Το Σπίτι Στο Newquay...

Πρίν απο λίγο καιρό πήγαμε μια σύντομη βόλτα στο Νιούκ(ε)ι (Newquay) το οποίο είναι διάσημο σε όσους κάνουν σέρφινγκ (surfing) για τις παραλίες του. Πηγαίναμε για πρώτη φορά εκεί και αφού περιφερθήκαμε για λίγο στους (ασυνήθιστα πολυάσχολους) δρόμους του, καταλήξαμε σε μια καφετέρια της οποίας ο ένας τοίχος αποτελούταν απο τρείς μεγάλες τζαμαρίες...για προφανής λόγους:

Η μία απο τις δύο παραλίες για surfing μέσα στο Newquay...Υπάρχουν μερικές ακόμα σε μικρή απόσταση απο το χωριό. Όλες οι φωτογραφίες προέρχοντε απο τη προσωπική μου συλλογή.

Τότε το είδα για πρώτη φόρα. Είναι λίγο δύσκολο να το διακρίνεις με τη πρώτη, ειδικά αν δεν το έχεις ξαναδεί... Κάτι δεν μου ταίριαζε στο τοπίο αλλά δεν πολυέδωσα σημασία...Νά εδώ και μια πιο κοντινή άποψη απο την ίδια τοποθεσία:

Top Of The World

Εκτός απο το παράταιρο στοιχείο, κάτι που μοιάζει με γέφυρα ανάμεσα στα σπίτια, σε αυτή τη φωτογραφία φαίνεται και το που φτάνει το νερό κατά τη παλίρροια (!). Είναι η πρώτη και πιο σκουρόχρωμη ζώνη στη βάση των βράχων. Για καλή μας τύχη, κάποιοι περαστικοί έχουν σταθεί σχεδόν δίπλα στο βράχο, οπότε το βάθος του νερού σε εκείνο το σημείο πρέπει να ειναι τουλάχιστον 1.80 - 2.00 μέτρα. Η δεύτερη γκρίζα ζώνη, η πιο ανοιχτόχρωμη, ορίζει που φτάνουν τα κύματα όταν πέφτουν επάνω στο βράχο.

Baywatch - Lifeguard....Διαφορετικές προσεγγίσεις στο ίδιο θέμα

Πέρασαν έτσι, δύο-τρείς ώρες, μερικές εκατοντάδες κύματα και ίσως άλλες τόσες φωτογραφίες...Surfers ήρθαν, surfers έφυγαν και οι ναυαγοσώστες ακολουθόντας τη παλίροια μετακίνησαν τον εξοπλισμό τους πιο κοντά στο κύμα. Όταν αποφασίσαμε, με βαριά καρδιά είναι η αλήθεια, να φύγουμε...περπατήσαμε κατα μήκος αυτής της παραλίας για να ανέβουμε στο χωριό απο ένα διαφορετικό δρόμο απο αυτόν που κατεβήκαμε...

Και τότε φανερώθηκε! Σε όλο του το μεγαλείο!! Το σπίτι στο Newquay!!!

Μήπως πρόκειται για το σπίτι του Κακοφωνίξ;

Έμεινα να το κοιτάω για κανα μισάωρο και να σκέφτομαι την ομορφιά του να κοιμάσαι τα βράδια και να ακούς τα κύματα να σκάνε στα βράχια...Ήχος απο νερό που κατρακυλάει πίσω στη θάλασσα, ο αφρός και η κορυφή του κύματος που καταρρέει καθώς καλπάζει πρός τα ρηχά, λίγο πιο μετά ο μπάσος γεμάτος ενέργεια ήχος του κύματος καθώς τερματίζει στο βράχο κι ύστερα οι αφροί και τα απόνερα σαν χειροκροτήματα....και πάλι απο την αρχή.

Είχα βέβαια χρόνο και για πιο πρακτικές σκέψεις: Δηλαδή, είναι νησί; Ποιός αγόρασε οικόπεδο στη κορυφή του βράχου και τι έχτισε εκεί;

Όντως μπορεί να χαρακτηριστεί νησί και μάλιστα έτσι είναι γνωστό στη περιοχή: The Newquay Island (!). Στη κορυφή του, περίπου 20 μέτρα απο το έδαφος βρίσκεται ένα ξενοδοχείο (διανυκτέρευση με πρωινό) χτισμένο τη δεκαετία του 1930 που είναι προσβάσιμο απο μια όμορφη αναρτώμενη γέφυρα κάποιου κυρίου Harper.

Η διανυκτέρευση κοστίζει (απο) £170 (περίπου €200) με ελάχιστη παραμονή τα δύο βράδια. Χώρος αυστηρά για δύο! Χωρίς παιδιά!! Χωρίς ζώα!!! Χωρίς internet και τηλεπικοινωνίες!!!!...Παρέχοντε μια τηλεόραση, τσάϊ και καφές, σεντόνια, πετσέτες, κατσαρολικά....άντε και κανα ελαφρύ βραδυνό αν το επιθυμείτε.

Ευχαριστώ, για καμιά 'βδομαδούλα θα το χρειαστώ....Σηκώστε και τη γέφυρα όπως φεύγετε!

...Ξημερώνοντας στην Ιρλανδία.

Αυτό το μέρος δε με άφηνε να το αφήσω. Σε αυτό το δεύτερο post εκτός απο τα μάτια μου, ανοίγω και τα αυτιά μου στους ήχους του τόπου. Ανακαλύπτω μικρές ευχάριστες εκπλήξεις και δυνατά ταλέντα που το λέει η καρδιά τους στις 4 ώρες που έχω στη πόλη του Galway, μέχρι να υποκύψω στις επιταγές των ημερών που με θέλουν στο αεροδρόμιο 2 ώρες (τουλάχιστον!) πρίν την αναχώρηση της πτήσης.

Χωρίς να έχω τη παραμικρή ιδέα για τη πόλη πήρα τους δρόμους σχεδόν στη τύχη περπατόντας πρός οτιδήποτε φαινόταν ενδιαφέρον απο μακριά (και δεν ήταν απαραίτητα ενδιαφέρον απο κοντά :-D)...Δεν έψαχνα κάτι συγκεκριμένο, αλλά βρήκα τα εξής:

Σχεδόν όλες οι pub που είδα είχαν στη πρόσοψη τους ένα ρολόϊ που απο κάτω έγραφε Guiness...Προφανώς, για όσους δεν πιάνουν το υπονοούμενο, μερικές pub το εξηγούν και ολογράφως, όπως σε αυτή στη φωτογραφία...."Κάθε στιγμή, είναι στιγμή Guiness", στην υγειά μας!!!

...H Pub είναι κάπως σαν το καφενείο / παντοπωλείο που έχουν τα μικρά χωριά (όσα έχουν απομείνει) στην Ελλάδα αλλά για όλη την οικογένεια (έτσι λειτουργούν και στην Αγγλία). Σε μια pub μπορείς να βρείς οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, φαϊ (πρωινό, γεύμα, δείπνο), ποτό (είπαμε, κάθε στιγμή είναι στιγμή Guiness!!!) και "είδη καπνιστού"...Τα απαραίτητα εφόδια δηλαδή για μια υγειηνή ζωή :-). Στις φωτογραφίες, μια απο τις δεκάδες pub με...άποψη στο Galway. Οι Ιρλανδικές pub (παντού, ακόμα και στην Αγγλία) είναι οι μόνες που περνόντας απ έξω το βράδυ μπορεί να ακούσεις δυνατή μουσική και δυνατά γέλια.

Η κέλτικη κληρονομιά των Ιρλανδών είναι έκδηλη παντού. Απο αυτή τη σκαλιστή ξύλινη πινακίδα...

...που μας πληροφορεί στα Ιρλανδικά για το όνομα του μέρους πρίν χτιστεί ο ναός της κατανάλωσης γύρω του...

...μέχρι το μοτίβο στα μικρά καπάκια της εταιρίας ύδρευσης!!!

και φυσικά παρόμοια όμορφα μοτίβα εμφανίζοντε και κεντημένα ή ζωγραφιστά επάνω σε ρούχα...Σε αυτή την ομολογουμένως κακοτραβηγμένη φωτό (δυστυχώς η κάμερα του τηλεφώνου δεν παίρνει πολωτή :-/ ) απεικονίζεται ένα.....νυφικό (!)

Καθώς στεκόμουν κάτω απο τη τέντα του μαγαζιού της παραπάνω φωτογραφίας, άκουσα μουσική απο το απέναντι μαγαζί. Ένα μικρό πράσινο....δισκοπωλείο.

Μια ξανθιά κοντή γαλανομάτα κυρία (μπορεί να είχε και μυτερά αυτιά) μου μιλούσε κάτι που έμοιαζε με αγγλικά και που ίσα μπορούσα να καταλάβω. Τη ρώτησα ποιός παίζει στο τραγούδι που ακούγαμε και μου είπε ο Rodrigo και η Gabriella. Δύο παιδιά που ξεκίνησαν να παίζουν μουσική στη Νότια Αμερική. Δυστυχώς τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά και ταξίδεψαν στην Ευρώπη κηνυγώντας το όνειρο με τις κιθάρες τους.....Όχι σε μέγαρα γεμάτα με φίλους της μουσικής...στο Δρόμο. Με τα πολλά, ο άνεμος τους φύσηξε στο Dublin (Και όχι ΔΟΥΒΛΙΝΟ....δεν βρίσκεται στο νομό Ημαθίας!!!) , όπου τους ανακάλυψε ο John Leckie, ένας Ιρλανδός παραγωγός και καλά τους έκανε!!!. Το παρακάτω κομάτι είναι ένα μικρό απόσπασμα απο μια καταπληκτική διασκευή που κάνανε στο Orion των Metalica (Μάνο, "άκουσα αυτό και σε θυμήθηκα" που χάθηκες πάλι ρε γαμμώτο; :-D )

Έτσι το πάνε σε όλο το CD το οποίο πρόκειται για ένα διπλό CD / DVD / ένθετο, με μια μικρή ιστορία του τι έχει γίνει μέχρι τώρα, DVD απο συναυλίες / ηχογραφήσεις και φυσικά το μουσικό CD με τα κομάτια. Η τιμή του πακέτου είναι €12 (!!!!) και αξίζουν αυτή τη συνδρομή μεχρί το τελευταίο cent!

Αναζητήστε αυτό το μάτι!

Με τους Rodrigo & Gabriella στη τσέπη, είχα κατί ακόμα απο τον ήχο της Βραζιλίας / Ισπανίας αλλά ακόμα τίποτα απο Ιρλανδία. Η ξανθιά κυρία συνέχισε να μου μιλάει στη γλώσσα της, εγώ συνέχισα να χαμογελάω και να κουνάω το κεφάλι μου συγκαταβατικά όταν καταλάβαινα και αυτή η παντομίμα μας οδήγησε στους Planxty.

Πιάνω το CD στο χέρι μου το γυρνάω να δώ τα κομάτια και βλέπω το εξής:

Bouzouki το Ιρλανδικόν!

Το Ιρλανδικό μπουζούκι μοιάζει εμφανισιακά με το μπουζούκι που έχουμε συνηθίσει παρ' όλο που το σκάφος του δεν είναι όλο απειδοειδές (αχλαδόσχημο;;;;).

Διατηρεί την εμφάνιση του στο επάνω και κάτω μέρος αλλά μοιάζει περισσότερο με κιθάρα (το σκάφος έχει γωνίες). Προσωπικά μου θύμισε περισσότερο τη Πορτογαλλική Κιθάρα των Fados (αρκετά συγγενές είδος με τα δικά μας ρεμπέτικα) παρά το μπουζούκι. Ο ήχος του είναι κάπως έτσι:

Οι Planxty στα τραγούδια τους χρησιμοποιούν κλασικά Ιρλανδικά όργανα και εικόνες δανεισμένες απο τη παράδοση τους, παρ' όλο που έχουν και δικά τους κομάτια πιο σύγχρονα. Μιλάνε για πονειρούς πελάτες που ξεγέλεσαν τον ταβερνιάρη για μια ακόμα κούπα μπύρα....γενναίους και περήφανους ιππότες που άφησαν πίσω τους πανέμορφες γυναίκες και καταπράσινη γή για "υψηλότερους σκοπούς", για έρωτες που συνεχίστηκαν και στην επόμενη ζωή κλπ.

Ομολογώ οτι κάπου μετάνοιωσα να μην έχω μαζί μου τον Ερωτόκριτο. Έτσι κι αλλιώς η καθομιλουμένη μας με τη κυρία που είχε το δισκοπωλείο ακουγόταν σα σπασμένο τηλέφωνο και ίσως αν αφήναμε τον Ξυλούρη και τους Planxty να μιλήσουν μπορεί να έλεγαν πολύ περισσότερα σε 6:31 που διαρκεί ένα (σωστό) κομάτι.

Η αναζήτηση του Ιρλανδικού ήχου στο Galway σταμάτησε, κάπως απότομα, στους Chiftains, τους οποίους μπορεί να έχει ακούσει κανείς απο δουλειές τους σε soundtrack ταινιών. Είναι πιο γνωστοί ίσως απο τους Planxty και πιο εμπορικοί αλλά εξακολουθούν να κρατάνε τον ήχο και τα μουσικά μοτίβα της Ιρλανδίας.

Στο ένα απο τα δύο CD που βρήκαν το δρόμο τους στη χάρτινη τσάντα μου έχουν μια συλλογή απο 13 τραγούδια, όλα στα Ιρλανδικά, με καλλιτέχνες όπως ο Sting, Mick Jagger, Sinead O' Connor, Van Morisson, Mark Knopfler, Ry Cooder, Marianne Faithful και.....ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ......TOM JONES!!!! Τα κομάτια δεν έχουν καμία σχέση με ότι έχει συνηθίσει ίσως κανείς απο αυτούς τους καλιτέχνες... Το CD λέγεται "The Long Black Veil" και εδώ μπορείτε να βρείτε ένα μικρό απόσπασμα του ομόνυμου κοματιού απο τον Mick Jagger (δείτε το video για τη μουσική περισσότερο....το περιεχόμενο είναι λίγο πειραματικό)

Οι Chieftains ακούγονται κάπως έτσι (και όχι μόνο):

Αναφέρω πάρα πάνω οτι η αναζήτηση του ήχου σταμάτησε κάπως απότομα και αυτό για τον εξής λόγο.

Καθώς μιλάμε με τη πολύ φιλική ιδιοκτήτρια του μαγαζιού, μπαίνει μέσα στο μαγαζί ένας περίεργος τύπος λίγο μεθυσμένος, λίγο χαζοχαρούμενος, λίγο τρεκλίζοντας....λίγο απ' όλα τα πανέμορφα χαρακτηριστικά της τρέλας. Με το που τον βλέπει του φωνάζει "It's next door dear, you got mixed up again"...Στην αρχή νόμιζα οτι ο άνθρωπος είχε μπερδέψει τη Pub με το δισκοπωλείο (συμβαίνει και στους πιο νυφάλιους) αλλά όπως μου εξήγησε αργότερα η κοντή ξανθιά κυρία με τα μυτερά αυτιά και τις φτερούγες ο τύπος αυτός είναι ο "χαζός" του χωριού (ο οποίος είναι και συνήθως μεθυσμένος...αλλά σιγά τη λεπτομέρεια τώρα).

Κάθε εβδομάδα περίπου πάει στο διπλανό μαγαζί και αγοράζει ένα ραδιόφωνο το οποίο μέσα στην εβδομάδα ή το χάνει ή του το βουτάνε. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό, το πρόβλημα είναι οτι το διπλανό μαγαζί με τις ηλεκτρικές συσκευές του πουλάει κάθε φορά τη τελευταία λέξη της ραδιοφωνικής τεχνολογίας και τον ξαλαφρώνει 15-20 ευρώ ανα επίσκεψη.

"They should be ashamed of themselves you know? They should send the poor fellow away, let him be".

Μέχρι να τα πούμε όλα αυτά, έχω κάνει τη λάθος κίνηση. Έχω δεί το ρολόϊ και τώρα είναι πραγματικά η ώρα να δώ πόσο γρήγορα μπορώ να τρέξω φορτωμένος μέχρι το σταθμό των λεωφορείων!

Βγαίνω στο δρόμο και με προσπερνάει ο "χαζός" του χωριού...Κρατάει με τα βρώμικα κιτρινισμένα χέρια του ένα ολοκαίνουριο γκρί ραδιόφωνο στο αυτί του και ακούει μουσική. Το δείχνει στους περαστικούς και τους φωνάζει γελόντας..."BRAND NEW!!!! BRAND NEW!!!! HA HA HA! BRAND NEW!!!!"

Ένιωσα μια οικιότητα με αυτόν τον άνθρωπο...Θα μου πείς "είδε ο γύφτος τη γεννιά του κι αναγάλιασε η καρδιά του" (Συγγνώμη, πολύ ήθελα να γράψω ο αθίγγανος αλλά δε μου βγαίνει το μέτρο).

"BRAND NEW POST!!!! HA HA HA!!!! BRAND NEW POST!!!"

Ξενυχτώντας Στην Ιρλανδία...

Το δεύτερο πιο εντυπωσιακό πράγμα -μετά τη παλίρροια- που αντιμετώπισα στο Plymouth ήταν το...παρατεταμένο σούρουπο. Ήθελα λοιπόν να κάνω ένα post με φωτογραφίες απο τον ουρανό που παραμένει φωτισμένος μέχρι περίπου τις 22:00 το βράδυ το καλοκαίρι.

Χαίρομαι που το καθυστέρησα γιατί ερχόμενος στην Ιρλανδία μπορώ να ανεβάσω photo του φωτισμένου ουρανού ώρα 22:30 - 23:00 το βράδυ!

Το καλοσώρισμα στην Ιρλανδία καθώς αφήνουμε το αεροδρόμιο του Shannon
(Photo καθώς και όλες οι ακόλουθες: Προσωπική Συλλογή)

Η αφορμή γι' αυτό το ταξίδι ήταν για άλλη μια φορά η δουλειά. Αφορμή και αιτία μαζί που τώρα τελευταία μουτζούρωνα σημειώσεις "για το blog" αντί να γράφω σε αυτό. Όμως, με το meeting και το άγχος πλέον σε ασφαλή θέση...στο παρελθόν, μπορώ να χαζέψω λίγο την οθόνη, γράφοντας αυτές τις γραμμές και ακούγοντας στο βάθος τον Ατλαντικό να αναμοχλεύει βότσαλα σα να 'ταν κομπολόϊ.

Βρίσκομαι στο κόλπο του Galway και έφτασα εδώ απο το αεροδρόμιο του Shannon πετώντας με Ryanair απο το Bristol για το εξευτελιστικό ποσό των £65...μετ' επιστροφής.

Το τοπίο έδω δεν είναι πολύ διαφορετικό απο της Αγγλίας. Η μόνη εξαίρεση είναι ίσως τα βουνά που παρ' όλο που μπορείς να τα ανέβεις με ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια είναι αρκετά ψηλά για να σε κάνουν να το ξανασκεφτείς. Τα βουνά και ο καιρός.
Αυτή τη στιγμή και ενώ η Ελλάδα έχει μπεί για τα καλά στο καλοκαιρινό κλίμα, η Αγγλία ακολουθεί ασθμαίνοντας και η Ιρλανδία είναι πιθανότατα ακόμα στο χειμώνα του 2008 ή μάλλον έχει αναλάβει ήδη και το χειμώνα του 2009. Κοντολογίς, 03 Ιουνίου με 13 βαθμούς θερμοκρασία!



Την ουσιαστική διαφορά την κάνουν οι άνθρωποι. Είχα ακούσει απο φίλους τα καλύτερα λόγια για τους Ιρλανδούς και μπορώ να επιβεβαιώσω οτι πραγματικά τα αξίζουν! Στο λεωφορείο απο το αεροδρόμιο για το πρώτο προορισμό που ήταν το Limerick ο οδηγός αστειευόταν με κάποιο γνωστό του και γελούσαν δυνατά ενώ στο ράδιο έπαιζε ένα χαρούμενο Ιρλανδικό τραγούδι. Κοντά στο σταθμό των λεωφορείων μια πινακίδα γράφει "False Teeth Repaired, While You Wait" :-) και παρ' όλο που οι Pub κλείνουν στις 12:30 απο πολλές ακούγονται γέλια και δυνατή μουσική. Στο ταξί για το ξενοδοχείο, ο οδηγός μου εξηγεί οτι η περίεργη γραφή κάτω απο την οδική σήμανση είναι στην Ιρλανδική γλώσσα που καμία σχέση δεν έχει με τα Αγγλικά. Είναι μια πανάρχαια και ζωντανή γλώσσα παρά το μικρό αριθμό χρηστών της σήμερα και το γεγονός οτι διδάσκεται στα σχολεία πλέον (δυστυχώς) ώς προεραιτικό μάθημα.

Ο χώρος του πανεπιστημίου του Limerick είναι τεράστιος, ο χώρος του πανεπιστημίου του Galway ακόμα πιο μεγάλος!!! Η Ιρλανδία επενδύει απο το 1999 μεγάλους προυπολογισμούς σε έργα υποδομής και την έρευνα και ανάπτυξη και απ' ότι φαίνεται οι "δουλειές" πηγαίνουν πραγματικά καλά.

Μια μικρή άποψη του τεράστιου πανεπιστημίου του Limerick...

...και μια επιβλητική αναπαράσταση του ανεμόπτερου του Leonardo Da Vinci μέσα σε ένα απο τα κτήρια του πανεπιστημίου.

Ένα απο τα κτήρια του πανεπιστημίου του Galway που ιδρύθηκε το 1858...Ο κισσός κατακτά σιγά σιγά το γκρίζο του γρανίτη...

...Ο χώρος αυτός περιβάλεται απο τέσσερα κτήρια. Οι προεκτάσεις των εισόδων τους σχηματίζουν ένα πλακόστρωτο σταυρό. Η παράδοση λέει οτι μόνο οι απόφοιτοι μπορούν να διασχίζουν κάθετα αυτή την αυλή. Όλοι οι υπόλοιποι περπατούν γύρω γύρω απο την αυλή ακόμα και όταν θέλουν να πάνε ακριβώς στην απέναντι πλευρά :-)

Στο Galway έχουμε την ευκαιρία να περιπλανήθουμε για λίγο στη πόλη. Μια ζωντανή πόλη στις όχθες του ποταμού Corrib. Έχουμε τη τύχη να απολαμβάνουμε μια πανέμορφη μέρα που όπως φαίνεται εκμεταλεύτηκαν και οι αρκετοί καλλιτέχνες του δρόμου για να προσφέρουν τις παραστάσεις τους. Κοντά στο λιμάνι, ο κόσμος κάθεται στο γρασίδι, παίζουν κιθάρες και τραγουδάνε, παίζουν μπάλα, κάνουν βόλτες και προπαντώς χαμογελάνε.

Αυτός ο τύπος άρπας είναι το σύμβολο της Ιρλανδίας. Είναι το εναλακτικό λογότυπο της μπύρας Guiness και το σύμβολο της Ryanair επίσης...Είναι ένα αρκετά τεχνικό όργανο και η δεσποινίδα της φωτογραφίας το κατείχε αρκετά καλά :-)

Η αυτοσχέδια αυτή νεράϊδα μάλλον έκανε το διάλειμα της. Παρ' όλα αυτά αστειευόταν με τους περαστικούς και το καπέλο της.

Η χαλαρή ατμόσφαιρα...

...και η διάθεση των Ιρλανδών κάνουν τη διαφορά σε αυτό το τόπο.

Η νύχτα μας βρίσκει αργά αργά στο "κουτούκι" του O' Grady. Μια Ιρλανδική ψαροταβέρνα με καταπληκτικό φαϊ (η τοπική κουζίνα είναι βασισμένη στο ψάρι) και φυσικά μπύρα Guiness στις αντλίες. Ένας μέλανας ζωμός με άσπρο αφρό που μένει (σε αντίθεση με αυτές που αγοράζεις απο το supermarket και ο αφρός μετά απο λίγο εξαφανίζεται).

Το κουτούκι του O' Grady

Βρισκόμαστε στις αρχές του Ιουνίου και υπάρχει ακόμα αρκετό φώς μέχρι τις 23:00 το βράδυ (!!!) και έχουμε ακόμα περίπου ένα μήνα μέχρι τις 21 Ιουνίου που είναι και η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου. Φαντάζομαι ένα σούρουπο μέχρι τα μεσάνυχτα.

Οι δύο αυτές φωτογραφίες είναι αντιπροσωπευτικές του εκτεταμένου σούρουπου που μας περιέβαλε μέχρι τις 23:00 το βράδυ.

Πρός τη κατεύθηνση της Δύσης μπορεί κανείς να διακρίνει ακόμα την ηχώ του ηλιοβασιλέματος στα χρώματα του ουρανού.

Ο Ήλιος βυθίζεται στον ορίζοντα καθώς η Γή γυρίζει πλευρό...Σε λίγο θα "τραβήξει" και τα σκεπάσματα της, γεμίζοντας το κόλπο με νερό και αλλάζοντας δραματικά το τοπίο. Η διακύμανση της παλίρροιας είναι θεαματική και στον κόλπο του Galway.