Σχεδόν είκοσι μέρες πέρασαν απο το τελευταίο post.Είκοσι μέρες γεμάτες προθεσμίες,δουλειά...κι ένα ταξίδι.
Στις 3 Νοεμβρίου, μετά τη καθιερωμένη τετράωρη διαδρομή με το λεωφορείο απο το Plymouth στο Λονδίνο, ανέβηκα σε ένα αεροπλάνο με προορισμό τη Κοπεγχάγη.
Παρ' όλο που είχα οργανωθεί, ήδη απο το online check-in, σε καλή θέση, τις μπαταρίες φορτισμένες και τη μηχανή έτοιμη δεν είχα υπολογίσει οτι την ώρα της πτήσης, περίπου στις 18:00 Νοέμβρη μήνα, ο ήλιος θα είχε κάνει ήδη τα πρώτα βήματα πάνω απο τον Ατλαντικό αφήνοντας πίσω του ελάχιστο φώς για φωτογραφίες. Δεν πείραζει..."Προσδεθείτε και απολαύστε το!"
Μακρόσυρτη τροχοδρόμηση στο φορτωμένο Terminal 5, φώτα καμπίνας εκτός, ήχος τεράστιας ηλεκτρικής σκούπας και μέχρι να το καταλάβεις, είσαι στον αέρα, έχει σχεδόν νυχτώσει και είσαι μέσα στα σύννεφα...Ούτε λόγος για φωτογραφίες, εκτός και αν θέλεις να θυμάσαι πώς είναι να πετάς μέσα σε μια μεγάλη μπάλα μαλί της γριάς.
Συνεχίσαμε έτσι για 20-25 λεπτά. Πάνω απο τα σύννεφα, ήταν σα να ταξιδεύεις με λεωφορείο μέσα σε μια αχανή χιονισμένη στέπα που φεγγοκοπάει κάτασπρη πρός όλες τις κατευθύνσεις.
Αυτή η συγγηρία της νυχτερινής πτήσης, συνέβαλε στη πρώτη όμορφη εικόνα που έχω απο την Κοπεγχάγη. Αμέτρητες μικρές κιτρινωπές τελείες οργανωμένες σε μουτζούρες ενωμένες με ευθείες γραμμές...Όπου γραμμή και γέφυρα. Προσγειωθήκαμε σ' ένα νησί.
(Copenhagen By Night. Όλες οι φωτογραφίες σε αυτό το άρθρο είναι απο τη προσωπική μου συλογή.)
(Νυχτερινές Αποχρώσεις)(Tivoli Gardens...Ένα μεγάλο πάρκο με λογής λογής καλούδια που όμως δεν στάθηκε δυνατό να τα δώ καθώς ήταν κλειστό για τον Χριστουγεννιάτικο στολισμο...)
Τα Taxi στη Κοπεγχάγη δεν είναι καθόλου φθηνά, όπως είχα την ευκαιρία να μάθω κατα τη διαμονή μου εκεί. Δε λένε όμως ποτέ όχι σε μετρητά ακόμα και αν είσαι "τουρίστας" και δεν έχεις ακόμα καταλάβει τη δύναμη της "Δανικής Κορώνας" και δέχοντε,
όπως και στη Φιλανδία, κάρτες...κάτι που το βρίσκω πολύ βολικό.
Πρώτη κούρσα, αεροδρόμιο - κέντρο. Ταξιτζής αλοδαπός...(δηλαδή όχι Δανός, ή μάλλον ήταν Δανός αλλά ήταν και Αλβανός....ήταν και Μακεδόνας......Τι να σου πώ τώρα....διάβασε θα καταλάβεις).
-So, where are you coming from?
-Me? I am Albanian Macedonian...
-Hold on, isn't it only the Country Formerly Known As Yugoslavia that wishes to share the use of the name "Macedonia?"
-Yes, it does not matter, we are Macedonians as well...
Γονείς Αλβανοί, γεννημένος και μεγαλωμένος στη Δανία, είχε ζήσει και για ένα μικρό διάστημα στην Αλβανία και μιλούσε αισίως μέχρι τώρα 3 γλώσσες.
-And where are you from?
-I am Greek
Εκεί σκάσαμε και οι δύο απο ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά (προφανώς ο καθ' ένας για δικούς του λόγους).....Τον ρώτησα για τη ζωή στη Κοπεγχάγη και μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο, μου είχε περιγράψει μια πολύ οργανωμένη, ήρεμη και κάπως ακριβή ζωή.
Λίγο πρίν με αφήσει στο ξενοδοχείο, μου έδειξε σ' ένα δρόμο πρός τα κάτω, καθώς είμαστε σταματημένοι στο φανάρι και μου λέει "Be careful down this street at night, a few blocks down is the red light districht"......
Οι ταξιτζήδες και οι περιπτεράδες είναι οι καλύτερες μηχανές αναζήτησης. Σου δίνουν τις πιο χρήσιμες πληροφορίες χωρίς κάν να ρωτήσεις!
Εκείνη η νύχτα είχε φορέσει ένα ελαφρύ ομιχλένιο τούλι που έκανε τα πάντα να φαίνοντε θολά απο το παράθυρο μέχρι που με πήρZZZZZZZZZZZZzzzzzzzzzzzzzzzzz................
Κλακέτα στην επόμενη μέρα, Taxi: κέντρο - Μεγάλο Συνεδριακό Κέντρο της Κοπεγχάγης,
(Big Brother In Copenhagen... Αυτές οι ταμπέλες είναι διάσπαρτες μέσα στη Κοπεγχάγη...και πολύ μου άρεσαν)
(Αυτό το κτήριο φαλτσάριζε μέσα στη γενική αρχιτεκτονική της Κοπεγχάγης, αλλά η προοπτική του ταίριαζε στο φακό μου και δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη)
Ταξιτζής απο το Πακιστάν.
-So, where are you coming from?
-I am coming from Pakistan
-Really? I have a colleague from Pakistan...
-And you?
-I am coming from Greece
-Ah! I have two brothers who are working in Greece
-Yes there are many people from Pakistan working in Greece
-Oh, too many, too many!
Ο Wahid (ή μήπως Sahid?) όπως ήταν το όνομα του, ήταν 14 χρόνια στη Κοπεγχάγη και το πιο δύσκολο πράγμα που του είχε τύχει ήταν η γλώσσα. Δυσκολεύτηκε λέει πολύ, καθώς δεν μιλούσε γρί Δανέζικα και έπρεπε να δουλεύει και να πηγαίνει και "σχολείο". Σ' ένα κόκκινο φανάρι τον ρώτησα αν έχει οικογένεια ακόμα στο Πακιστάν. Δε με κοίταξε...Κούνησε το κεφάλι του και μου είπε "...έχω τους γονείς και μια αδερφή μου"
Στο τέλος της ημέρας, αποφάσισα να αποπειραθώ να πάρω το Μετρό για το κέντρο. Λόγω όμως κούρασης και επειδή είχα ξεχάσει το όνομα της γειτονιάς που έμενα και τίποτα στο χάρτη με τις στάσεις δεν ήθελε να μου το θυμίσει (και δεν ήμουν και για περπάτημα βραδιάτικα), κάλεσα Taxi.
Ταξιτζής απο τη Βυρηττό (Βυρήττιος; Βυρηττινέζος; Βυρητάτσι; ιδέα δεν έχω). Ένας τύπος ψηλός, γύρω στα 50, βροντόφωνος και μπάσος...Ο συγχωρεμένος ο Barry White θα του έκανε δεύτερες (!!!!!)
Μπάινω μέσα...Πρώτη, δεύτερα, προλαβαίνουμε το φανάρι στο κίτρινο, κλειστή αριστερή, μέσα στον αυτοκινητόδρομο, βάζει τρίτη και με προλαβαίνει:
-What kind of a conference is this? (Επειδή δεν έχει σημασία να μπούμε σε λεπτομέρειες τον λέω...)
-It is about computer applications in the health domain.
-Ah! Sounds good...My oldest doughter has a degree in biochemistry and she is going for a masters now. The younger one is a teacher....I have a son as well...but he thought he could sleep through the University, he is doing a mechanical engineering degree.
Μιλώντας για τα παιδιά του, καμάρωνε σα Λιβανέζικος.......κοκκοφοίνικας (ή ότι έχουν τέλος πάντων στο Λίβανο με καμάρι).
Η πρώτη φορά που άκουσα ποτέ το Λίβανο ήταν στην Ε.Ρ.Τ. Τότε που λεγόταν Ε.Ρ.Τ. και τα βράδια στις 00:00 έπαιζε τον εθνικό ύμνο και μετά πήγαινε για ύπνο. Ήμουν τότε στο δημοτικό, δεν καταλάβαινα τίποτα εκτός απο το οτι έβλεπα κάτι μισοπεσμένες πολυκατοικίες και άκουγα κάτι κοφτούς ήχους όπλων....Οι δικοί μου τότε, κουνούσαν το κεφάλι τους και έλεγαν "Ακόμα τρώγοντε στο Λίβανο..."
Ρωτάω τον ταξιτζή (δεν συγκράτησα το όνομα του ρε γμτ) πώς είναι τώρα τα πράγματα στο Λίβανο. Τώρα λέει είναι καλά, τότε που φύγαμε εμείς όμως...και μένει έκει. Και πόσα χρόνια έχεις μείνει εδώ δηλαδή; "Τριάντα δύο" (32).Μια ζωή...ολογράφως.
Βραδιά εκλογών...όλα τα τηλεοπτικά προγράμματα είναι γεμάτα με τους άθλους του McCain στο Vietnam και τους σταθμούς στη καριέρα του Obama. Είμαι κουρασμένος, δεν έχω ύπνο και απλά κοιτάω τις εικόνες να γλυστράνε πάνω στο γυαλί.
Ημέρα επιστροφής. Έχω μερικές ώρες πρίν τη πτήση, για να περιπλανηθώ στη πόλη...Μια πόλη δουλεμένη, παλιά όμορφα κτήρια ανοιχτοί χώροι και ποδήλατα....πολλά ποδήλατα.
Η Κοπεγχάγη ίσως είναι απο τα μέρη που αξίζει μια "τουριστική" επίσκεψη στο μέλλον...μέχρι τότε, να εδώ μερικά ακόμα φευγαλέα στιγμιότυπα:
(Αυτό είναι το parking του σταθμού των τραίνων...Αμέτρητα ποδήλατα...)
(...παντώς τύπου και καιρού...)
(...και με ειδική φωτεινή σηματοδότηση στους ποδηλατόδρομους...το μικρό φαναράκι είναι για τα ποδήλατα και μόνο)Περισσότερα στιγμιότυπα, μπορείτε
να βρείτε εδώ.
UPDATE: Πώς ήταν δυνατόν να το ξεχάσω; Περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή στην Κοπεγχάγη αλλά και τη Δανία γενικότερα στο
blog της κυρίας Καλιανέζου (a.k.a Αστερόεσσα) που έχει καλύψει το θέμα σε
ένα,
δύο,
τρία πολύ ωραία άρθρα....
(Άρτει αφιχθέν χελωνάκι... Φωτογραφία της Specklet απο το Flickr) 
(Ρε μάνα, πιο μακριά απο τη θάλασσα δε μπορούσες να μας αφήσεις;
