Εύχομαι μέσα απο τα βάθη της καρδιάς μου, κάποια στιγμή η τεχνολογία να στείλει τη λέξη "μετακόμιση" στο "Μουσείο άχρηστων πλέον εννοιών". Ίσως με μια εφαρμογή επιλεκτικής αναδίπλωσης του χώρου, στην οποία ο χώρος της προηγούμενης κατοικίας θα μετασχηματίζεται στον χώρο της επόμενης κατοικίας ίσως με μια απλή "χωρική σημείωση" ("tagάρισμα") των περιεχομένων μεταξύ δύο τοποθεσιών...Ίσως ακόμα και με μια σειρά επίπλων φιλικών πρός τη μετακόμιση (αλλά συνάμα και την αισθητική) τα οποία με δύο απλές κινήσεις θα μετατρέπονται σε κιβώτια μεταφοράς και θα έχουν διπλά τοιχώματα που θα γεμίζουν με ήλιο για να παίρνουν λίγο απο το βάρος των περιεχομένων...
Όπως και αν γίνει αυτό στο μέλλον, είμαι διατεθιμένος να ενστερνιστώ και να διαδώσω την ιδέα με όποιες δυνάμεις θα έχω διαθέσιμες...
Μέχρι τότε όμως, όταν κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με μια μετακόμιση, πολύ φοβάμαι οτι θα πρέπει να αντιστέκεται στην επιθυμία του εγκεφάλου του να ξεφύγει, καλπάζοντας μέσα σε απέραντα λιβάδια δημιουργικότητας και φαντασίας, διάσπαρτα με ιδέες όπως "Χωρικό Ταγκάρισμα", "Επιλεκτική Αναδίπλωση του Χώρου" και "Optimal Packing" και να αντιμετωπίζει την χαοτική και κλειστοφοβική πραγματικότητα ενός ανάστατου χώρου γεμάτου πρόχειρα πακεταρισμένα έπιπλα, διπλωμένες καρέκλες, σάκους και βαλίτσες με ρούχα και κουτιά με κρυπτικά ονόματα όπως "/bedroom/bedside_L/", "/kitchen/utensils.bin" και το επίκαιρο σε κάθε μετακόμιση: "/lost+found".
Η λέξη μετακόμιση περιγράφει μόνο μέρος μιας επίπονης και χρονοβόρας διαδικασίας όπως άλλωστε και οι υπόλοιπες λέξεις με την ίδια αρχή. Ας τις δούμε μαζί: Μετακόμιση, Μετανάστευση, Μεταμόσχευση, Μεταπολεμική (περίοδος), Μετατροπή, Μετάφραση, Μεταδεδομένα και άλλες. Εξαίρεση, θα ήθελα να πιστεύω, αποτελεί η λέξη Μετάκαυση...για προφανείς λόγους.
Της μετακόμισης έπεται η αναδόμηση ενώ προηγείται (συνήθως) ο ενθουσιασμός.
Καθώς λοιπόν ολοκληρώνεται η διαδικασία της αναδόμησης και ο ενθουσιασμός, σε συνθήκες υψηλής κούρασης, μεταστοιχειώνεται σε ελπίδα (απελευθερώνοντας...12 ηλεκτρόνια), δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω κάποιες τάσεις έτσι τουλάχιστον όπως διαμορφώνονται μετά απο την εμπειρία 4 μετακομίσεων. Τα χτυπήματα έγιναν τρία...Και πάνε κάπως έτσι:
Τελευταίο πλάνο, προηγούμενη κατοικία, δεν μάθαμε ποτέ, τι κρύβει αυτό το συρτάρι... (Όλες οι φωτογραφίες προέρχονται απο τη προσωπική μου συλλογή)
Εδώ είναι προφανές οτι ο καλλιτέχνης μιλάει για τα αδιέξοδα της ζωής και για εκείνες τις φορές που τα πράγματα δεν προχωράνε σύμφωνα με...το σχέδιο. Το συρτάρι είναι προφανώς Fail...το χάσμα ανάμεσα στα ντουλάπια...άποψη.
Τι να πεί κανείς για αυτή τη σκάλα; Τι μπορεί κανείς να προσθέσει σε αυτό το μνημείο στις ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες;
Το μόνο που έχω να προσθέσω εγώ είναι οτι...είναι η δεύτερη φορά που μένουμε σε σπίτι με μη χρηστική εσωτερική σκάλα...Την πρώτη φορά, μετατράπηκε σε βιβλιοθήκη και πιθανότατα την ίδια χρήση θα έχει και ετούτη εδώ που είναι και πιο κομψή και στενή.
Και παρ' όλο που είχα προηγούμενη εμπειρία...ετούτη εδώ η σκάλα, κατάφερε να με εντυπωσιάσει! Είναι μια σκάλα...έμπειρη, όπως δείχνουν τα σκαλοπάτια της:
Σκάλα σκάλα σ' ανεβαίνω, σκάλα θα σε κατεβώ... (...η ζωή μου αντί για κύκλος, τριγωνάκι σκαληνό - Νίκος Παπάζογλου)
Νομίζω πως είναι λίγο απίθανο αυτή η λέπτυνση στη μέση του σκαλοπατιού να είναι κατασκευαστική άποψη. Το ξύλο, δεν φαίνεται να είναι πλανισμένο σε εκείνο το σημείο και ο ευκολότερος (και φτηνότερος) τρόπος για να φτιάξεις ένα σκαλοπάτι είναι να τοποθετήσεις απλά τη σανίδα...Οπότε, η πιο πιθανή εξήγηση είναι μάλλον αυτή της...φυσικής φθοράς. Πόσες άραγε διαδρομές να έχει υποστηρίξει αυτή η σκάλα μέχρι να φτάσουν τα σκαλοπατάκια της να απεικονίζουν τη χωρική κατανομή της χρήσης τους;!;
Πάρτε για παράδειγμα το φεγγάρι. Κάθε βράδυ κάνει τη βόλτα του στον ουρανό περίπου 402k χιλιόμετρα μακριά μας. Τετρακόσιες δύο χιλιάδες χιλιόμετρα (!). Να σας το πώ διαφορετικά, αν ξεκινούσατε να πάτε στο φεγγάρι με ένα παπί θα σας έπαιρνε περίπου 8 μήνες ταξιδεύοντας με 80km την ώρα. Και σε αυτό το ταξίδι θα έπρεπε οπωσδήποτε να φορέσετε κράνος! (Αν και είμαι σίγουρος οτι οι διαγαλαξιακοί κούριερ θα βρούν ένα τρόπο να το φοράνε πάλι σαν κορώνα)
Κάπως έτσι είναι και με αυτά τα περιβόητα €110000000000 (στο δεκαδικό σύστημα!!!) που διαβάζω πώς θα μας χορηγηθούν σαν βοήθεια απο το International Monetary Fund (IMF) και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εκατόν Δέκα Δισεκατομμύρια Ευρώ (!) Είναι σίγουρα πολλά λεφτά, αλλά δεν μπορώ να τα φέρω στο μυαλό μου. Θυμάμαι όταν ήμουν πιο μικρός κάτι έμπορους στην αγορά, έκαναν έτσι και βγάζανε κάτι ρολά πεντοχίλιαρα, δεκαχίλιαρα άντε και κανα ψωροχιλιάρικο για να δώσουν ρέστα, όταν δεν είχαν βρεί ψηλά στη τσέπη του πουκαμίσου, τη δεξιά τσέπη του παντελονιού και την αριστερή κωλότσεπη (με αυτή τη σειρά ψηλάφησης)....αλλά και πάλι... πρέπει να είναι πιο πολλά απο αυτά. Για να δούμε λοιπόν:
Το πιο μεγάλο σε αξία χαρτονόμισμα του Ευρώ, είναι αυτό των €500. Αυτό το χαρτονόμισμα έχει διαστάσεις 160mm x 82mm x 0.12mm και βάρος 1.1gr. Σύμφωνα με αυτά τα μεγέθη:
Το σύνολο των χαρτονομισμάτων των €500 καταλαμβάνει επιφάνεια:
Το οποίο είναι περίπου 1.5 φορά την έκταση του Μονακό σύμφωνα με το Wolfram Alpha. Αλλά επειδή ελάχιστοι Έλληνες γνωρίζουν τι θα πεί Μονακό, ας προσπαθήσουμε να το φέρουμε λίγο πιο κοντά, στα δικά μας μεγέθη...
(Το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη μπρόστα απο τη Βουλή των Ελλήνων στην Αθήνα. Η φωτογραφία προέρχεται απο το Google Earth)
Αν έπρεπε να καλύψουμε τη μικρή πλατεία μπροστά ακριβώς απο το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη και τη Βουλή (διαστάσεων 0.11km * 0.04km όπως φαίνεται στη φωτογραφία) θα χρειαζόμασταν:
Δηλαδή περίπου 8 εκατοστά. Πιστεύω οτι θα μπορούσε κάποιος να πέσει απάνω σε αυτό το στρώμα απο λεφτά και να μην νιώσει και πολύ το χτύπημα με το έδαφος!
(Ο 3R ή 21L, διάδρομος του Ελ. Βενιζέλος στην Αθήνα. Είναι ο μεγαλύτερος απο τους δύο διαδρόμους (4km) κατά 200 μέτρα. Η φωτογραφία προέρχεται επίσης απο το Google Earth)
Αντίστοιχα, αν προσπαθούσαμε να καλύψουμε τον ένα απο τους δύο διαδρόμους του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος στην Αθήνα (διαστάσεων 4km * 0.04km όπως φαίνεται στη φωτογραφία) με τον ίδιο αριθμό χαρτονομισμάτων θα χρειαζόμασταν:
Και επειδή Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, αν θέλαμε να ανακαινίσουμε τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης (ύψους 34 μέτρων και περιφέρειας 70m) και να του περάσουμε μια πανάκριβη ταπετσαρία απο χαρτονομίσματα των €500, τότε:
Δηλαδή, 1210 "χέρια" ταπετσαρία που θα έκανε ένα στρώμα πάχους 1210 * 0.12mm = 145.2mm, περίπου 15 εκατοστών, γύρω απο τον πύργο!
Ίσως μάλιστα να μπορούσαμε να γλυτώσουμε και ένα μέρος απο τη σκαλωσιά, αφού αν απλά βάλουμε όλα τα χαρτονομίσματα το ένα επάνω στο άλλο θα σταθούν σε ύψος:
Δηλαδή 142 εκατομμύρια ευρώ. Μια απλοϊκή σκαλωσιά με 2 πυλώνες θα στερούσε 284 εκατομμύρια ευρώ...Επειδή ίσως κάποιος πεί, οτι ένα μαδέρι δεν μπορεί να σταθεί με ασφάλεια απάνω σε δύο πύργους με τις διαστάσεις των χαρτονομισμάτων των €500, θα πρότεινα 2 πυλώνες απο 4 δεσμίδες δηλαδή 2 * 4 * €142000000 = €1136000000. Μόλις 1 δίς και κάτι ψιλά, για τη σκαλωσιά που θα χρησιμοποιηθεί για να ντύσει τον Λευκό Πύργο με τα υπόλοιπα €109 δίς....
Επειδή ανησυχώ για την ασφάλεια των εργατών στα 34 μέτρα ας υπολογίσουμε 8 δεσμίδες ανα πυλώνα (οπότε και διπλάσια λεφτά για τη σκαλωσιά)...Εννοείται οτι θα είναι δεμένοι με αλυσίδα ασφαλείας (απο πλατίνα και με χρυσές ασφάλειες) απο τη κορυφή του πύργου......φτωχοί είμαστε;
Αν αναρρωτιέστε πώς θα μεταφέρουμε όλα αυτά τα λεφτά απο τη πλατεία Συντάγματος, στο Ελ. Βενιζέλος και μετά στον Λευκό Πύργο, θα σας έλεγα οτι το συνολικό βαρός του παραπάνω ποσού και πάλι σε χαρτονομίσματα των €500 είναι:
Δηλαδή 242 τόνοι (!)...ύποπτα όμορφος αριθμός, διότι υποθέτοντας οτι κάθε νταλίκα μπορεί να μεταφέρει περίπου 24 τόνους με ασφάλεια θα χρειαζόμασταν μόλις δέκα (!).
Σίγουρα μάλιστα μπορούμε να μαρκάρουμε και το δρόμο μέχρι τη Θεσσαλονική για να μη χαθούμε (με ελάχιστο κόστος) αφού αν βάλουμε τα χαρτονομίσματα των €500 το ένα πίσω απο το άλλο θα δημιουργήσουν μια γραμμή μήκους:
Τριάντα πέντε χιλιάδες διακόσια χιλιόμετρα...είναι αρκετά για να σας πάνε μέχρι το πιο μακρινό μέρος απο την Ελλάδα και να σας μείνουν και 15k για τις διακοπές...συμφέρει!
ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ο διάλογος ανάμεσα στον Κούρκουλο και τον Καλογήρου στο "Λόλα" τα λέει...όλα:
Η θεματική συλλογή 'Χωρίς Λόγια' ξεκίνησε με αφορμή διάφορα προϊόντα που έβλεπα συνήθως στα ράφια των Super Market και με άφηναν πραγματικά άφωνο σαν ιδέα ή σχεδίαση.
Παρ' όλα αυτά, σε αυτό το post παρουσιάζω ένα comic ή καλύτερα, όπως θέλουν να αποκαλούντε σήμερα, ένα 'Σύντομο Εικονογραφημένο Μυθιστόρημα'. Φρέσκια σοδειά απο τη σημερινή βόλτα στα βιβλιοπωλεία. Ευτυχώς, σε αυτή τη περίπτωση ή έκπληξη ήταν ευχάριστη σε σχέση με τα προηγούμενα post...έτσι για να διατηρείται μια ισορροπία :-)
(Εκτός απο τον τίτλο και το όνομα του συγγραφέα, το εξώφυλλο δεν διατηρεί κάποια προφανή σχέση με τα παιχνίδια και ειδικά εκείνο το πρώτο Prince Of Persia...Αυτό έγινε σκόπιμα, περισσότερες λεπτομέρειες στο κείμενο που ακολουθεί. Η συγκεκριμένη καθώς και όλες οι φωτογραφίες στις οποίες δεν αναφέρεται διαφορετική πηγή, προέρχοντε απο τη προσωπική μου συλλογή)
Ίσως η "αντίδραση" μου να μην είναι και τόσο επίκαιρη αφού το comic κυκλοφορεί ήδη στην αγορά απο τον Αύγουστο του 2008. Παρ' όλα αυτά, βλέποντας τον τίτλο στο ράφι δε μπορούσα παρά να σκάσω ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά καθώς θυμήθηκα τις ατέλειωτες ώρες που είχα περάσει καρφωμένος μπροστά στην οθόνη προσπαθώντας να αναδυθώ απο τα μπουντρούμια πρός το παλάτι, να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, το μαγικό καθρεύτη και τελικά να σώσω τη Πριγκήπισα και μαζί της τη Persia ολόκληρη (!)
Όλα αυτά φυσικά μέσα απο ένα μικρό δωμάτιο σε μια γωνιά της Χαλκίδας, τουλάχιστον 2500 χιλιόμετρα μακριά στο χώρο και τουλάχιστον 1000 χρόνια μετά στο χρόνο απο τους μύθους των Xιλίων και Mίας Nυκτών που κατα κάποιο τρόπο ενέπνευσαν τον Jordan Mechner και το σενάριο του παιχνιδιού.
Το μηχάνημα που έκανε δυνατή αυτή την αναδίπλωση του χώρου και του χρόνου τότε (στις αρχές της δεκαετίας του 90) ήταν ένας Intel 80386 DX (στα 40MHz, ο γνωστός τότε και ώς "διπλοχρονιζόμενος" στη πιάτσα :-D ), με 2 MB μνήμης, σκληρό δίσκο χωρητικότητας 40MB και καρτά γραφικών Trident με 256KB μνήμης (*). Το λειτουργικό σύστημα που καθόταν ανάμεσα σε εμένα και όλο αυτό το...διαστημικό υλικό ήταν το Microsoft Disk Operating System (MSDOS) στην νέα και ανανεωμένη έκδοση 5.0!
C:\>_ C:\> cd games\prince (CR) C:\games\prince> prince (CR)
Μόνο που στη δική μου περίπτωση το παράθυρο στη Περσική καθημερινότητα ήταν μόλις 14 ιντσών (Φινεστρίνι) και μπορούσε να αναπαράγει το πολύ 256 αποχρώσεις του Γκρί (σε μια ανάλυση ίδια σε διαστάσεις με αυτή που έχουν τα σημερινά κινητά (Mode-X 320x240x8 ...έ ρε γλέντια τότε στη Pascal με το direct memory access της VGA :-D :-D :-D )). Επίσης ο ήχος ερχόταν απο το ταπεινό και μονοφωνικό μεγαφωνάκι του υπολογιστή. (High Fidelity? What is this?)
Κι όμως η κίνηση των χαρακτήρων και τα (δισδιάστατα) γραφικά του παιχνιδιού, μου φαίνονταν πάρα (μα πάρα) πολύ ρεαλιστικά! Αυτό ίσως έχει να κάνει με το οτι πρίν τον 386, είχα ένα ATARI 2600 με το οποίο έπειθα τότε τον εαυτό μου οτι αυτές οι 5 άσπρες τελείες σε φούξια background είναι ένα...αεροπλάνο (!).
(Τυπική ποιότητα γραφικών απο ATARI 2600 :-D. Το Screenshot προέρχεται απο το [νοσταλγικό] Screenshot Archive)
Παρόμοια συναισθήματα ίσως νοιώσει η σημερινή γεννιά, μεγαλωμένη με απίστευτα ρεαλιστικά γραφικά, όταν με το καλό γίνουν mainstream τα Augmented Reality παιχνίδια και θολώσει ακόμα περισσότερο η γραμμή ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό / εικονικό.
Όπως και στη πραγματικότητα έτσι και στο αρχικό Prince Of Persia, ο χαρακτήρας είχε μια και μόνη "ζωή". Είχες μια και μόνη ευκαιρία για να περάσεις (κατα προτίμηση επιτυχώς) μέσα απο τα 14 επίπεδα του παιχνιδιού...χωρίς να έχεις τη δυνατότητα να "σώσεις" την όποια πρόοδο σου και να ξανα-ξεκινήσεις απο εκεί που σταμάτησες.
Απο τότε περάσανε καμιά 20αριά χρόνια...Ένα Σαββατοκύριακο, συνάντησα ξανά τον Prince Of Persia. Κερνούσε ούζα και κονιάκ στο τοπικό Game και τα καλά του φόραγε, σα να 'τανε γιορτή.
Τρόμαξα να τον γνωρίσω, ήταν τώρα τρισδιάστατος, ένα παλικάρι ίσα με εκεί πάνω, νέος, γεροδεμένος, με κάτι γιαταγάνια που κόβανε απο την όψη και μόνο. Ο ήχος ήταν κι αυτός τρισδιάστατος, η Persia ολοζώντανη μπροστά σου και για να απολαύσεις όλη αυτή την εμπειρία έπρεπε να συνηθίσεις ένα χειριστήριο που είχε απάνω του 2 αναλογικά joystick, και τουλάχιστον 12 διακόπτες (!). Όταν είσαι 15 χρονών με άπειρο χρόνο στη διάθεση σου φυσικά, αυτά είναι....παιχνιδάκι.
Λίγο αργότερα να πάλι άλλος ένας τίτλος και λίγο πιο μετά κι άλλος και απ' οτι μαθαίνω τώρα ο Πρίγκηπας ετοιμάζεται να μας διασκεδάσει πλέον και απο τη μεγάλη οθόνη (ανυπομονώ!!! :-D )
Όλα αυτά αντιπροσώπευε, για εμένα, αυτή η εκονογραφημένη ιστορία που εκτυλίσεται σε 190 καλοσχεδιασμένες σελίδες που κοστίζουν μόλις £11 λίρες (περίπου €12.5)....Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα αφού η ιστορία που παρουσιάζεται στο comic αναφέρεται στα γεγονότα πρίν τις ιστορίες που τροφοδότησαν τα παιχνίδια.
Όπως γράφει και ο ίδιος ο Mechner:
"...when artists LeUyen Pham and Alex Puvilland came on board with their rich backgrounds in children's illustration and Freamworks feature animation, we were more certain than ever that a graphic novel about the princes' adventures could be something special.
The question was, which prince?
The plucky Aladdin-like street urchin of the first game? The orphan-with-a-mythic-destiny of "The Shadow And The Flame?" The guilt-ridden young warrior of "Sands of Time?" The battle-hardened fugitive he became in "Warrior Within" and "The Two Thrones?" Or the prince of "The Sands Of Time (The Movie)" - or rather of the screenplay, which will have been rewritten many times over by the time cameras roll?
Which on is the true Prince of Persia? All of them. And none of them.
Our search for a writer who could encompass this paradox led us to the mysterious and reclusive A.B. Sina.
When A.B asked us what we expected him to write, we said we weren't sure, exactly, but the connection to the video games should be deep below the surface, not evident at first glance. We didn't want an adaptation of any of hte games or of the movie, but a new story that would tap into the deep wellspring of Persian myth, legend and history from whence the pince had risen."
Κάπως έτσι λοιπόν το παραμύθι του Πέρση Πρίγκηπα, με τις ρίζες του στις ιστορίες της Scheherazade και τις διάφορες μετεμψυχώσεις του ανάλογα με τις τεχνολογικές δυνατότητες της κάθε εποχής, θα μείνει μαζί μας για αρκετά χρόνια ακόμα...
Κάπως έτσι...μια φορά κι ένα καιρό σε ένα βασίλειο κάπου μακριά...
(Δύο φωτογραφίες ενδεικτικές για το περιεχόμενο του comic...Οι πανταχού παρόντες σκελετοί και μια φράση ενδεικτική του πρώτου παιχνιδιού...I know all the wells and tunnels....Damn right! :-D )
(1): Αυτό το θρυλικό μηχάνημα, υπάρχει ακόμα :-D...Στα μέσα της δεκαετίας του 90 του προσέθεσα τον μαθηματικό συνεπεξεργαστή (80387) και άλλα 2MB μνήμης μαζί με ένα σκληρό δίσκο στα 80MB καθώς επίσης και μια Sound Blaster 16 Value (!!!!)....Μιλάμε για Workstation τώρα όχι αστεία :-D :-D :-D Η μόνη διαφορά είναι οτι σήμερα τρέχει Slackware (έκδοση 3 αν θυμάμαι καλά) παρά το DOS 6.22 (Με το stacker για συμπίεση δίσκου!!! :-) )που έφτασε κάποια στιγμή να τρέχει.
(2): Εκείνη η πρώτη έκδοση του παιχνιδιού είναι πλέον διαθέσιμη ελεύθερα (και νόμιμα αν δεν κάνω λάθος) απο διάφορα websites και μπορείτε να την απολαύσετε σε ένα οποιοδήποτε emulation...κουτί (Bochs, dosbox, Virtualbox, Qemu, κού λού πού)
Το επιχειρηματικό δαιμόνιο με χτύπησε και πάλι με το εικονιζόμενο προϊόν που είναι ούτε λίγο ούτε πολύ ένα εκπαιδευτικό εργαλείο για την εκμάθηση της χρήσης της τουαλέτας σε μικρές -κυρίως- ηλικίες!
Σε αντίθεση με τα μπουκαλάκια που ανέφερα προηγουμένως όμως αυτό το προϊόν χρήζει κάποιας επεξήγησης... (Πιθανότατα νομίζετε κι εσείς οτι πρόκειται για κάποιο παιχνίδι)
Η βασική χρήση του όπως μας πληροφορεί το οπισθόφυλλο της συσκευασίας είναι:
"By giving children a point of focus, 'Max' aims to help avoid those little spills by encouraging children of all ages to go-on-target. Created for both boys and girls, 'Max' aims to help promote greater hygiene standards in the bathroom"
Συνδιάζει δηλαδή το κατούρημα με το παιχνίδι κάτι που είμαι σίγουρος οτι σαν παιδιά το είχαμε σκεφτεί έτσι κι αλλιώς ακόμα και χωρίς το συγκεκριμένο προϊόν αξίας £6.5 λιρών (περίπου €9.5...είναι υψηλό το κόστος της εκπαίδευσης!).
Ανάμεσα στα ευνόητα ευεργετήματα, ότι δηλαδή βοηθάνε το παιδί στο μεταβατικό στάδιο απο τις πάνες στα εσώρουχα και τους γονείς που στην μετά-μπαλακίων χρυσή εποχή δεν θα χρειάζεται να αλλάζουν πάνες ξανά στα μικρά τους, κάνουν καλό και στο περιβάλλον!!!
Κατά τους κατασκευαστές πάντα, όσο πιο γρήγορα περνάνε τα παιδιά αυτό το μεταβατικό στάδιο, τόσο πιο λίγες συνθετικές (και συνήθως δύσκολα αποδομήσιμες) πάνες θα καταλήγουν στα σκουπίδια και τις χωματερές! Επίσης να συμπληρώσω ένα άλλο μοδάτο επιχείρημα, το οτι λιγότερα σκουπίδια σημαίνει μικρότερη κυκλοφορία απορριματοφόρων (!) άρα και λιγότερες εκπομπές καυσαερίων(!!!). Το πλαστικό περίβλημα βέβαια είναι πλήρως ανακυκλώσιμο όπως και το υλικό του προϊόντος αλλά για τους ρίππους του εργοστασίου που το κατασκεύασε και των φορτηγών που το μετέφεραν σε μεγάλες ποσότητες ούτε κουβέντα!
Να δούμε τι άλλο εκπληκτικό θα κάνει την εμφάνιση του στα ράφια των supermarket...
Τα μπουκαλάκια στις παρακάτω φωτογραφίες έκαναν την εμφάνιση τους στα ράφια του Sainsbury's (Απο τα μεγαλύτερα μπακάλικα στην Αγγλία) και με άφησαν άφωνο!!!
Υποθέτω οτι το διαφημιστικό κόλπο έκανε τη δουλειά του αφού εμείς αγοράσαμε 2 για £1.75 απο το οποίο ποσό £1 θα διατεθεί στο Age Concern που εργάζεται για να "παρέχει ζεστό φαϊ, κουβέρτες και συμβουλές για το πως θα μπορούσαν να κρατήσουν τα σπίτια τους ζεστά το χειμώνα" οι ηλικιωμένοι άνθρωποι...
Με αφορμή αυτά τα πρωτότυπα (τουλάχιστον!)...αντικείμενα, εγκαινιάζω μια νέα κατηγορία θεμάτων σε αυτό το blog, για θέματα που μιλάνε μόνα τους!!!
Τελευταίο πλάνο, προηγούμενη κατοικία, δεν μάθαμε ποτέ, τι κρύβει αυτό το συρτάρι...
Σκάλα σκάλα σ' ανεβαίνω, σκάλα θα σε κατεβώ...
