...Που 'Ρθαν Τώρα

Αν αναρρωτιέστε, ποιοί ήρθαν; και γιατί τώρα; τότε πιθανότατα δεν έχετε διαβάσει το πρώτο μέρος αυτού του άθρου

Αυτό είναι το δεύτερο και τελευταίο (πρός το παρόν τουλάχιστον :-) ) ,μέρος σχετικά με τη συμπεριφορά των τοπικών αρχών όπως την έχω καταλάβει μέσα απο διάφορα περιστατικά που μου έχουν συμβεί εδώ τα τελευταία 6 χρόνια.

Do You Carry A Knife Sir? (2008)
Το σεμινάριο σχετικά με τις δυσμενείς επιπτώσεις της υπερβολικής ταχύτητας που αναφέρω σε προηγούμενη ενότητα, έγινε σε εργάσιμη μέρα και μπορούσε να γίνει μόνο στο κοντινότερο κέντρο της DVLA μέσα στο νομό όπου έγινε η παράβαση (συγκεκριμένα στο Somerset)...Αυτό είναι περίπου μιάμιση ώρα με το τραίνο απο το Plymouth. Στην επιστροφή, κατά τις 19:00 το απόγευμα, υπήρχε αστυνομία στην έξοδο των αποβάθρων και κάνανε σωματικό έλεγχο για μαχαίρια.

Το μαχαίρωμα είναι στατιστικά απο τους πιο συχνούς τρόπους επίθεσης στην Αγγλία. Την ώρα που περνάω το εισητήριο στις πόρτες για να ανοίξουν, με πλησιάζει ένας αστυνομικός και μου λέει (απ' όσο θυμάμαι):
-Καλησπέρα σας, κάνουμε σωματικό έλεγχο για μαχαίρια παρακαλώ περάστε απο εδώ.
(Σε αυτή τη περίπτωση δεν είχα επιλογές...)
Αδειάστε τις τσέπες σας....βγάλτε το σακάκι...Έχετε κάτι άλλο επάνω σας; (όχι). Ονομάζομαι "τάδε" και αυτός ο έλεγχος είναι μέρος των ενεργειών της αστυνομίας να καταπολεμήσει τα εγκλήματα με μαχαίρια (knife crimes) που γίνοντε στη περιοχή. Θα πρέπει να σας κάνω σωματικό έλεγχο, έχετε καμία αντίρηση;
-Όχι..
Με ψάχνει...Βγάζει μια διπλότυπη φόρμα και αρχίζει να συμπληρώνει. Το όνομα του, το δικό μου, ημερομηνία, ώρα, τον σωματικό έλεγχο, τα αποτελέσματα της έρευνας, το υπογράφει κρατάει αυτός ένα αντίτυπο και μου δίνει κι εμένα ένα. Νάτο:

(Το αντίτυπο της αναφοράς της σωματικής έρευνας που έλαβα απο τον αστυνομικό. Το αρχικό χρώμα του ήταν ρόζ αλλά το έχασε όταν το πέρασα απο ένα Threshold για να ξεφορτωθώ γρήγορα τις χειρόγραφες σημειώσεις)

-Σας ευχαριστώ πολύ για τη συνεργασία σας. Έχετε κάποια ερώτηση;
Εμένα το μόνο που μου ερχόταν να τον ρωτήσω ήταν....ΠΛΑΚΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ;;;;

Did you get a good view of them? (2004)
Το πρώτο σπίτι που μείναμε όταν ήρθα εδώ ήταν ένα διόροφο συγκρότημα με πολλά μικρά διαμερίσματα. Τα παιδιά που μένανε στα γειτονικά σπίτια και είχαν τις παρέες τους, όταν περνάγανε έξω απο το σπίτι, χτυπάγανε τα παράθυρα στα ισόγεια διαμερίσματα. Όταν το ακούς απο μέσα είναι λίγο τρομακτικό τις πρώτες φορές αλλά τελικά συνηθίζεις. Άλλες φορές τα χτυπάγανε και τρέχανε γελόντας, άλλες πάλι φορές τα χτυπάγανε και απλά περνούσαν. Αυτό γινόταν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας αλλά και της νύχτας. Κανα δυό φορές τους είχαν κυνηγήσει κάποιοι ένοικοι (Έλληνες κι εκείνοι) αλλά κατα κάποιο τρόπο είχε εξελιχθεί σε παιχνίδι γιατί κι αυτοί πατάγανε τα γέλια στο τέλος.

(Kadett στα κάρβουνα. Σε αυτή τη φωτογραφία διακρίνοντε τα κολωνάκια (στο βάθος δεξιά) που χρησιμοποιούντε για να προστατεύουν τη θέση στάθμευσης. Παρατηρείστε οτι το ένα απο αυτά είναι διαφορετικό απο τα άλλα γιατί έχει αλλαχτεί πρόσφατα μετά τα συμβάντα που εξηγούντε στο κείμενο.
Για το πυρπολημένο Kadett διαβάστε στην επόμενη ενότητα)

Ένα απόγευμα, περνάνε τα παιδιά απ έξω αλλά μάλλον τους τη φυλάγανε οι γείτονες απο μέσα, οπότε τους "πιάσανε στα πράσα" χτυπόντας τα παράθυρα, και αρχήσανε να λογομαχούν. Δεν έδωσα σημασία. Ούτε όταν τα παιδιά αρχήσανε να κλωτσάνε μια μπάλα ποδοσφαίρου πρός τα παράθυρα. Σιγά σιγά όμως οι φωνές γίνονταν πιο έντονες.

Στην Αγγλία, μερικές θέσεις στάθμευσης που είναι χρεωμένες σε κάποιο αυτοκίνητο έχουν ένα μεταλικό κολωνάκι με μια κλειδωνιά το οποίο όταν φεύγει το αυτοκίνητο μπορεί ο ιδιοκτήτης να το σηκώσει ώστε να μη μπορεί κάποιος άλλος να παρκάρει σε αυτό το σημείο. Αυτό το κολωνάκι είναι μια κοίλη σωλήνα με διάμετρο 40-50mm και μήκος περίπου 700mm. Ασφαλίζει όρθιο με ένα χοντρό μεταλικό πύρο, επίσης κοίλο με διάμετρο περίπου 20mm και μήκος περίπου 150mm, που στο ένα άκρο του έχει μια τρύπα για λουκέτο.

Με κάποιο τρόπο λοιπόν, τα παιδιά ξηλώσανε το κολωνάκι απο τη βάση του και το πετάξανε στο κάτω παράθυρο σπάζοντας το εξωτερικό τζάμι. Ο δε μεταλικός πύρος βρήκε το δρόμο του πρός τα επάνω, μέσα απο το παράθυρο μας (στο πρώτο όροφο), και πάνω στα "μάτια" της κουζίνας. Εκείνη τη στιγμή κάλεσα την αστυνομία γιατί τα πράγματα δεν έδειχναν να ηρεμούν.

Το περιπολικό ήρθε μέσα σε 5-7 λεπτά χωρίς σειρήνες και ενώ εγώ ακόμα μίλαγα στο τηλέφωνο απαντόντας σε ερωτήσεις "Υπάρχουν θύματα;", "Η επίθεση βρίσκεται σε εξέλιξη;", "Πόσο μεγάλη είναι η ομάδα που δημιουργεί προβλήματα;". Μόλις είδανε το αυτοκίνητο τα παιδιά γίνανε καπνός. Οι αστυνομικοί είδαν τη ζημιά, και αρχήσανε τις ερωτήσεις απο εμάς επειδή τους είχαμε καλέσει. Τους έδειξα τον πύρο και ένα άλλο μεταλικό κομμάτι που είχανε πετάξει στο μεταξυ απο το παράθυρο και απόρησαν κι εκείνοι "πώς ήρθε αυτό το πράγμα εδώ πάνω;"

Στο τέλος αφού είχαμε πεί και ξαναπεί τα ίδια πράγματα περίπου 2-3 φορές και αφού ξεκαθαρίσαμε οτι δεν είδαμε ποιός ακριβώς δημιούργησε τον καβγά, ο ένας απο αυτούς μου έδωσε μια κάρτα (Devon & Cornwall Constabulary) με ένα αριθμό κινητού και μου είπε οτι αν ξανάδημιουργηθεί παρόμοιο πρόβλημα να τηλεφωνήσω κατ' ευθείαν σε αυτό το νούμερο (!!!!).
Φεύγοντας, σταματήσανε σε διάφορα διπλανά σπίτια και μάλλον έκαναν και εκεί ερωτήσεις.

Fire!!! (2004)
Μετά απο περίπου 1 μήνα απο το παραπάνω συμβάν, μια Παρασκευή απόγευμα, σταμάτησε κάτω απο το παράθυρο μας ένα λευκό παλιό Opel Kadett. Την επόμενη ημέρα, Σαββάτο απόγευμα και ενώ είχε πέσει ο ήλιος απο νωρίς, ακούσαμε ένα υπόκωφο θόρυβο, σαν να σπάει λάμπα αλλά και πάλι δεν δώσαμε σημασία.

Αυτό ίσως φανεί παράξενο, να γίνοντε όλα αυτά και να μη δίνεις σημασία, αλλά μετά απο λίγο συνηθίζεις τέτοιους ήχους. Το Σαββάτο το βράδυ για παράδειγμα κατά τις 2-3 μπορεί να επιστρέφανε απο club παρέες και να χτυπάγανε τα τζάμια ή να τραγουδάνε φωνάζοντας στο δρόμο, ή κάποιος να είχε μαζί του ένα μπουκάλι μπύρας και να αποφάσισε να το σπάσει φωνάζοντας "I grodan to borwuan goz daing, damn it!!! (χίκ)". Κανα δυό φορές είχαν περάσει τρέχοντας και φωνάζοντας κάτι παρέες, μόνο που τρέχανε και ποδοπατούσανε πάνω απο τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Οπότε ένας υπόκωφος θόρυβος σα να σπάει λάμπα ακούστηκε εντελώς αθώος.

Τελικά δεν ήταν λάμπα, ήταν μάλλον το παράθυρο του Kadett γιατί κάποιος το είχε φουντώσει...Μέχρι να καταλάβουμε τι γίνεται και να κατέβουμε κάτω είχε έρθει και η πυροσβεστική. Το σβήσανε και μετά απο κανα δυό μέρες πέρασε ένας γερανός της αστυνομίας και το μάζεψε.

Μετά απο 2-3 μήνες απο τα παραπάνω γεγονότα εγκαταστάθηκε στον προαύλιο χώρο των συγκροτημάτων μια κάμερα.


Το Plymouth είναι μια περιοχή με αυξημένη εγκληματικότητα. Αυτό σημαίνει οτι ανήκει στις περιοχές που έχουν 80-100 αδικήματα ανα 1000 κατοίκους ανα έτος, σύμφωνα με την ετήσια στατιστική που παράγεται απο το Home Office (Υπουργείου Εσωτερικού (;))

Παρ' όλα αυτά τα τελευταία χρόνια η κατάσταση στην πόλη έχει βελτοιωθεί. Όχι μόνο με τη νέα διαμόρφωση αλλά και με έντονη αστυνόμευση (είναι ενδεικτικό οτι το Σαββάτο το βράδυ υπάρχει ήδη αστυνομία σε συγκεκριμένα σημεία και μαγαζιά απο νωρίς), κάμερες με μεγάφωνα και συχνές περιπολίες σε όλη τη πόλη...Προφανώς το θέμα έχει απασχολήσει πολύ τις τοπικές αρχές αφού το έργο της αστυνομίας (μαζί και της δημοτικής αστυνομίας) διαφημίζεται διακριτικά στις "μαρκίζες" των τοπικών λεωφορείων ("Αποστολή μας είναι η μείωση της εγκληματικότητας στο κέντρο της πόλης")

Εδώ θα ήθελά να προτείνω μια επίσκεψη απο το blog της Disilussa, που κατοικεί στη πρωτεύουσα (London) και που συμπτωματικά στο τελευταίο της post, ασχολείται κι εκείνη με διάφορες τοπικές παραξενιές που έχουν να κάνουν με το νόμο και την τάξη :-)

Σίγουρα, η αστυνομία δεν είναι τέλεια εδώ, που και που ακούγοντε διάφορες περιπτώσεις για κατάχρηση εξουσίας, όμως η αντιμετώπιση που είχα στα συγκεκριμένα περιστατικά μου άφησε μια πολύ θετική εντύπωση.