ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ......TOM JONES!!!! Τα κομάτια δεν έχουν καμία σχέση με ότι έχει συνηθίσει ίσως κανείς απο αυτούς τους καλιτέχνες... Το CD λέγεται
"The Long Black Veil" και εδώ μπορείτε να βρείτε
ένα μικρό απόσπασμα του ομόνυμου κοματιού απο τον Mick Jagger (δείτε το video για τη μουσική περισσότερο....το περιεχόμενο είναι λίγο πειραματικό)
Οι Chieftains ακούγονται κάπως έτσι (και όχι μόνο):
Αναφέρω πάρα πάνω οτι η αναζήτηση του ήχου σταμάτησε κάπως απότομα και αυτό για τον εξής λόγο.
Καθώς μιλάμε με τη πολύ φιλική ιδιοκτήτρια του μαγαζιού, μπαίνει μέσα στο μαγαζί ένας περίεργος τύπος λίγο μεθυσμένος, λίγο χαζοχαρούμενος, λίγο τρεκλίζοντας....λίγο απ' όλα τα πανέμορφα χαρακτηριστικά της τρέλας. Με το που τον βλέπει του φωνάζει "It's next door dear, you got mixed up again"...Στην αρχή νόμιζα οτι ο άνθρωπος είχε μπερδέψει τη Pub με το δισκοπωλείο (συμβαίνει και στους πιο νυφάλιους) αλλά όπως μου εξήγησε αργότερα η κοντή ξανθιά κυρία με τα μυτερά αυτιά και τις φτερούγες ο τύπος αυτός είναι ο "χαζός" του χωριού (ο οποίος είναι και συνήθως μεθυσμένος...αλλά σιγά τη λεπτομέρεια τώρα).
Κάθε εβδομάδα περίπου πάει στο διπλανό μαγαζί και αγοράζει ένα ραδιόφωνο το οποίο μέσα στην εβδομάδα ή το χάνει ή του το βουτάνε. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό, το πρόβλημα είναι οτι το διπλανό μαγαζί με τις ηλεκτρικές συσκευές του πουλάει κάθε φορά τη τελευταία λέξη της ραδιοφωνικής τεχνολογίας και τον ξαλαφρώνει 15-20 ευρώ ανα επίσκεψη.
"They should be ashamed of themselves you know? They should send the poor fellow away, let him be".
Μέχρι να τα πούμε όλα αυτά, έχω κάνει τη λάθος κίνηση. Έχω δεί το ρολόϊ και τώρα είναι πραγματικά η ώρα να δώ πόσο γρήγορα μπορώ να τρέξω φορτωμένος μέχρι το σταθμό των λεωφορείων!
Βγαίνω στο δρόμο και με προσπερνάει ο "χαζός" του χωριού...Κρατάει με τα βρώμικα κιτρινισμένα χέρια του ένα ολοκαίνουριο γκρί ραδιόφωνο στο αυτί του και ακούει μουσική. Το δείχνει στους περαστικούς και τους φωνάζει γελόντας..."BRAND NEW!!!! BRAND NEW!!!! HA HA HA! BRAND NEW!!!!"
Ένιωσα μια οικιότητα με αυτόν τον άνθρωπο...Θα μου πείς "είδε ο γύφτος τη γεννιά του κι αναγάλιασε η καρδιά του" (Συγγνώμη, πολύ ήθελα να γράψω ο αθίγγανος αλλά δε μου βγαίνει το μέτρο).
"BRAND NEW POST!!!! HA HA HA!!!! BRAND NEW POST!!!"
(Εμφανώς ύποπτοι οι σκατζόχοιροι του σατανά (η φωτογραφία δεν έχει υποστεί καμία επεξεργασία, τα μάτια τους ήταν όντως κόκκινα και φωτοβολούσαν στο σκοτάδι!!!) συνωμοτούν έξω απο τη πόρτα μας!)
