Με Τραίνο...(Στις Βρυξέλες)

Οι εικόνες και οι μονολεκτικές σημειώσεις απο αυτό το ταξίδι στις Βρυξέλες δημιούργησαν ένα αρκετά μεγάλο post το οποίο αποφάσισα να χωρίσω σε δύο μέρη. Σε αυτό το πρώτο μέρος, περιγράφεται το ταξίδι μέχρι τις Βρυξέλες, ενώ στο επόμενο η ίδια η πόλη των Βρυξελών.

Αυτή τη φορά αποφάσισα να πάω στις Βρυξέλες με το τραίνο. Και επειδή το Plymouth δεν έχει διεθνή σιδηροδρομικό σταθμό (παρά μόνο λιμάνι), αυτό σήμαινε οτι θα διένεια και τα 660 km που χωρίζουν τις δύο τοποθεσίες παγιδευμένος αναπαυτικά μέσα σε σιδηροδρομικούς συρμούς τριών διαφορετικών ειδών. Αυτό θα πεί Traveling Without Moving!

Δεν μπορώ να πώ οτι προτιμώ το τρένο σαν μέσο απο το αεροπλάνο για τέτοιες αποστάσεις, όμως ήμουν περίεργος να δώ πως τελικά είναι το ταξίδι με το Eurostar.

Τα πρώτα 350 περίπου χιλιόμετρα μέχρι τον σταθμό του St Pancras (ο γνωστός Άη Πάγκρας!) στο Λονδίνο περνάνε μέσα σε 3-3.5 ώρες σε αναπαυτικές θέσεις και με καταπληκτική θέα, αν σας αρέσουν τα λιβάδια, οι αγελάδες, τα πρόβατα, οι λαγοί, οι φασιανοί, οι καταπράσινοι λόφοι, τα λιβάδια, οι αγελάδες, τα πρόβατα οι αγελάδες και τα πρόβατα!

Μόλις τα πράγματα αρχίζουν να γίνοντε λίγο πιο ενδιαφέροντα, έχεις ήδη φτάσει στο Paddington (Το γνωστό Πανέδικτο!) του Λονδίνου και είναι ώρα να βουτήξεις στα βρώμικα λαγούμια του υπόγειου σιδηρόδρομου. Αναδυόμενος απο τη γή, σε κάτι κυλιόμενες σκάλες και βλέποντας το σιδηροδρομικό σταθμό του St Pancras International άρχησα να αλλάζω άποψη για το ταξίδι με το τρένο.

(St Pancras International!)

Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο, προσεγμένο και πάνω απο όλα ανθρώπινο χώρο που δεν έχει καμία σχέση με τα απρόσωπα και κρύα μεταλικά υπόστεγα που αποτελούν τα σημερινά αεροδρόμια*. Τα κόκκινα συμπαγή τούβλα στους τοίχους, το ξύλινο παρκέ (!) και οι περίτεχνες μεταλικές κατασκευές θυμίζουν λίγο περασμένες εποχές όταν το τρένο ήταν η αιχμή της τεχνολογίας των μεταφορών.

(O χώρος αναμονής στο St. Pancras International. Η συγκεκριμένη καθώς και όλες οι παρακάτω φωτογραφίες στις οποίες δεν αναφέρεται ο φωτογράφος προέρχοντε απο τη προσωπική μου συλλογή)

(Οι κολώνες δεν είναι καθόλου διακοσμητικές...Οι κυλιόμενοι διάδρομοι ανεβάζουν τους επιβάτες στους συρμούς που είναι σταματημένοι ακριβώς απο πάνω (!))

Απο το σταθμό δεν λείπουν φυσικά όλες οι σύγχρονες εγκαταστάσεις και έλεγχοι ασφάλειας. Όμως δεν υπάρχουν οι τεράστιες ουρές που συναντά κανείς στο αεροδρόμιο και ο έλεγχος αποσκευών είναι ανθρώπινος. Αυτό σημαίνει οτι πολύ απλά περνάς τις αποσκευές και το πανωφόρι σου απο τις ακτίνες-Χ και μετά περνάς απο τον ανιχνευτή μετάλων, ΧΩΡΙΣ να είσαι υποχρεωμένος να βγάλεις τα παπούτσια, τη ζώνη, το πανωφόρι, να βγάλεις τον φορητό υπολογιστή απο τη τσάντα, να τον βάλεις σε ξεχωριστό πλαστικό κουτί, να περάσεις απο τον ανιχνευτή μετάλων και μετά να πρέπει να ξαναντυθείς απο την άλλη μεριά κυνηγώντας τα πράγματα σου πάνω στα ράουλα.

Μικρή αναμονή μέχρι την αναχώρηση και....ειδού το Eurostar!!! Η εξωτερική εμφάνιση προδίδει αμέσως ένα όχημα φτιαγμένο για μεγάλες ταχύτητες. Οι μηχανές στα δύο άκρα του συρμού έχουν αεροδυναμική σχεδίαση, τα βαγόνια αφήνουν ελάχιστη απόσταση μεταξύ τους και μεταλικά καλύματα εκτίνοντε σχεδόν μέχρι τις ράγες καλύπτοντας τους τροχούς και σωλήνες, σωληνάκια, καλώδια και πρίζες που είναι συνήθως εκτεθημένα στις αμαξοστοιχίες που κάνουν τα τοπικά δρομολόγια.

Στον ίδιο ρυθμό βρίσκοντε παραταγμένα και τα 18 βαγόνια που αποτελούν το συρμό. Παρ' όλα αυτά, στο εσωτερικό, ο ρυθμός αλλάζει θυμίζοντας -δυστυχώς- έντονα τη δεκαετία του 80 και είναι σαν να μπαίνεις σε κανένα Renault 11 :-( Χάθηκαν άραγε τα χρώματα;)

Δυστυχώς κατα την επιβίβαση δεν είχα την ευκαιρία να κρατήσω μερικές εικόνες. Οι πλατφόρμες είναι απροσπέλαστες μέχρι λίγα λεπτά πρίν την αναχώρηση και στην επιστροφή οι μπαταρίες μου είχαν πέσει για ύπνο. Παρ' όλα αυτά βρήκα μερικές αντιπροσωπευτικές εικόνες του συρμού σε διάφορες συλλογές στο Flickr, εδώ, εδώ και εδώ

Άσχετα όμως με το αν ήταν άσχημο ή όμορφο το εσωτερικό, αυτό που μετράει είναι οτι ήταν πραγματικά άνετο, παρ' όλο που το ταξίδι απο το Λονδίνο στις Βρυξέλες διαρκεί μόνο 2 ώρες με μια ενδιάμεση στάση στο Γαλλικό Lille.

Αυτό σημαίνει οτι η μέση ωριαία ταχύτητα του συρμού είναι περίπου 170 km/h αν και νομίζω οτι όσο βρισκόμασταν στη Βρετανία πήγαινε πιο αργά. Το ταξίδι σε αυτές τις ταχύτητες είναι πολύ ομαλό πράγμα που σημαίνει οτι οι ράγες θα πρέπει να είναι πρότυπο ευθυγράμμισης και αλφαδιάσματος αφού στα 170km/h η παραμικρή απόκλιση θα ήταν αρκετά αισθητή.

Ουσιαστικά, το τραίνο φτάνει στη μέγιστη ταχύτητα της διαδρομής μέσα στη σύραγγα που ενώνει το Dover με το Calais. Αυτό το υπόγειο κομάτι της διαδρομής είναι και το πιο βαρετό...Δεν υπάρχει ούτε ένας μεταλαγμένος Godzilla, ή μια ρωγμή να μπάζει σιγά-σιγά νέρο απο τη θάλασσα ή έστω μια διαρροή γκαζιού που να απειλεί να μας τυλίξει στις φλόγες...Το μόνο που αντικρίζει κανείς σε μικρή απόσταση απο το παράθυρο είναι το αδιάφορο μαύρο εσωτερικό της σύραγγας.

Ευτυχώς όμως αυτό δεν κρατάει πολύ, αφού σε 20 λεπτά περίπου το τρένο βρίσκεται να διασχίζει και πάλι την εξοχή αυτή τη φορά στη Βόρειο-Δυτική Γαλλία.

Μέχρι να το καλοσκεφτείς...βρίσκεσαι ήδη στις Βρυξέλες του Βελγίου! Τη πατρίδα του Τέν-Τέν, του Γάτου του Phillipe Gelluck, του Rene Magritte και άλλων καλλιτεχνών...Το Βρυξελιώτικο post θα ακολουθήσει λίαν συντόμως :-)


*:Λαμπρή εξαίρεση αποτελεί το αεροδρόμιο του Shannon στην Ιρλανδία.